Της Ρένας Δανατζή,
Η είδηση για τη λιποθυμία του 9χρονου κοριτσιού από την πείνα στη Ρόδο, μας θυμίζει για μία ακόμα φορά – με πολύ σκληρό τρόπο – ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομικά δυσμενή κατάσταση και χρειάζεται να φέρει σε πέρας έναν τεράστιο μαραθώνιο – τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά – έως ότου να πάψουμε να διαβάζουμε τέτοιες ειδήσεις.
Το βασικότερο πρόβλημα δεν είναι η είδηση αυτή καθ’ αυτή, αλλά όλος ο κύκλος των καταστάσεων και των πολιτικών «μπαλωμάτων», που οδηγούν οικογένειες στην πλήρη εξαθλίωση. Οι τελευταίες κυβερνήσεις, έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν μία σχέση αλληλεξάρτησης με τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, έτσι ώστε να ενδυναμώνουν τον εκλογικό τους κορμό. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που καταφέρνουν είναι να κουκουλώνουν το πρόβλημα, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικές λύσεις.
Τα μικρά κοινωνικά επιδόματα δεν βοηθούν τον κόσμο να ζήσει με αξιοπρέπεια, αλλά λειτουργούν ως σωσίβιο, που ναι μεν τους προσφέρει καταλυτική βοήθεια, αλλά δεν τους εξασφαλίζει αξιοπρέπεια και οικονομική σταθερότητα. Το ζήτημα δεν είναι να πιστώνονται σε λογαριασμούς φτωχών ανθρώπων χρήματα που φτάνουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, αλλά να υπάρχει ένα πλαίσιο, σωστά οργανωμένο, όπου θα προσφέρει θέσεις εργασίας με κατοχυρωμένα δικαιώματα για τον εργαζόμενο και αξιοπρεπείς μισθούς.
Τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα, επειδή ζούμε σε μία πραγματικότητα όπου ο μέσος εργαζόμενος πληρώνεται με ασφυκτικά χαμηλό μισθό, ενώ παράλληλα καλείται να αντεπεξέλθει σε απίστευτα μεγάλα ποσά λογαριασμών και υποχρεώσεων. Επομένως, μιλάμε για οικογένειες που επιβιώνουν, χωρίς στη πραγματικότητα να ζουν. Τα νομικά κενά όσον αφορά την εργασία ανάβουν το πράσινο φως σε όλα αυτά τα σκηνικά που εμείς διαβάζουμε και μας σοκάρουν.
Πρέπει σταδιακά να δημιουργηθεί μία ειλικρινής σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτείας, η οποία δεν θα κρέμεται από κλωστές πελατειακών σχέσεων και συμφερόντων. Δε χρειάζεται μέσον για να βρει κάποιος δουλειά. Χρειάζεται απλά, αντικειμενική αντιμετώπιση και – όπου είναι απαραίτητο – στήριξη από το κράτος πρόνοιας. Είναι παράλογο να εφαρμόζονται οριζόντια έως και σήμερα, τακτικές στήριξης. Εάν η εκάστοτε κυβέρνηση φρόντιζε να διανέμει κάποια από τα πακέτα στήριξης με εξυπνότερο τρόπο, είναι δεδομένο πως οι ειδήσεις θα ήταν πολύ φτωχότερες από άρθρα που μιλούν για λιποθυμίες πεινασμένων ανθρώπων.
Καλό θα ήταν να πάψουμε επιτέλους να ζούμε σε μία καθημερινότητα που το άγχος τρέχει γρηγορότερα από τη ζωή μας και εμείς βρισκόμαστε να τρέχουμε συνεχώς πλήρως εξαρτημένοι από τις υποχρεώσεις μας. Και ακόμα καλύτερο θα ήταν, να μην επιτρέψει πια, καμία κυβέρνηση να λιποθυμούν παιδιά από την πείνα, την ίδια ακριβώς στιγμή που επενδύονται δισεκατομμύρια σε πράγματα – μάλλον – δευτερευούσης σημασίας.
