Της Κωνσταντίνας-Μαρίνας Χριστοφή,
Η τοξικότητα εξ ορισμού αφορά τη σταδιακή διαβάθμιση μιας ουσίας που αποβαίνει βλαβερή για έναν οργανισμό. Συνήθως σχετίζεται με μια εξωτερική ουσία απορροφήσιμη από το δέρμα, από το αίμα ή το πεπτικό σύστημα. Ωστόσο, πέραν του συνήθους επιστημονικού ορισμού, η τοξικότητα μπορεί να έχει και ανθρώπινη σύσταση. Η κοινωνία βρίθει προβλημάτων, αλλά βρίθει και τοξικών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν αντίστοιχες συνέπειες με τις χαρακτηριζόμενες τοξικές ουσίες. Με άλλα λόγια, ο τοξικός άνθρωπος μπορεί να μην επηρεάζει κάποιο ζωτικό όργανο, αλλά έχει επιβλαβείς συνέπειες στο ανθρώπινο πνεύμα, το οποίο κρύβει την ανθρώπινη ζωτικότητα.
Πιο συγκεκριμένα, η ανατομία του τοξικού ανθρώπου έγκειται στη διαρκή απόπειρα παρεμπόδισης του ετέρου. Ένας τοξικός φίλος, συνάδερφος, σύντροφος με τη συμπεριφορά του συμβάλλει στην επιβράδυνση της προόδου του και της ανέλιξής του. Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία ενδεχομένως να μην γίνεται εσκεμμένα, παρά να αποτελεί μια φυσική παρόρμηση. Η τοξικότητα έχει την τάση να δημιουργεί κυκλώνα ενοχών, αμφιβολιών και φόβων. Σε πολλές περιπτώσεις, τα θύματα της τοξικότητας ξεσπούν στους άλλους, λόγω του φάσματος αρνητισμού που τους περικλείει υπό τη σκιά του «θύτη».
Η τοξικότητα των ανθρώπων είναι ένα έξυπνα σχηματισμένο υβρίδιο, καθώς παίρνει ποικίλες μορφές και ύπουλα καθιστά τους ανθρώπους θύτες ή θύματα. Κατά συνέπεια, με τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι ακόμα και οι πιο ισορροπημένοι ψυχικά άνθρωποι. Όπως υποστηρίζει η επιστήμη της ψυχολογίας, ο πρώτος σταθμός για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος, είναι η αναγνώρισή του. Ποιο είναι όμως το επόμενο βήμα, από τη στιγμή που κάποιος αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ενός «δηλητηριώδους» ανθρώπου στη ζωή του;
Η απάντηση είναι προφανής και ο καθένας μας τη γνωρίζει ήδη μέσα του, καθώς πρόκειται για μια φυσικά αυθόρμητη διαδικασία… Οτιδήποτε μας προκαλεί πόνο ψυχικά, δυσφορία και σύγχυση τείνουμε να το αποβάλουμε. Συνακόλουθα, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε και με τους ανθρώπους που ρυπαίνουν την πνευματική μας γαλήνη ή καθιστούν δύσκολη την απόκτησή της. Φυσικά, είναι σχεδόν απάνθρωπο να αποκόπτουμε από την καθημερινότητά μας πρόσωπα, με τα οποία έχουμε αναπτύξει δυνατά αισθήματα φιλίας, αγάπης, αλληλεγγύης αλλά είναι ακόμα πιο απάνθρωπο να επιτρέπουμε σε τρίτους να έχουν αυτόν τον ανασταλτικό ρόλο στη ζωή μας.
Όπως κάθε δύσκολη και διλημματική κατάσταση απαιτεί ηρεμία και λογική, έτσι και η απομάκρυνση ενός τοξικού ανθρώπου από τη ζωή μας απαιτεί ηρεμία. Βασική προϋπόθεση είναι η δυνατότητα έκφρασης και εξωτερίκευσης όλων αυτών που μας πιέζουν, μας αγχώνουν και αφαιρούν από την ενέργειά μας. Άλλωστε, με μια τέτοια πράξη δεν βοηθάμε μόνο την ίαση της ψυχολογίας μας, αλλά συγχρόνως συμβάλλουμε στη βελτιστοποίηση της ψυχοσύνθεσης ενός ατόμου τοξικού. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια «αμφοτεροβαρή» διαδικασία, η οποία παρά τις αρχικές δυσκολίες και ενστάσεις, δεν παύει να είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη.
Οι άνθρωποι είμαστε κυβερνήτες του εαυτού μας και των συναισθημάτων μας και δεν υπάρχει καμία επιταγή που να μας αναγκάζει να δικαιολογηθούμε ή να λογομαχήσουμε, προκειμένου να διατηρήσουμε ένα ριζικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μας, εκείνο της διαρκούς ανάπτυξης και εξέλιξης. Οι δυσκολίες είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, ωστόσο έχουμε τη δύναμη να επιλέγουμε τους συνοδοιπόρους μας, οι οποίοι θα κάνουν τη διαδρομή της ζωής ευχάριστη.
Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος της Νομικής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο τομέας που την ενδιαφέρει αρκετά όσον αφορά στη νομική, είναι εκείνος του ναυτικού δικαίου, ωστόσο την αγγίζουν έντονα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε ένα έξω-νομικό πλαίσιο, λατρεύει ιδιαίτερα τη συγγραφή, τη λογοτεχνία και την τέχνη. Τέλος, προσπαθεί να δραστηριοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο εθελοντικά καθώς υποστηρίζει έντονα τις αρχές της φιλανθρωπίας και ανιδιοτέλειας.
