Της Μαριάννας Πέιου,
Μία ημέρα όπως τη σημερινή, την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, αποφάσισα να παραθέσω ένα ποίημα που έγραψα ώστε να τιμήσω τη δύναμη, το κουράγιο και την επιμονή εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον κόσμο, που βίαια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.
Ελπίδα Σωτηρίας
Ένα ταξίδι είναι η ζωή,
που δεν το ζήσαμε γιατί…
Σκόρπιες εικόνες, πολέμου τραγικές.
Σήμερα… πάντα… και στο χθες.
Ατέλειωτη θλίψη, συντριβή,
χλώμιασε η άδεια μου ψυχή.
Σε ένα τοπίο φρίκης και καταστροφής.
Βούλιαξε, έσβησε το όνειρο νωρίς…
Κρυστάλλωσε το δάκρυ στην άδεια μου καρδιά,
σκλήρυνε και μοιάζει πέτρα η καρδιά.
Άδεια η ψυχή, απάντηση αναζητά σε αμέτρητα «πώς και γιατί».
Γιατί να μοιάζει η ζωή, με της Πανδώρας το κουτί,
που κρύβει μοναδικά όλα του κόσμου τα δεινά.
Μα αν ζούσαμε σε άλλη γη…
Μια γη να μας δεχτεί με μια αγκαλιά ανοιχτή… να βρούμε μέσα θαλπωρή.
Άπιαστο όνειρο… που ποιος ξέρει τελικά πόσοι θα προκάμουν;
Αφέγγαρη νύχτα, σκοτάδι πυκνό
Μια βάρκα μόνη, ένα αστέρι χλωμό
Στο βάθος η πόλη κοιμάται, μοιάζει νεκρή
λιγοστά τα φώτα, θαμπά στην αχλή.
Κάνει κρύο κι η ομίχλη πνιγηρή.
Τριγύρω μου πρόσωπα θολά, βλέμματα παγωμένα.
Αμφιβολίες πλημμυρίζουν και αγωνία στην ψυχή πως θα ναι τάχα το αύριο.
Φοβάμαι μόνη, τρέμω… λένε υπάρχει τρόπος να σωθώ…
Υπάρχει μια αχτίδα που απαλά σαν μαγικά γεννάει την ελπίδα
Να ζωντανέψουν τα όνειρα ξανά…
Κραυγές, λυγμοί, θάνατος, φρίκη, ανατριχίλα
Να σβήσουν από τα μάτια μου παντοτινά
Μια μέρα ονειρεύομαι κι εγώ να ζήσω
και το ταξίδι της ψυχής να ξαναρχίσω…
Φοιτά στην Β’ Λυκείου του Ελληνικού Κολλεγίου Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει επιτυχώς σε ποικίλα Ευρωπαϊκά Προγράμματα, Μοντέλα Ηνωμένων Εθνών, όπως στο Harvard M.U.N στην Βοστόνη των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2020. Επίσης, έχει συγγράψει διηγήματα και ποιήματα με αρκετές βραβεύσεις. Τέλος, για 2η συνεχόμενη χρονιά ανήκει στην ομάδα Μαθητές-Πρέσβεις του ΕΚ (Junior Ambassadors) και έχει συμμετάσχει στο Parlamentarium του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις Βρυξέλλες το 2018.
