Της Αναστασίας Χατζηιωαννίδου,
Ελλάδα, 2020. Ο διευθυντής του οικονομικού γραφείου, του εν ενεργεία πρωθυπουργού δίνει συνέντευξη σε μια κυριακάτικη εφημερίδα. Ως εδώ όλα καλά. Το βιογραφικό του αξιοθαύμαστο, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης των επιστημονικών διαπιστευτηρίων του. Εντούτοις, κατά την προσφιλή μας συνήθεια στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι απόψεις ενός ειδικού και σε καίρια συμβουλευτική θέση τοποθετημένου τεχνοκράτη, αντί να προκαλούν την περισυλλογή και τον προβληματισμό, αναδημοσιεύονται με την ίδια ρηχή προμετωπίδα: «ο πρωθυπουργός έχει γνωρίσει τον σύζυγό μου». Σε τελευταία ανάλυση, οι μακροοικονομικές αναλύσεις δεν είναι επαρκώς εύπεπτες για να περάσουν επιτυχώς το φίλτρο της κλειδαρότρυπας που ηγεμονεύει τον δημόσιο λόγο. Εντούτοις, αφήνοντας κατά μέρος την έλλειψη επαγγελματισμού που χαρακτηρίζει πολλές κατ’ όνομα ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, ο Άλεξ Πατέλης (έστω και χωρίς να το επιδιώκει, όπως φανερώνει το υπόλοιπο μέρος της συνέντευξής του στην «Κ») παρέχει μια σημαντική υπηρεσία στην ελληνική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα:. είναι το πρώτο πρόσωπο σε υψηλή κυβερνητική θέση που μιλά για το σεξουαλικό του προσανατολισμό χωρίς περιστροφές.
Ελλάδα 2020. Είναι η πρώτη χρονιά εδώ και μια δεκαπενταετία που το Athens Pride, το φεστιβάλ υπερηφάνειας της πρωτεύουσας που λίγο αργότερα έφτασε στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε γνωρίζει ολοένα και μεγαλύτερη άνθηση χρόνο με το χρόνο, δεν θα πραγματοποιηθεί, ελέω κορωνοϊού φυσικά. Μια απόφαση που, αν και είναι λογικό να προκαλεί απογοήτευση στην ελληνική LGBT κοινότητα, ωστόσο ομοφώνως γίνεται δεκτή, με το σκεπτικό της προστασίας ανθρώπινων ζωών. Κατά τρόπο αναπάντεχο, η αναβολή του φεστιβάλ υπερηφάνειας στο τέλος της ημέρας περισσότερο ωφελεί παρά βλάπτει την ακτιβιστική δράση των ΛΟΑΤΚΙ, οι πολέμιοι των οποίων στην αντίθετη περίπτωση θα είχαν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να κατηγορήσουν τους συμμετέχοντες για κοινωνική ανευθυνότητα. Θα ήταν και το μόνο μη λογικά έωλο επιχείρημά τους.
Από τη διαχρονική λογοκρισία που επιχειρεί να επιβάλλει το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης σε σκηνές αλλά ακόμη και λέξεις σχετικές με το θέμα (χωρίς βεβαίως να κάμπτεται από τις σχετικές καταδίκες του από το Συμβούλιο της Επικρατείας), μέχρι τη γεμάτη προκατάληψη στάση της Ιεράς Συνόδου και τις ανοιχτά ομοφοβικές δηλώσεις μελών του ελληνικού κοινοβουλίου εις βάρος μερίδας του ελληνικού λαού τον οποίο εκλέχθηκαν για να εκπροσωπούν, οι διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό ζουν και βασιλεύουν, παρά τη χαρμόσυνη μετατόπιση απόψεων που παρατηρείται στην ελληνική κοινή γνώμη την τελευταία εικοσαετία. Ωστόσο η έλλειψη θεσμοθέτησης του πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια – η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, αν και αναμφίβολα αποτέλεσε ένα σημαντικό βήμα προς την ισότητα, εντούτοις δεν παρέχει τις ίδιες νομικές εγγυήσεις με το γάμο – και η συνακόλουθη ανισότητα στο μεγαλύτερο ταμπού σχετικά με το θέμα, εκείνο των υιοθεσιών, υπενθυμίζουν κάθε μέρα ότι ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι ακόμη μακρύς.
Ελλάδα 2020. Οι άνθρωποι που αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια κατοχύρωσης της νομικής ισότητας και απάλειψης των δυσμενών διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, μια προσπάθεια που απαιτεί απλώς πολιτική βούληση, είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται με τη συνέντευξη του οικονομικού διευθυντή με το ευφυές και πρωτότυπο επιχείρημα ότι «δεν μας νοιάζει τι κάνει στο κρεβάτι του». Δεν μας νοιάζει, αλλά τους διακρίνουμε βάσει αυτού. Δεν μας νοιάζει, αλλά οργανώνουμε συλλόγους, προγραμματίζουμε ημερίδες, διακινούμε άρθρα με ψευδεπιστημονική θεμελίωση και εκτοξεύουμε πύρινους λόγους. Επειδή δεν μας νοιάζει. Ψηφίζουμε πολιτικούς που ταυτίζουν την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία και την παιδοφιλία ή χαρακτηρίζουν πολιτικούς τους αντιπάλους «νυφούλες» μέσα στην αίθουσα του κοινοβουλίου. Είπαμε, δεν μας νοιάζει. Ίσως όντως τελικά να μην μας νοιάζει, και ίσως αυτό να είναι το μεγάλο μας πρόβλημα, το συλλογικό μας μελανό σημείο. Δεν καταπατώνται τα δικά μας δικαιώματα. Δεν λοιδορούνται οι δικές μας ανάγκες, δεν στιγματίζονται οι δικές μας προτιμήσεις. Δεν φοβούνται τα δικά μας παιδιά να κρατηθούν από το χέρι με το σύντροφό τους. Δεν μας αγγίζει, κατά συνέπεια δεν αφορά εμάς. Αφορά τους άλλους. Τους όποιους άλλους. Και αυτό είναι το βαθύ μας αγκάθι, στην Ελλάδα του 2020.
Χαρούμενο μήνα υπερηφάνειας.
