Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, αγαπητέ αναγνώστη, και αφού διευκρινίσω ότι μέσα από τη νέα αυτή στήλη θα τα λέμε συχνότερα και αμεσότερα (κάθε Κυριακή συγκεκριμένα), θα διασαφηνίσω την έννοια και τη σημασία του τίτλου «Λευκή Βίβλος», που μόλις διάβασες. Όχι, όχι μη μπερδεύεσαι, δεν εννοούμε τη «Βίβλο» με τη παραδοσιακή έννοιά της, ούτε βέβαια της αποδίδουμε τη σημασία εκείνου του γραπτού που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, κριτικής και απαιτεί το νόημα του να ακολουθείται ευλαβικά. Αντίθετα, με τον όρο «Βίβλο», αποδίδεται η μονιμότητα του γραπτού λόγου, που μένει στο χρόνο και δεν αλλοιώνεται από το πέρασμά του. Λευκή μάλιστα, προκειμένου να απέχει από τα όρια της απολυτότητας αλλά αντίθετα, να αποτελεί πηγή και ερέθισμα σκέψης, κριτικής, αμφισβήτησης και (γιατί όχι;) παραγωγικού πολιτικού διαλόγου.
Κασιδιάρης και Έλληνες… Γ.Τ.Π. (Για Την Πατρίδα)
Εντάξει η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να αφήσω ασχολίαστη την ίδρυση νέου κόμματος από το άλλοτε πρωτοκλασάτο στέλεχος της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Μετά τη ρήξη του λοιπόν με το Νίκο Μιχαλολιάκο, ο Ηλίας Κασιδιάρης αποφάσισε να απομακρυνθεί άμεσα από το πλοίο πριν αυτό βυθιστεί πλήρως, ιδρύοντας το δικό του κόμμα. Και το όνομα αυτού, «Έλληνες Γ.Τ.Π. (Για την Πατρίδα)». Το πρόγραμμα του κόμματος δεν διαφέρει και πολύ από εκείνο της Χρυσής Αυγής. Παρόμοιες θέσεις σε μια πιο σύγχρονη όμως έκδοση της Άκρας Δεξιάς, στα πρότυπα των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων που σε πολλές χώρες της Ευρώπης έχουν πλέον σημαντική απήχηση σε ένα ευρύ ακροατήριο. Το πρόγραμμα του ακροδεξιού μορφώματος εμπλουτίζεται με αναφορές του αρχηγού του στον Λυκούργο, τον Πλάτωνα, τον Παλαμά και τον Ίωνα Δραγούμη, σε μια προσπάθειά του να γίνει προσεγγίσιμο ακόμα και από ψηφοφόρους κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Όσοι θεωρήσαμε ότι με την ήττα της Χρυσής Αυγής, ηττήθηκε και ο φασισμός με τους εκφραστές του, απ’ ότι φαίνεται κάναμε λάθος. Ο φασισμός υπάρχει σε κάθε κοινωνία. Σε κάποιες τρέφεται από τα προβλήματα και με όπλο του τον λαϊκισμό και τον «πατριωτισμό», όπως φυσικά τον εννοούν οι υποστηρικτές του, γιγαντώνεται. Ο φασισμός όμως δεν έχει πατρίδα, έχει μόνο προσωπεία για να φορά ανάλογα με τις συνθήκες και τις περιστάσεις. Ο φασισμός είναι ένας, ό,τι τίτλο και όνομα και αν βρει. Έχει ένα χρώμα και είναι μαύρο. Λαϊκίζει, απειλεί, τραμπουκίζει, δολοφονεί.
Διαδηλώσεις και αντιδράσεις
Σε μάχη με έντονα ιδεολογικά χαρακτηριστικά εξελίσσεται ο δημόσιος διάλογος αναφορικά με το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις που παρουσίασε η κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία ξεκαθαρίζει ότι το νομοσχέδιο δεν αποσκοπεί στην απαγόρευση των διαδηλώσεων αλλά σε μία σημαντική παρέμβαση, προκειμένου να διασφαλίζονται οι ελευθερίες και η σωματική ακεραιότητα τόσο όσων διαδηλώνουν όσο και των υπόλοιπων πολιτών. Η αξιωματική αντιπολίτευση ασκεί έντονη κριτική στην Κυβέρνηση, κάνοντας λόγο για κινήσεις με αυταρχικά χαρακτηριστικά. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται το Κίνημα Αλλαγής που ναι μεν δεν διαφωνεί ριζικά με το νομοσχέδιο αλλά με συγκεκριμένες πτυχές του, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα της αστυνομίας να αποφασίζει για τη διεξαγωγή ή μη μιας διαδήλωσης. «Αν αφήσουμε την Ελληνική Αστυνομία να αποφασίζει, μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Γι’ αυτό χρειάζονται θεσμικές εγγυήσεις», τόνισε χαρακτηριστικά ο Χρήστος Πρωτόπαππας.
Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι μια θεμελιώδης κατάκτηση του κάθε πολίτη. Η κατάργησή του θα θύμιζε πρακτικές καθεστώτων του περασμένου αιώνα και θα ήταν μια σοβαρή προσβολή των δημοκρατικών θεσμών. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, γίνεται λόγος για παρεμβάσεις. Πράγματι, η χώρα έχει ανάγκη από ένα ρυθμιστικό πλαίσιο για τις διαδηλώσεις. Διότι πρέπει να διασφαλιστεί τόσο η ελευθερία του διαδηλωτή, όσο και η ελευθερία των υπολοίπων. Το κυβερνητικό νομοσχέδιο φέρνει, λοιπόν, ορισμένες παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση αυτή. Παρεμβάσεις όμως με τρωτά σημεία που χρίζουν διευθέτησης, όπως για παράδειγμα η υπερβολική ελευθερία χειρισμού από την αστυνομία που δημιουργεί ερωτήματα αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης σε περίπτωση μη συμμόρφωσης των διαδηλωτών. Κάθε κυβέρνηση, η οποία αντιμετωπίζει τις εξελίξεις με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, οφείλει να είναι ανοιχτή στις απόψεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης και να ανανεώνει το εκάστοτε νομοσχέδιο με τη προσθήκη αυτών εφόσον κριθούν ορθότερες. Να «βλέπει», να αφουγκράζεται και να πράττει. Αναμένουμε, λοιπόν…
Δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015, 5 χρόνια μετά…
Σήμερα κλείσαμε 5 χρόνια από τη μέρα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Ήταν τότε, που οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς είχαν έρθει σε αδιέξοδο και η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά από πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, έλαβε την απόφαση για τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Το ερώτημα στο οποίο κλήθηκαν οι Έλληνες πολίτες να απαντήσουν ήταν αν εγκρίνουν ή όχι το πακέτο επώδυνων μέτρων, το οποίο πρότειναν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015. Το δημοψήφισμα έγινε κάτω από δυσμενείς συνθήκες αφού την επομένη της ανακοίνωσης του Έλληνα Πρωθυπουργού, η Ελλάδα δεν πλήρωσε τα οφειλόμενα στο ΔΝΤ και το Eurogroup αποφάσισε να μην παρατείνει το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας μετά το βράδυ της 30ης Ιουνίου, οπότε και έληγε επίσημα. Έτσι, εκδόθηκε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία η περίοδος από τις 28 Ιουνίου έως τις 6 Ιουλίου κηρύχθηκε τραπεζική αργία και τέθηκε ημερήσιο όριο αναλήψεων από τα ΑΤΜ στα 60 ευρώ, τα λεγόμενα Capital Controls. Το «Όχι» επικράτησε του «Ναι», με ποσοστό 61,3% έναντι 38,7%. Η νίκη του «Όχι» όμως δεν αποδείχθηκε τόσο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί, όσο η ίδια η κυβέρνηση προσδοκούσε και έτσι ο Αλέξης Τσίπρας, με ορατό πια τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και τις πιέσεις στο εσωτερικό της χώρας να εντείνονται, συμφώνησε στην ψήφιση του μνημονίου, ενός πακέτου με ακόμη πιο επώδυνα μέτρα από εκείνα που είχε απορρίψει ο Ελληνικός λαός ένα μήνα πριν. Η περίοδος εκείνη αποτελεί μια από τις δυσκολότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τη πορεία της διαπραγμάτευσης, για το «Όχι» που η ψήφιση μνημονίου το μετέτρεψε σε «Ναι» και για τους επιπόλαιους χειρισμούς της Κυβέρνησης, μα αλήθεια αν η χώρα τότε δεν δέχονταν τους όρους των θεσμών θα μπορούσαμε σήμερα να κοιτάζουμε τα γεγονότα σαν μια μακρινή κακή ανάμνηση; Πολλές κινήσεις της τότε κυβέρνησης δύναται να σχολιαστούν αρνητικά, καθώς συντέλεσαν στο να φτάσει η χώρα σε οριακό σημείο. Αλλά τότε τουλάχιστον όταν έπρεπε να βάλει τη χώρα πάνω από το όποιο πολιτικό κόστος, ο Πρωθυπουργός έπραξε το καλύτερο δυνατό.
Και αφού σας γύρισα και λίγο πίσω στο χρόνο, σε εποχές που όλοι προσπαθούμε να αφήσουμε πίσω, οφείλω να σας προτρέψω να γυρίσουμε το βλέμμα εκ νέου πίσω, αυτή τη φορά για να δούμε πόσο αλλάξαμε και οι ίδιοι ως πολίτες μέσα από τα γεγονότα. Γίναμε πολιτικά πιο ενεργοί; Μάθαμε να διαχωρίζουμε τις αληθινές ειδήσεις από τα λεγόμενα Fake News; Αρχίσαμε να νοιαζόμαστε για την ευρύτερη κοινωνική ευημερία; Και στην τελική, γίναμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε γύρω μας ή επαναπαυθήκαμε στην άγονη κριτική; Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που βασίζεται στο λαό, οφείλει όμως και αυτός να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, με βούληση, κρίση και δημοκρατική συνείδηση…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
