Της Ελένης Φαραντάκη,
Βγες έξω. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε τον ουρανό καθώς νυχτώνει. Θαύμασε για ένα λεπτό τον ήλιο που πέφτει και χάνεται σταδιακά, χαρίζοντας στα μάτια σου ένα θέαμα μοναδικό, έναν συνδυασμό χρωμάτων, που κοιτώντας τον, μόνο δέος μπορείς να νιώσεις. Κοίτα βαθιά στον ορίζοντα και σκέψου: «Είμαι ζωντανός! Πατώ στη γη! Σε ένα πλανήτη που συνυπάρχει μαζί με τρισεκατομμύρια άλλους σε όλο το σύμπαν, εγώ έτυχε να γεννηθώ και να υπάρξω εδώ, αυτήν ακριβώς τη στιγμή!».
Είναι πράγματι μαγικό και συνάμα λιγάκι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς, ότι σε σχέση με την ηλικία της Γης, η οποία είναι 4,54 δισεκατομμυρίων ετών, εμείς ζούμε πάνω σε αυτή για ένα απειροελάχιστα μικρό διάστημα – κατά μέσο όρο 79 έτη –, κι όμως πολλές φορές ξεχνάμε να ευγνωμονούμε πόσο τυχεροί είμαστε για αυτή μας την ύπαρξη.
Όταν τα πράγματα παίρνουν μια δυσάρεστα απρόσμενη τροπή, όταν οι καταστάσεις μοιάζουν εκτός ελέγχου, όταν φτάνουμε σε ένα σημείο, όπου νιώθουμε ότι είμαστε ένα βήμα πριν τα παρατήσουμε, ας κάνουμε τη χάρη στον εαυτό μας, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να συνειδητοποιήσουμε πόσο τυχεροί είμαστε. Γιατί είμαστε! Είμαστε τυχεροί που ζούμε, αναπνέουμε, παλεύουμε, που νιώθουμε τόσο τη χαρά, την ευχαρίστηση, την ευδαιμονία, όσο και τη θλίψη, τον φόβο, την απογοήτευση. Σκεπτόμενοι ότι η πιθανότητα του να γεννηθούμε και να υπάρξουμε είναι τόσο μικρή, μόνο ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να νιώθουμε για ό,τι μας συμβαίνει. Έχοντας σαν βάση αυτή τη σκέψη, ξεκινάμε και αντιμετωπίζουμε κάθε λογής πρόβλημα που βρίσκεται στον δρόμο μας.
Η μαγεία του να ζεις κρύβεται σε όλες αυτές τις μικρές καθημερινές δυσκολίες και στον τρόπο που τις ξεπερνάμε. Άλλωστε, μια ζωή χωρίς προβλήματα, μια ζωή όπου θα πλέαμε σε ένα κύμα ατέρμονης ευτυχίας, ενώ εκ πρώτης όψεως ακούγεται δελεαστική, αν το σκεφτούμε, στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ζωή ανιαρή, χωρίς ουσία – μια κατάσταση μονότονη, όπου ίσως να μην γνωρίζαμε καν τι σημαίνει ευτυχία! Είναι οι δυσκολίες που κάνουν τη ζωή να έχει αξία, είναι η ανακούφιση που παίρνουμε όταν ξεπερνάμε ένα πρόβλημα που μας κάνει να νιώθουμε ότι η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζεις.
Ζούμε! Είτε είναι αποτέλεσμα της τυχαιότητας του σύμπαντος, είτε είναι «γραφτό της μοίρας», το σίγουρο είναι ότι είμαστε εδώ και μάλιστα για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Στο διάστημα αυτό λοιπόν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρέπει να φροντίζουμε πάντα να δίνουμε αξία στην ύπαρξή μας και να προχωράμε πάντα με γνώμονα τη δική μας ευημερία και ευτυχία.
Λοιπόν; Τα παρατάς όλα και παραδίνεσαι ή εκμεταλλεύεσαι μέχρι τελικής πτώσεως το γεγονός ότι απλώς υπάρχεις, δίνοντας ό,τι έχεις και δεν έχεις για να τα καταφέρεις;
