Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Η ομοφοβία, ο ρατσισμός, και ο υπερβάλλων θιγμένος ανδρισμός δε χρειάστηκαν παρά την διαφημιστική καμπάνια της ΑΒ Βασιλόπουλος και την Ημέρα του Πατέρα, για να εκδηλωθούν. Πιο συγκεκριμένα, στις 21 Ιουνίου, μέρος της προαναφερθείσας καμπάνιας με τίτλο «Για ό,τι θέλεις να είσαι» αποτέλεσε η φωτογραφία ενός πατέρα με την κόρη του, και λεζάντα; «Για σένα και πριγκίπισσα γίνομαι».
Η εν λόγω φωτογραφία προκάλεσε σάλο στο διαδικτυακό κόσμο, με αναφορές τόσο για μποϊκοτάζ, όσο και προσβολές για την LGBT κοινότητα. Οι απανταχού υπέρμαχοι ενός ριζωμένου πατρικού-ανδρικού προτύπου, φαίνεται να προσβλήθηκαν οπτικά με την εικόνα ενός παιδιού που διασκεδάζει βάφοντας και τοποθετώντας κοκαλάκια στα μαλλιά του πατέρα του. Ας αναλύσουμε λοιπόν το προφίλ των ανθρώπων αυτών.
Ένας πατέρας θιγμένος από την επικείμενη φωτογραφία, είναι ένας πατέρας με εξ ολοκλήρου αφομοιωμένα φαλλοκρατικά πρότυπα. Ο γονέας αυτός ανατρέφει τα παιδιά του αποκλειστικά βάσει φύλου. Μόνο όπλα στο αγοράκι, μόνο κούκλες στο κοριτσάκι. Οτιδήποτε διαφορετικό μοιάζει στα μάτια του διαστροφή.
Είναι ο ίδιος πατέρας, που πιθανώς να μην έχει κάνει ποτέ τον Καραγκιόζη, μονάχα για να δει το παιδί του ευτυχισμένο. Ο ίδιος πατέρας που, πολύ πιθανόν, επευφημεί τις ερωτικές κατακτήσεις του εφήβου γιου του, ενώ ταυτοχρόνως κρατά την έφηβη κόρη του αποστασιοποιημένη από τις διαπροσωπικές σχέσεις.
Έπιασα τον εαυτό μου να κοίτα, και να ξανακοιτά την εικόνα αυτή, και δεν είδα κάτι περισσότερο από Αγάπη. Απ’ την άπλετη έγνοια ενός πατέρα να προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει τη μικρή του να διασκεδάσει, να γελάσει. «Για σένα και πριγκίπισσα γίνομαι», δε θα μπορούσε να έχει αποτυπωθεί καλύτερα η προθυμία της αυτοθυσίας ενός γονέα.
Όσο οι οπαδοί του κοινωνικού και φυλετικού σκοταδισμού κρίνουν την εν λόγω φωτογραφία ως προκλητική, εκατομμύρια γονείς ανά την υφήλιο γελούν, και ενστερνίζονται σε απόλυτο βαθμό το μόχθο του πατέρα να δει την κόρη του να γελά. Το πρόσωπο ενός σκυμμένου γονιού, που υποδύεται το άλογο και αφήνει το παιδί του να το καλπάσει. Το πρόσωπο του δικού μου πατέρα όταν υποδυόταν τον ασθενή και του έκανα ενέσεις στο χέρι με κοφτερές μύτες από μολύβια. Το πρόσωπο του παππού μου όταν γέμιζα το κεφάλι του με λεπτά κοτσιδάκια.
Κανένα καρφωμένο μολύβι στο μπράτσο του πατέρα μου, κανένα λαστιχάκι στην κεφαλή του παππού μου, και κανένα κραγιόν στο πρόσωπο του διαφημιζόμενου πατέρα δε μείωσαν τον ανδρισμό τους. Αντιθέτως, εξύψωσαν τον πήχη της αγάπης των εν λόγω ανθρώπων για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τον κόπο ενός γονέα να καταφέρει, μέσα στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που του επιτρέπουν οι υποχρεώσεις του, να δει το παιδί του να γελά, να μεγαλώνει.
Τα επίπεδα της εκτίμησης που τρέφω για τους απανταχού θιγμένους, θαρρώ πως έχουν γίνει αντιληπτά. Όπως ακριβώς και η άκρατη επιθυμία μου να προσθέτω στα γραπτά μου μικρές πινελιές ειρωνείας. Ως εκ τούτου, θα ήθελα να κλείσω το παρόν άρθρο με μια προσπάθεια να εντρυφήσω στην ψυχολογία των ανθρώπων αυτών, και να δικαιολογήσω την έντονη τους αποστροφή.
Είναι, επομένως, απολύτως φυσιολογικό που θιχτήκατε με την εικόνα ενός πατέρα που ασχολείται με την κόρη του, εφόσον η μοναδική στιγμή που ασχοληθήκατε με την κόρη σας ήταν στα 16 της, όταν φόρεσε μία φούστα και της είπατε να αλλάξει, γιατί έχει ντυθεί σαν πόρνη.
