Της Μαριλίνας Γερασίμου,
Μπορεί ο αφιερωμένος στο pride Ιούνιος να πέρασε και να μην άφησε την αίσθηση που έχουμε συνηθίσει από τα προηγούμενα χρόνια, λόγω της πανδημίας, όμως ο αγώνας προς την ισότητα και τον πλήρη σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τελειώνει μαζί με τον Ιούνιο. Και ενώ έχουν περάσει σχεδόν 19 χρόνια από τότε που η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα που νομιμοποίησε το γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, η χώρα μας φαίνεται να κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς προς αυτήν την κατεύθυνση, αν κινείται καθόλου προς τα εκεί δηλαδή.
Τα πρώτα βήματα βεβαίως έγιναν με τη θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης στο νόμο 4356/2015, ο οποίος έδωσε την δυνατότητα σύναψης γάμου και στα ομόφυλα ζευγάρια και βεβαίως με την υπερψήφιση του άρθρου 8 του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης το 2018, το οποίο δίνει το πράσινο φως στα ομόφυλα ζευγάρια να προβαίνουν σε αναδοχή ανηλίκων.
Παρόλα αυτά το πολυσυζητημένο αίτημα των ομόφυλων ζευγαριών για τη σύναψη γάμου με όλους του νόμιμους τύπους, δεν φαίνεται να έχει κανένας την διάθεση να το ικανοποιήσει. Στην Ελλάδα καταψηφίστηκε η αναθεώρηση του άρθρου 5 του Συντάγματος, το οποίο προέβλεπε τη νομοθετική απαγόρευση πάσης φύσεως διάκρισης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας και χαρακτηριστικών φύλου, ο γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι καν παράνομος. Είναι τελείως ανύπαρκτος. Στην κρίση της ελληνικής έννομης τάξης και της ελληνικής κοινωνίας, γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν νοείται καν, είναι ανυπόστατος και η περίπτωση αυτή αγνοείται, σαν να μην υπάρχει.
Και φυσικά η αντίληψη αυτή δεν υπάρχει μόνο σε επίπεδο νομοθεσίας αλλά και σε επίπεδο κοινωνικό, από το οποίο και ουσιαστικά πηγάζει αυτή η στασιμότητα στον συγκεκριμένο τομέα. Η ελληνική κοινωνία, η οποία εύκολα κρίνει και δύσκολα αλλάζει, δεν αποδέχεται το διαφορετικό και προτιμά να εμμένει στον στρουθοκαμηλισμό της, σχεδόν αφελώς πιστεύοντας ότι αν αγνοήσει το πρόβλημα, αυτό θα εξαφανιστεί. Για τον Έλληνα οικογενειάρχη, δεν νοείται διαφορετική μορφή οικογένειας πέρα από αυτήν που ξέρει, δεν νοείται ο κολλητός φίλος του παιδιού του να έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες (εξάλλου δεν μας λείπουν οι μαρτυρίες ομοφοβικών ξεσπασμάτων αναφορικά με τους ρόλους στην οικογένεια, όπως μας φανέρωσε και το σποτ του Βασιλόπουλου για την ημέρα του πατέρα). Άλλωστε, η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αποδεχτεί τα ομόφυλα ζευγάρια και τη συμβίωσή τους αντικατοπτρίζεται και στο γεγονός, ότι στη χώρα μας δεν επιτρέπεται η υιοθεσία ανήλικου τέκνου από ομόφυλο ζευγάρι.
Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί εν έτει 2020 να δέχεται επιρροές βαθιά συντηρητικές. Η ίδια η σχέση μεταξύ ομοφύλων είναι καταδικαστέα για μεγάλο μέρος τη. Το γεγονός δε της νομιμοποίησης του γάμου των ομοφυλοφίλων με την πλήρη αποδοχή του νομοθέτη, αποτελεί για μερικούς σοβαρή απειλή για την οικογένεια, που τόσο θέλουμε να προστατεύσουμε στη χώρα μας. Όμως, όταν ένα ζευγάρι συνάπτει γάμο δεν απειλείται η οικογένεια. Αντίθετα δημιουργείται μια καινούρια, βασισμένη κι αυτή στην αγάπη και το σεβασμό, αξίες ανεξάρτητες από το φύλο των συμβίων.
Το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι θέμα πολιτικής συζήτησης ή ιδεολογικής προσέγγισης. Δεν είναι δυνατόν οι ομοφυλόφιλοι να θεωρούνται ομάδα ψηφοφόρων για τους φιλελεύθερους αφενός, τρόπος προσέλκυσης οπαδών για τους συντηρητικούς αφετέρου. Ουσιαστικά, μιλάμε για τον αποκλεισμό μιας ομάδας ανθρώπων από ένα δικαίωμα, το οποίο αφορά την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθενός. Κάθε προσθήκη άλλου όρου πέρα από την ανθρώπινη ιδιότητα, όπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αποτελεί καταπάτηση της ίδιας της έννοιας του δικαιώματος εν γένει. Οι αποφάσεις σχετικά με τα αιτήματα των ομοφυλοφίλων για ισότητα δεν πρέπει να λαμβάνονται βάσει του υπολογισμού του «πολιτικού κόστους». Θα έπρεπε να μην τίθεται καν τέτοιο ζήτημα. Η ελεύθερη πρόσβαση και άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι παραχώρηση, αλλά υποχρέωση.
Ανά τον κόσμο, μόλις 29 χώρες αναγνωρίζουν νόμιμα των γάμο μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών, με την Κόστα Ρίκα να είναι η πρώτη χώρα της Κεντρικής Αμερικής που τον επέτρεψε μόλις φέτος. Το ποσοστό αυτό είναι προφανώς πολύ μικρό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι σε 22 χώρες η ομοφυλοφιλία δεν είναι απλώς ποινικό αδίκημα αλλά τιμωρείται επιπλέον με θανατική ποινή! Ακόμα και στην Ευρώπη, ένας μεγάλος αριθμός χωρών δεν προσβλέπει σε κανένα είδος έννομης συμβίωσης ομοφυλοφίλων, με το πρόσφατο παράδειγμα της υπερβολικά συντηρητικής Πολωνίας να μας αφήνει άφωνους.
Είναι πλέον ανάγκη οι κοινωνίες να προχωρήσουν μπροστά και να γίνουν σημαντικά βήματα προς την εδραίωση της αποδοχής και της ανεκτικότητας στις συνειδήσεις όλων μας. Ίσως να ήρθε η ώρα ο νόμος να θέσει ο ίδιος σε κίνηση την πορεία αυτή προς την αλλαγή, μέσω της θεσμοθέτησης του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων, δίνοντας στην ελληνική κοινωνία το έναυσμα που χρειάζεται.
Γεννημένη το 2001 στην Αθήνα, είναι φοιτήτρια της Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Μεγαλύτερο πάθος της είναι οι αντιλογίες και ένα πράγμα που δε θα μπορούσε να λείπει από τη ζωή της είναι τα ταξίδια. Μετράει συμμετοχές σε μοντέλα προσομοιώσεων και διεθνή συνέδρια, ενώ στο κέντρο των ενδιαφερόντων της βρίσκονται η μουσική, η τέχνη και τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα.
