Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Δεν πρέπει να έπεσε κανένας από τα σύννεφα όταν έμαθε πως τα βλαστάρια της Δρακογενειάς πρωταγωνίστησαν σε ένα ακόμα πολιτικό Muppet show: Ο τότε Υπουργός Εθνικής Αμύνης Πάνος Καμμένος να εισέρχεται (να μπουκάρει βασικά) «μεθυσμένος» στο πρωθυπουργικό γραφείο και με την χαρακτηριστική πληθωρικότητα του να απαιτεί να «δεθεί» ο τάδε και ο δείνα δημοσιογράφος, ο Υφυπουργός Δικαιοσύνης Δ. Παπαγγελόπουλος να συμμετέχει ελαφρά τη καρδία σε αυτόν τον διάλογο, ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα μπροστά στον πρωθυπουργό της χώρας!
Ακόμα όμως και ο μεγαλύτερος συνεφίλ πολιτικών θρίλερ θα τραντάχτηκε, όταν συνειδητοποίησε πως όλο αυτό το παρακρατικής υφής θέατρο σκιών και υπογείων λάμβανε χώρα πραγματικά μέσα στην Βουλή, στα Υπουργεία ακόμα και στο καφενείο της Βουλής από ανθρώπους που δάκρυζαν όταν έλεγαν πως αποτελούν «κάθε λέξη» από το σύνταγμα αυτής της χώρας! Αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν πέσαμε από τα σύννεφα μιας και δεν χάψαμε εκείνη την αξίωση περί ηθικής ανωτερότητας. Σίγουρα, όμως, κυριαρχεί σε όλους τους πολίτες, σε όλους μας, μια ανατριχίλα και μαζί το ερώτημα: μα καλά όσο θα περνάει ο χρόνος και κάποιες «άμυνες» θα λύνονται και μαζί τους ορισμένα στόματα, τι άλλο να περιμένουμε από τα Βλαστάρια του «βρώμικου ΄15»;
Η προσπάθεια να καλυφθεί το σκάνδαλο ήταν ακόμα πιο τραγελαφική. Από την άρνηση στην «παρεξήγηση», από την παρεξήγηση στην «σκευωρία» και μετά στην οπερέτα «πολιτική ευθύνη» και από εκεί στην πλήρη κάλυψη από τον αρχηγό. Ο οποίος αρχηγός, σημειωτέων, όφειλε τώρα να μένει έξω από όλο αυτό – όπως και έμεινε. Αυτό όμως που δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αταραξία που διακατέχει τους εμπλεκόμενους, οι οποίοι αντί να αποσυρθούν, να παραδεχθούν έστω κάποιο σφάλμα, αισθάνονται και υπερήφανοι που υπηρετούν τις αξίες της αριστεράς (Νίκος Παππάς). Ας μην γελιόμαστε. Ενσυναίσθηση δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους πρωταγωνιστές αυτού του θρίλερ. Τα κόμματα της αριστεράς κατά βάση είναι σχηματισμοί λαϊκοί, αλλά η πολιτική νομενκλατούρα της αριστεράς διαχρονικά και ιστορικά έχει πρωταγωνιστήσει σε μια πληθώρα σκανδάλων που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει σε εφευρετικότητα – ίσα ίσα – από εκείνα της δεξιάς ή του κέντρου. Σίγουρα αυτό είναι ένα ακόμα «μάθημα του 15».
Ακόμα, αποδεικνύεται ότι το «σκληρό κράτος» στην Ελλάδα παραμένει μια επιλογή στην φαρέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης όταν θέλει να άγει καταστάσεις εξουδετέρωσης φίλων αλλά και εχθρών. Οπότε, ας αναμένουμε σκληρές ανατροπές και μαχαιρώματα σε τούτο το θρίλερ. Είναι ας πούμε ακόμα, νωπές και στο κενό, οι καταγγελίες του Απόστολου Δοξιάδη για παρακρατικές παρακολουθήσεις, όταν ο ίδιος χειρίζονταν την πολύκροτη υπόθεση των 8 Τούρκων στρατιωτικών, αιτούντων ασύλου στη χώρα μας, ύστερα από το πραξικόπημα. Υπήρχαν και τότε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσαν να προκαταβάλουν καταστάσεις με σκοπό μάλλον να προδικάσουν την τροπή της υπόθεσης κάνοντας λόγω για «πραξικοπηματίες». Ο λόγος; Άγνωστος.
Ποιος μπορεί άλλωστε να μην συσχετίσει με τις γνωστές αποκαλύψεις και την θέληση του Πάνου Καμμένου, όταν ήταν ακόμα στον υπουργικό θώκο, για δημιουργία μια νέας ή και διπλής ΕΥΠ μέσα στο στράτευμα; Η μήπως την κόντρα του Καμμένου με τον Γιάννη Ρουμπάτη που ανερυθρίαστα έλαβε και δημόσια μορφή; Μια σοβαρή πολιτική συζήτηση επ’ αυτού του ζητήματος του «σκληρού κράτους» που γίνεται υποχείριο της εκάστοτε «παρέας», ακόμα δεν έχουμε δει. Ίσως, ένα μεγάλο έργο της κυβέρνησης να ξεκινάει μόλις τώρα και σε βαθιά νερά. Αν όχι, θα έπρεπε.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
