Του Θάνου Κουλουβάκη,
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για τις «μελωδίες της σιωπής». Το αρχικό κείμενο που είχα γράψει, αφορούσε τραγούδια τα οποία έχουν τη μαγική ικανότητα να με ταξιδεύουν και να με ηρεμούν. Όμως, στο άρθρο αυτό είχα παρουσιάσει μονάχα κομμάτια με αγγλικούς στίχους και –όπως είχα αναφέρει– δε θα μπορούσα να μην ετοιμάσω ένα δεύτερο άρθρο με ελληνικά τραγούδια, τα οποία μου προσφέρουν αντίστοιχα συναισθήματα. Βεβαίως, η εν λόγω λίστα θα μπορούσε να είναι ατέλειωτη. Προσπάθησα, ωστόσο, να διαλέξω συγκεκριμένες μελωδίες, οι οποίες αγγίζουν την ψυχή μου λιγάκι περισσότερο. Δίχως άλλη καθυστέρηση περνάμε στη λίστα με τις «μελωδίες της σιωπής».
Παύλος Παυλίδης – «Ο Κηπουρός»
Καταρχάς, αν έχετε ακούσει τραγούδια του Παύλου Παυλίδη, γνωρίζετε ότι οι μελωδίες του είναι πολύ ιδιαίτερες. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει αντίστοιχες μελωδίες από κάποιον άλλο Έλληνα καλλιτέχνη. Η μοναδικότητά του είναι δεδομένη και οι στίχοι του μού θυμίζουν ποιήματα· αισθάνομαι ότι γράφει ποίηση και αυτό είναι τόσο ξεχωριστό. Κάθε φορά που τον ακούω αισθάνομαι ότι τραγουδά δίπλα μου· ότι μου ψιθυρίζει τα τραγούδια του για να με κάνει να ξεχάσω, να ηρεμήσω, να αφεθώ στο ρυθμό που δημιουργεί. Θα μπορούσα να αναλύω επί ώρες γιατί λατρεύω αυτόν τον καλλιτέχνη – ίσως συμβεί κάποια στιγμή αυτό. Επίσης, θα μπορούσα να δημιουργήσω μία αντίστοιχη λίστα, γεμάτη μονάχα με δικά του τραγούδια. Προς το παρόν, ωστόσο, θα σας προτείνω να του δώσετε μία ευκαιρία και να απολαύσετε τα κομμάτια του, ξεκινώντας με τον «Κηπουρό» – ένα απίστευτα μελωδικό κομμάτι το οποίο ταξιδεύει το μυαλό σε κόσμους που από μόνο του δεν μπορεί να φτάσει.
parallaximag.gr
Φοίβος Δεληβοριάς – «Αυτή που περνάει»
Ίσως φαντάζει παράξενο να εντάσσεται το τραγούδι αυτό στη συγκεκριμένη λίστα. Σίγουρα δεν είναι ένα τραγούδι που θα ακούσεις για να αδειάσεις το μυαλό σου, όμως θεωρώ πως κατέχει δικαιωματικά τη θέση αυτή. Όταν το ακούω, σκέφτομαι ατέλειωτες βόλτες -με πιασμένα χεράκια- στο κέντρο της Αθήνας, φλερτ και αγκαλιές στα βραχάκια της Ακρόπολης, μπύρες στο χέρι και βλέμματα γεμάτα έρωτα. Περιττό να περιγράψω τους στίχους· καθότι –αν δεν τους έχετε ακούσει– θα ήθελα να το κάνετε, για να είμαι ειλικρινής. Εμένα μου έμειναν στο μυαλό από την πρώτη φορά που τους άκουσα. Και για να λύσω την απορία, που ίσως έχει δημιουργηθεί· το συγκεκριμένο τραγούδι εντάσσεται στη λίστα, διότι αν δεν είναι ο έρωτας ταξίδι που σε καθηλώνει και σε αποστομώνει, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο μπορεί να το προκαλέσει τόσο έντονα αυτό.
Αφροδίτη Μάνου – «Σου το ’πα για τα σύννεφα»
Ό,τι κι να πω για το συγκεκριμένο καλλιτέχνημα θα είναι λίγο· και για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιουργούν οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη που «ντύνονται» με την εκπληκτική μουσική του Μιχάλη Τρανουδάκη και απαγγέλλονται από τη γλυκιά φωνή της Αφροδίτης Μάνου. Θα αναφέρω μονάχα πως το συγκεκριμένο τραγούδι μού προκαλεί έντονα το αίσθημα της μελαγχολίας. Αυτή η μελαγχολία, ωστόσο, είναι όμορφη και δεν την ακολουθεί η θλίψη. Είναι όμορφη αυτή η μελαγχολία και φέρνει μαζί της το συναίσθημα της αγάπης – της πραγματικής αγάπης.
Γιάννης Παπαγεωργίου – «Από τη σιωπή στη σιωπή»
Η λίστα τελειώνει με ένα τραγούδι το οποίο με συγκινεί απίστευτα και περιέχει τρομερά μηνύματα εντός του. Οι στίχοι του με ταξιδεύουν με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Αυτό το πνευματικό ταξίδι δεν είναι εύκολο· δεν με πάει σε μαγικούς κόσμους. Με οδηγεί στη συνειδητοποίηση, στην περισυλλογή, στη σκέψη εν γένει. Ακούστε προσεκτικά τους στίχους και θα καταλάβετε την αξία τους. Επίσης, η ερμηνεία του Μανώλη Ρακιτζή είναι συναρπαστική και θα σας πρότεινα να την ακούσετε.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
