Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Από τη στιγμή της γέννησής μας, υποβαλλόμαστε άμεσα ή έμμεσα σε μια ατέρμονη διαδικασία κατάκτησης στόχων. Η προσπάθειά μας να σταθούμε στα δύο μας πόδια, ο υψηλός βαθμός σε ένα διαγώνισμα, ο πρώτος δίσκος που δεν ρίξαμε εν ώρα εργασίας, ακόμα και ο Cappuccino Latte που δεν κάψαμε στο ακροφύσιο, όλα αυτά αποτελούν με τη σειρά τους ένα έναυσμα προς τη βελτίωση. Είτε πνευματική, είτε χειρωνακτική. Τι συμβαίνει, όμως, όταν παύουμε να μοχθούμε για κάποιο επίτευγμα και συνεπώς, οδηγούμαστε σε τέλμα;
Ορίστε, λοιπόν, μερικά σημάδια-συνέπειες της έλλειψης στόχων στη ζωή μας:
Αδράνεια
Η έλλειψη στόχων, ως μορφή κινητήριας δύναμης, επιφέρει στον άνθρωπο το αίσθημα της αδράνειας, τόσο στο πρακτικό, όσο και στο συναισθηματικό φάσμα. Ο «πάσχων» χάνει σταδιακά το ενδιαφέρον του για πράγματα που έως προσφάτως του προσέφεραν σχετική ευφορία, εναντιώνεται υποσυνείδητα σε οποιαδήποτε μορφή δράσης και εν κατακλείδι, προσκολλάται στον φαύλο κύκλο της οκνηρίας.
Ρουτίνα, μια σχέση εξάρτησης
Τόσο η αδράνεια όσο και έλλειψη στόχων προκαλούν μια εμμονική-τοξική σχέση εξάρτησης του φερόμενου ως πάσχοντα με τη ρουτίνα. Πλέον το άτομο δρα -κατά βάση- μηχανικά και αυτομάτως αντιμετωπίζει ως απειλή προς τις ριζωμένες συνήθειές του, οποιοδήποτε είδος δράσης εκτός της καθημερινότητάς του. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, απορροφάται σε μια ρουτίνα, η οποία επιδρά πάνω του ωσάν ναρκωτική ουσία.
Έλλειψη ενέργειας
Η εμμονική προσκόλληση του ατόμου στην εκάστοτε ρουτίνα του απορροφά κάθε σπιθαμή ενέργειας. Ως εκ τούτου, το άτομο παρουσιάζει συνεχώς συμπτώματα αναίτιας εξάντλησης, με αποτέλεσμα τη μη διάθεση της υπάρχουσας καταναλώσιμης ενέργειας σε νέα ενδιαφέροντα, νέες δραστηριότητες.
Στο ναδίρ της παραγωγικότητας
Όταν κάποιος παύει να ενδιαφέρεται, παύει να καταναλώνει χρόνο σε αξιόλογες δραστηριότητες, ο ρυθμός της παραγωγικότητάς του μειώνεται κατακόρυφα. Ο άνθρωπος αυτός αδυνατεί να εντοπίσει πλέον κάποια αξία ή κάποιο σκοπό, κι ως εκ τούτου, εκλαμβάνει την έννοια της παραγωγής ως μια περιττή δράση. Αυτό προφανώς συνδέεται άρρηκτα με τις προαναφερθείσες έννοιες της οκνηρίας και της έλλειψης ενέργειας.
Συναισθηματική αστάθεια
Επέλεξα να κλείσω τον κύκλο των συνεπειών, παραθέτοντας την πιο επιβλαβή -κατ’ εμέ- συνέπεια των όσων προηγήθηκαν: τη συναισθηματική αστάθεια. Το άτομο που δε λαμβάνει την απαραίτητη ηθική ή συναισθηματική ικανοποίηση των καρπών των κόπων του, αργά ή γρήγορα, θα στραφεί προς την κάλυψη της ανάγκης αυτής, χρησιμοποιώντας ως μέσο κάποιο άλλο άτομο. Συνεπώς, δημιουργείται μια τοξική σχέση εξάρτησης, κατά την οποία ο πάσχων αναζητά απεγνωσμένα να καλύψει τα συναισθηματικά του κενά, απολαμβάνοντας μια πρόσκαιρη ευφορία, αγνοώντας ωστόσο πως η επιστροφή στην πραγματικότητα μέλλει να αποβεί ακόμα σκληρότερη.
Σε μια κοινωνία που επιβραβεύει μονάχα τις επιτυχίες και τα κατορθώματα, έχουμε ξεχάσει την αισιόδοξη διάσταση των αρνητικών συμβάντων της ζωής μας. Αντιμετωπίζουμε την αποτυχία ως κατασταλτικό παράγοντα, και όχι κάτι το οποίο οφείλει να περαστεί. Ας μη ταυτίσουμε, λοιπόν, τα τέλματα με τη στασιμότητα και τα αδιέξοδα, αλλά με μία προειδοποίηση πως πορευόμαστε σε λάθος δρόμο. Διότι για όσο ακόμα υπάρχουν κόμβοι, πάντα θα υπάρχει ο γυρισμός.
