Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Εδώ και δύο εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ βάλλεται πανταχόθεν: «Νόμιμες και ηθικές» μπίζνες Παπαδημούλη, παρακράτος ζεύγους Καμμένου, «μαγαζί» Παππά και φυσικά ο πανταχού παρών «Ρασπούτιν». Ο Τσίπρας βρίσκεται πιο εκτεθειμένος παρά ποτέ. Όλοι οι εμπλεκόμενοι στα σκάνδαλα είναι προσωπικές επιλογές του: Ο Παπαδημούλης είναι ο επικεφαλής της ευρωομάδας του, ο Καμμένος είναι ο κυβερνητικός του εταίρος, ο Παπαγγελόπουλος ο άνθρωπος που είχε το γενικό πρόσταγμα στα της Δικαιοσύνης, ο Παππάς ο εξ απορρήτων του και ουσιαστικά το νούμερο 2 των κυβερνήσεών του. Αυτή η απομείωση του πολιτικού του κεφαλαίου οδηγεί σε υπαρξιακούς κλυδωνισμούς το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Πώς θα επιχειρήσει να βγει από τη στενωπό; Πλέον, το παραμύθι του καλού παιδιού, που οι άλλοι εκμεταλλεύονται τις ευγενείς του αυταπάτες, δεν πείθει. Και ο πλέον καλοπροαίρετος αντιλαμβάνεται, ότι αποκλείεται ο Τσίπρας να μην γνώριζε τη δράση των δικών του ανθρώπων. Κλειδί για να μπορέσουμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές του κινήσεις είναι να εξετάσουμε πώς έχει λειτουργήσει στο παρελθόν, όταν πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος εξελίχθησαν σε ευθεία απειλή για το πολιτικό του μέλλον.
Καταρχάς, δεν θα πρέπει να λησμονούμε το πολιτικό του DNA: γόνος πλούσιας αστικής οικογενείας, ανδρώθηκε πολιτικά στις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων έχοντας την πολυτέλεια να είναι απαλλαγμένος τόσο από το άγχος του βιοπορισμού όσο κι από κάθε άλλη ευθύνη που κανονικά συνεπάγονταν οι παράνομες ενέργειές του, ένεκα σκανδαλώδους της ασυλίας που ο πολιτικός του χώρος απολάμβανε μεταπολιτευτικά. Ο Τσίπρας ουσιαστικά δεν έχει ασχοληθεί με κάτι άλλο στη ζωή του πλην του κόμματος, κι έχει εντρυφήσει στις παρασκηνιακές μεθόδους της φράξιας και της καμαρίλας. Ξεκίνησε σαν «ορθόδοξος» κομμουνιστής στην ΚΝΕ, αλλά γρήγορα την εγκατέλειψε για να περάσει στη λεγομένη Ανανεωτική Αριστερά. Η σταλινική πολιτική διαπαιδαγώγηση συνδυάστηκε με την υποκρισία. Κατά συνέπεια, αυταρχισμός, η επιδίωξη του απόλυτου ελέγχου δια της κατάπνιξης κάθε αντίθετης άποψης και η απέχθεια προς την αστική δημοκρατία, κατέχουν περίοπτη θέση στην πολιτική του συγκρότηση, καμουφλαρισμένες με το προφίλ του «καλού παιδιού».
Αυτή η υποδομή σε συνδυαζόμενο με την άμετρη προσωπική του φιλοδοξία τον έχουν καταστήσει killer. Αρχικά, καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες τον ευεργέτη του Αλέκο Αλαβάνο και λίγο αργότερα, τον ανθυποψήφιό του στις εσωκομματικές εκλογές Φώτη Κουβέλη. Κατά τη μνημονιακή κωλοτούμπα του 2015, καρατομήθηκαν με διαφόρους τρόπους όλα τα’ αστέρια της «περήφανης διαπραγμάτευσης»: ο, πάλαι ποτέ asset, Βαρουφάκης, η Κωνσταντοπούλου που τελικά κρίθηκε η ίδια «επαχθής» αντί για το χρέος, ο Λαφαζάνης που αποτελούσε το ριζοσπαστικό άλλοθι, αλλά και τον μεγαλύτερο πόλο αμφισβήτησης.
Ο Τσίπρας λοιπόν έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο να χειρίζεται όσους θεωρεί ότι απειλούν τα σχέδιά του. Τόσο οι δύο ΣΥΡΙΖΑίοι όσο και οι δύο εκ Δεξιών ορμώμενοι συνεργάτες του ήδη έχουν πάρει τον δρόμο προς τον βωμό κι εξετάζεται το πότε και το πώς θα ανέβουν σ΄αυτόν. Το πότε, δεν μπορεί να το καθορίσει αποκλειστικά ο ίδιος. Οι εκκρεμείς υποθέσεις φαίνεται πως έχουν ψωμί ακόμα κι αν το ζήτημα Παπαδημούλη είναι ηθικό (προς το παρόν τουλάχιστον), οι υποθέσεις των υπολοίπων τριών φαίνεται ότι πλην των πολιτικών έχουν και σοβαρότατες ποινικές προεκτάσεις. Σε κάθε περίπτωση, το σημείο – κλειδί είναι το πότε ο Τσίπρας θα θεωρήσει ότι η στήριξή τους στοιχίζει στον ίδιο πολύ περισσότερο από τη θυσία τους. Το μεγάλο του σχέδιο είναι η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ… Θεωρεί ότι για να αποκτήσει προοπτική ανάκαμψης, πρέπει να δημιουργήσει την εικόνα ενός ηγέτη που συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις από το Κέντρο ως την Αριστερά, ώστε να επιχειρήσει να εισάγει εκ νέου το δίπολο Δεξιά – Αντιδεξιά. Πέρα από τις εγγενείς αδυναμίες ενός τέτοιου εγχειρήματος στη σημερινή εποχή, η όλη προσπάθεια έχει αποκτήσει πλέον γκροτέσκο χαρακτηριστικά…
Μέχρι στιγμής, στο κάλεσμά του, πλην των ορφανών του Άκη, όπου βρίσκονται εκεί από το 2012, έχουν απαντήσει θετικά κάποιοι ανθυποκηπουροί του ΓΑΠ και οι γνωστοί γυρολόγοι τύπου Μπίστη, που αλλάζουν απόψεις και κόμματα κάθε λίγο. Οι ΠΑΣΟΚοί που δεν πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ την εποχή που ήταν άφθαρτος και «καβάλα στο κύμα», δεν έχουν λόγο να το πράξουν σήμερα με τον Τσίπρα στο καναβάτσο και με τα σκάνδαλα των ημερών του να σκάνε το ένα μετά το άλλο. Ίσα- ίσα που για πρώτη φορά η Γεννηματά έχει αξιόπιστο υλικό για… οχυρωματικά έργα. Την ίδια στιγμή που σε αυτό το μέτωπο έχει πέσει κολλήσει στον βάλτο, παραμένει ανοιχτό το εσωκομματικό μέτωπο του βαθέως ΣΥΡΙΖΑ με τους 53+ και λοιπούς αμφισβητίες να έχουν βρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υποστηρίξουν ότι δεν είναι αυτοί που χαλάνε την εικόνα που θέλει να δημιουργήσει ο Τσίπρας, αλλά αντιθέτως, ο Πρόεδρος εκτίθεται από τους δικούς του ανθρώπους.
Οι θυσίες των Παππά και Παπαδημούλη λοιπόν θα εξυπηρετούσαν πολύ τον Τσίπρα, εξευμενίζοντας τους εσωκομματικούς αντιπάλους και διορθώνοντας ως ένα βαθμό το προφίλ του, στον εκτός ΣΥΡΙΖΑ κόσμο. Το αν και το πώς θα γίνουν, θα εξαρτηθεί κυρίως από τη δισκοθήκη του Μιωνή. Ο Παπαδημούλης θα μπορούσε απλώς ν΄αποσυρθεί απ΄το προσκήνιο, χωρίς τυπικά να καρατομηθεί, αλλά ο λαλίστατος Παππάς δεν είναι βέβαιο πως θ΄ αντιμετωπισθεί με το βαμβάκι, εφόσον κι άλλες παρομοίου ύφους και περιεχομένου συνομιλίες θα δουν το φως της δημοσιότητας.
Οι περιπτώσεις Παπαγγελόπουλου και Καμμένου είναι πιο σύνθετες. Καίτοι, δεν ανήκουν τυπικά στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ταυτισθεί με τη διακυβέρνησή του. Ο Τσίπρας ευχαρίστως θα τους άδειαζε, τόσο για να χρεωθεί όσο το δυνατόν λιγότερα από τα πεπραγμένα τους όσο και για να υποστηρίξει, ότι η συνεργασία με τη Δεξιά επεβλήθη από έκτακτες συνθήκες κι ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι οι συγκεκριμένοι δύο, γνωρίζουν πάρα πολλά και είναι σίγουρο ότι αν θεωρήσουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πάει να τους ρίξει, θα πάρουν πολλούς μαζί τους, ενώ βρίσκονται και σε ανοιχτή κόντρα μεταξύ τους. Είναι πάντως στη μαύρη λίστα.
Συμπερασματικά, έρχονται θυσίες, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο, ότι θα εξασφαλίσουν ούριο άνεμο για τον Τσίπρα…
Γεννήθηκε το 1989 στη Λαμία και έζησε μέχρι τα 18 μου χρόνια στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Νομικά στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, εργαζόμενος παράλληλα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, πάνω στα αντικείμενα των σπουδών του. Αρθρογραφεί για θέματα πολιτικής επικαιρότητας.
