Του Άγγελου Μεταλλίδη,
Ο Σουκάρνο ήταν ο ηγέτης του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ινδονησίας και παράλληλα ο πρώτος στην ιστορία Πρόεδρος της χώρας, από το 1945 ως το 1967. Γεννήθηκε το 1901 στο Ιάβα της Ινδονησίας. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος. Το όνομα Σουκάρνο το πήρε μετά από μια σειρά ασθενειών που πέρασε ως παιδί, ενώ στην χώρα του όταν κάνουν αναφορά στο πρόσωπο του τον ονομάζουν ως Bung Karno ή Pak Karno. Το 1921 ο Σουκάρνο ξεκίνησε να σπουδάζει στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Μπαντούνγκ. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός με ειδίκευση στην αρχιτεκτονική.
Την εποχή εκείνη η Ινδονησία προσπαθούσε να καταστεί ανεξάρτητη χώρα. Έτσι λοιπόν ο Σουκάρνο ήρθε σε επαφή με κύκλους που ήθελαν τη χειραφέτηση της Ινδονησίας από την Ολλανδία. Το 1927 ίδρυσε το Εθνικό Κόμμα Ινδονησίας. Όμως συνελήφθη μαζί με κάποια αλλά μέλη του κόμματος του στις 29 Δεκεμβρίου 1929 από τις αποικιακές αρχές σε μία σειρά επιδρομών σε όλη την Ιάβα. Όταν πραγματοποιήθηκε η Ιαπωνική εισβολή στην Ινδονησία, ο Σουκάρνο είδε τους κατακτητές ως απελευθερωτές της χωράς του και συνεργάστηκε πρόθυμα, στενά μαζί τους. Μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Ινδονησίας το 1945, κι έγινε πρώτος πρόεδρος της χώρας. Η εσωτερική του πολιτική βασίστηκε ιδεολογικά στο λεγόμενο ρεύμα «Νασάκομ». Το ρεύμα αυτό ήταν σαφώς επηρεασμένο αφενός από τον εθνικισμό που είχε καλλιεργηθεί στην Ινδονησία τα προηγούμενα χρόνια πριν την απελευθέρωση, ενώ είχε και στοιχεία από την θρησκεία και τον κομμουνισμό. Η ιδεολογική σκέψη του Σουκάρνο ήταν επηρεασμένη επομένως από τις διαφορετικές πολίτικες δυνάμεις που είχαν συνεργαστεί για την αποτίναξη της ολλανδικής κυριαρχίας το διάστημα 1945 – 1949.
Ο Σουκάρνο υποστήριξε τη δημιουργία τριών κοινοβουλευτικών ομάδων οι οποίες θα είχαν περίπου ίση δυναμική μεταξύ τους και θα προωθούσαν την κρατική ενότητα. Σταδιακά άρχισε να γίνεται φανερό ότι αυτό το σχέδιο δεν μπορούσε να γίνει πραγματικότητα λόγω των πολλών διαφορετικών ιδεολογικών ομάδων που εμπλέκονταν στη διακυβέρνηση της χωράς. Το 1959, μετά από μια σειρά επαρχιακών εξεγέρσεων, διακήρυξε την «κατευθυνόμενη Δημοκρατία», με στόχο, την ενότητα της Ινδονησίας έναντι της πόλωσης του ψυχρού πολέμου. Το 1963 ανέλαβε την θέση του ισόβιου Προέδρου της χώρας και την ίδια χρονιά περιόρισε τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ. Παράλληλα πρωτοστάτησε στη δημιουργία του λεγόμενου «Κινήματος των Αδεσμεύτων» και στράφηκε για βοήθεια προς την ΕΣΣΔ.
Όμως τον Σεπτέμβριο του 1965 σημειώθηκε απόπειρα πραξικοπήματος από το λεγόμενο «Κίνημα της 30ης Σεπτέμβρη». Ο Υποστράτηγος Σουχάρτο, ο οποίος ήταν διοικητής των στρατηγικών εφεδρειών, κατάφερε να πάρει τον έλεγχο του στρατού. Σταδιακά η χώρα άρχισε να πείθετε μέσω της προπαγάνδας ότι επρόκειτο για πραξικόπημα των κομμουνιστών. Τους επόμενους μήνες, ο στρατός καθώς και ισλαμιστές μαχητές, σκότωσαν περίπου τρία εκατομμύρια κομμουνιστές, αλλά και πολλούς άλλους πολιτικούς αντιπάλους. Η αριστερά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε στην Ινδονησία μετά από αυτό το πογκρόμ. Ο Σουχάρτο έχοντας την υποστήριξη και της CIA κατάφερε να παραμερίσει τον Σουκάρνο, ο οποίος υποχρεώθηκε σε παραίτηση στις αρχές του 1967 και τέθηκε υπό κατ’οίκον περιορισμό.
Ο Σουκάρνο έφυγε από τη ζωή από νεφρική ανεπάρκεια στις 21 Ιουνίου 1970 στη Τζακάρτα. Αν και μέχρι το 1970 περίπου οι θετικές αναφορές προς το πρόσωπο του ήταν παράνομες και τιμωρούνταν, στην κηδεία του βρέθηκε πλήθος κόσμου, απόδειξη του πόσο αγαπητός ήταν ακόμα στον λαό.
Είμαι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ. Γεννήθηκα στις 12 Φεβρουαρίου 1998 και μεγάλωσα στην Καλαμαριά του νομού Θεσσαλονίκης. Τα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα εντάσσονται στο χώρο της πολιτικής ιστορίας του νέου ελληνικού κράτους και στην διαμόρφωση των πολιτικών θεσμών και ιδεολογιών της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας.
