Της Σοφίας-Ζωής Παράσχου,
Πόσο εφικτό είναι, τη σήμερον ημέρα, να διαχειριστούμε με επαρκή τρόπο την πίεση που δεχόμαστε πολύπλευρα από τον κοινωνικό μας περίγυρο και τις υποχρεώσεις μας; Πόσο εύκολο είναι να πάρουμε μια ανάσα και να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματά μας με ψυχραιμία; Και πόσο εύκολο είναι να… κατεβάσουμε ρυθμούς και να αντιμετωπίσουμε τις υποχρεώσεις μας με την ταχύτητα που αντέχουμε και όχι με αυτή που μας επιβάλλεται;
Ίσως και καθόλου εύκολο, κανένα από τα τρία. Και γι’ αυτό οι περισσότεροι καταλήγουμε σε 4 τοίχους, να τους κοιτάμε και να τους ρωτάμε επίμονα: «Γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω; Γιατί δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη και να οργανώσω τις δουλειές μου; Γιατί δεν μπορώ να είμαι αποδοτικός και τα αποτελέσματά μου να αντικατοπτρίζουν την προσπάθειά μου;».
Ούσα κι εγώ μια εμμονική με την τάξη και την οργάνωση, αλλά και ενοχική σε σχέση με τις υποχρεώσεις μου, βρήκα το κλειδί για να αποφύγω το burnout και να… διατηρήσω τη ψυχική μου υγεία σε καλά επίπεδα. Αυτό δεν είναι άλλο από τη χαμηλή ταχύτητα.
Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά αν μου δώσεις λίγο χρόνο, φίλε αναγνώστη, θα σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ και θα δώσω στην «αξία» της μορφή, για να την αντιληφθείς.
Η κύρια πηγή άγχους της σύγχρονης καθημερινότητας δεν αφορά τόσο τον όγκο δουλειάς, αλλά την ύπαρξη πολλών και διαφορετικών εκκρεμοτήτων που πρέπει να διεκπεραιωθούν στο άμεσο μέλλον. Η συνήθης πρακτική των καθημερινών ανθρώπων, που βρίσκονται υπό την πίεση προθεσμιών και υπό την επήρεια του χειρότερου ναρκωτικού, του άγχους, είναι η εξής: αδρανούν λόγω του στρες, μην ξέροντας από πού να ξεκινήσουν και σε τι να καταλήξουν. Φοβούνται να κάνουν την αρχή, διότι τρέμουν το μέγεθος του βουνού των υποχρεώσεών τους. Έτσι, πολύτιμος χρόνος καταναλώνεται άδικα και καταλήγει κάποιος να ξεκινά τη διεκπεραίωση καθυστερημένα, αλλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η οποία, κατ’ αυτό, αντικατοπτρίζει την υπερπροσπάθειά του να τα βγάλει πέρα. Δουλειά μέχρι το ξημέρωμα, αμέτρητοι καφέδες, δουλειές σπιτιού που τρέχουν, εργασία και σχολή και μαύροι κύκλοι συνθέτουν τη μελωδία της… τραγωδίας.
Και όλοι παραλείπουν τη βασικότερη και απλούστερη λύση στο πρόβλημα τους… Τη χαμηλή ταχύτητα.
Όσο κάποιος αργοπορεί, βρισκόμενος σε απόγνωση, να ξεκινήσει τη διεκπεραίωση, τόσο η απαιτούμενη ταχύτητα της τελευταίας θα αυξάνεται. Τι θα γινόταν όμως αν, επικεντρωμένοι σε μια συγκεκριμένη υποχρέωση και ξεχνώντας όλες τις υπόλοιπες προς το παρόν, ξεκινούσε κάποιος τη δουλειά, με έναν καφέ παρέα και απόλυτη ηρεμία, σα να έχει όλη τη μέρα μπροστά του; Θα σας πω ακριβώς: θα ολοκλήρωνε τη συγκεκριμένη υποχρέωση σε πολύ λιγότερο χρόνο, με πολύ περισσότερη ικανοποίηση και τρομερή εξοικονόμηση ενέργειας και διάθεσης, για τη συνέχιση του αγώνα.
Αυτά τα «κάντο τώρα, κάντο τώρα, αμέσως», «κάντα όλα σήμερα» και τα συναφή τους πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους πρέπει εσωτερικά: σιγά σιγά, με την ηρεμία μου για να αποδώσω το βέλτιστο.
Αυτή η συνταγή της επιτυχίας-ευτυχίας είναι το μυστικό ενός αγχώδους και τελειομανούς ατόμου, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με νύχια και με δόντια.
Και πίστεψέ με, αναγνώστη μου, λειτουργεί, αρκεί να μην αδρανείς.
