Του Θάνου Κουλουβάκη,
Η μουσική είναι μία τέχνη η οποία με συγκινεί απίστευτα και πιστεύω ακράδαντα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δεθεί μαζί της. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένα κομμάτι μας έχει συντροφεύσει σε πολύ ιδιαίτερες στιγμές. Είναι εκείνες οι στιγμές που ίσως τα λόγια αυτά καθ’ αυτά δεν έχουν θέση γύρω μας, όμως η μουσική μπορεί – με ένα τρόπο μαγικό – να καλύψει τα κενά μας.
Αυτό ακριβώς το συναίσθημα ένιωσα όταν άκουσα για πρώτη φορά μία μελωδία του Ένιο Μορικόνε. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η μελωδία στην οποία αναφέρομαι αποτελεί το soundtrack της ταινίας Malena. Ακούγοντας αυτή την απίστευτα μελωδική σύνθεση το μυαλό μου κατάφερε να ταξιδέψει πολύ μακριά. Tαξίδεψε σε ένα μέρος όπου οι καταπιέσεις δεν έχουν θέση και μονάχα τα συναισθήματα και οι επιθυμίες έχουν σημασία. Μάλιστα, η συγκεκριμένη μελωδία με έκανε να θυμηθώ ιδιαίτερες στιγμές από τη ζωή μου, όμορφες αναμνήσεις που είχαν κρυφτεί ή τις είχα ξεχάσει.
Έπειτα, άκουσα το theme song της ταινίας Salo ή 20 Days of Sodom, την οποία σκηνοθέτησε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Με είχε προβληματίσει η συγκεκριμένη σύνθεση, την οποία προφανώς δημιούργησε ο Ένιο Μορικόνε, μπλέκοντας με έντεχνο τρόπο τη τζαζ με τη σκληρότητα της ταινίας. Με είχε προβληματίσει αρκετά καθώς ό,τι είχα δει στην ταινία, καθώς και ό,τι ακολούθησε, δεν είχε καμία σχέση με αυτή τη γλυκιά μελωδία. Ομολογουμένως, το συγκεκριμένο κομμάτι το έχω ακούσει αρκετές φορές από τη στιγμή που το ανακάλυψα. Έπειτα από αρκετές ακροάσεις, κατόρθωσα να το αποσυνδέσω από την ταινία. Όποιος ή όποια την έχει δει, θα καταλάβει τι εννοώ.
Πάντως, οι συνθέσεις του Μορικόνε έχουν την ικανότητα να με κάνουν να τις ερωτεύομαι και να δένομαι μαζί τους. Πέραν του γεγονότος ότι με παρασέρνουν σε πνευματικά ταξίδια – κάτι το οποίο ανέφερα παραπάνω – όταν τις ακούω μου δίνουν την αίσθηση ότι υπάρχω σε μία άλλη εποχή, σε κάποιον άλλο χωροχρόνο, που δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό κόσμο μέσα στον οποίο ζω. Μπορώ επομένως, να καταλάβω για ποιο λόγο τόσες συνθέσεις του έχουν επιλεχθεί για να υπάρχουν μέσα σε ταινίες – και μάλιστα εξαιρετικές. Διότι αυτή η μαγική ικανότητα που έχουν να σε πηγαίνουν σε άλλα μέρη και άλλες εποχές είναι το χαρακτηριστικό αυτό που αφενός τις κάνει μοναδικές και αφετέρου, αυτό που βοηθά τους θεατές να μπουν έντονα μέσα στην εκάστοτε ταινία την οποία παρακολουθούν.
Αυτή ήταν η γνωριμία μου και οι πρώτες επαφές που είχα με τον Ένιο Μορικόνε, τον Ιταλό συνθέτη, μαέστρο και ενορχηστρωτή, που δε σταμάτησε να με συναρπάζει. Συνδέθηκα μαζί του μέσω των συνθέσεων του. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, ο μεγαλύτερος ενθουσιασμός μου ήρθε όταν αντιλήφθηκα ότι έχει γράψει μουσική για ταινίες του εξίσου αγαπημένου Κουέντιν Ταραντίνο.
Μόλις λοιπόν πληροφορήθηκα για το θάνατο του Μορικόνε, που συνέβη πριν λίγες ημέρες, αποφάσισα ότι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να γράψω ένα κείμενο για το έργο του και για τα συναισθήματα που μου δημιούργησε. Θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να αναφέρω βιογραφικά στοιχεία, ιστορίες ή δηλώσεις των συγγενών, των θαυμαστών και των συνεργατών του. Όλα αυτά ωστόσο, μπορείτε να τα βρείτε ήδη online. Αυτό που αποφάσισα να γράψω είναι μία κατάθεση ψυχής αναφορικά με αυτές τις συνθέσεις, που πηγαίνουν το πνεύμα σε αλλοτινές αναζητήσεις.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
