Της Μαρίας Τάκη,
Αγαπημένε μου εαυτέ, έριξα μια ματιά στο ημερολόγιο και είδα ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου! Ποτέ δεν είχα τρελή «κάψα» για τη συγκεκριμένη μέρα. Ο συμβολισμός της είναι σημαντικός, αλλά δεν ήμουν -ούτε είμαι- από τους ανθρώπους που φτιάχνουν σχέδια επί σχεδίων για τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Αυτή τη φορά όμως κοίταξα τον αριθμό, αντιλήφθηκα πόσο κοντά είναι, και αφού πέρασαν από το μυαλό μου όλα τα κλισέ περί του «βρε πώς περνούν τα χρόνια», «η ζωή περνά και χάνεται» και άλλα τέτοια αισιόδοξα ή μη, αναρωτήθηκα για πρώτη φορά πόσα άλλαξαν μέσα στον χρόνο που πέρασε.
Αρχικά, ξεκινώντας από τα βασικά, θα είναι η πρώτη φορά που θα γιορτάσω γενέθλια! Ανήκω στους «άτυχους» που είναι γεννημένοι καλοκαίρι, και δη αρχές, το οποίο σημαίνει πως όταν είσαι μικρός, το σχολείο έχει κλείσει με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κεράσεις τους συμμαθητές σου. Στα φοιτητικά χρόνια δε, το πράγμα χειροτερεύει γιατί έχεις εξεταστική και οποιαδήποτε ιδέα για έξοδο πάει περίπατο, αφού θυσιάζεται στο βωμό του διαβάσματος.
Όμως, φέτος είναι διαφορετικά! Φέτος θα κάνω για πρώτη φορά το πάρτυ που αρμόζει σε μια τέτοια μέρα. Στο μπαλκόνι του σπιτιού, με τους φίλους μου, με γέλιο και κουβέντα μέχρι το πρωί. Θα παίξουμε μουσική, θα χορέψουμε όλες τις χορογραφίες που έχουμε μάθει, θα προβάρουμε ξανά όλες τις διφωνίες στα τραγούδια που αγαπάμε. Ήδη το σκέφτομαι και χαμογελάω ασυναίσθητα! Γιατί εγώ για πρώτη φορά δε θα έχω άγχος για κανένα μάθημα, ούτε ενοχές που διασκεδάζω ενώ θα έπρεπε να είμαι σκυμμένη πάνω σε κάποιο βιβλίο, ούτε τίποτα.
Δεν χρωστάω κανένα μάθημα σε καμία σχολή! Πήρα πτυχίο! Κι αυτό είναι το σημαντικότερο κατόρθωμά μου μέσα σε τούτη δω τη χρονιά. Μου το πρόσφερε, γιατί τα προηγούμενα πέντε πάλευα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο για να το αποκτήσω. Ίσως γι’ αυτή την επιτυχία μου να είμαι περήφανη περισσότερο από κάθε τι άλλο που έχω καταφέρει ως τώρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα της ορκωμοσίας μου. Ήταν ένα κυριολεκτικά μονοήμερο πάρτυ! Δεν έχω χαρεί ποτέ άλλοτε τόσο πολύ, δεν έχω δει ποτέ άλλοτε μαζεμένους όλους τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν έχω γελάσει, χορέψει, απολαύσει ποτέ άλλοτε το αίσθημα του «είμαι πτυχιούχος! Τα κατάφερα!».
Τα ευχάριστα όμως δε σταματούν εδώ. Πέρασα ένα φανταστικό καλοκαίρι κι έναν υπέροχο χειμώνα. Ταξίδεψα τόσο που τα μεταφορικά μέσα που άλλαξα, οι χώρες που περπάτησα και τα χιλιόμετρα που έγραψα στο προσωπικό μου κοντέρ, είναι τόσα όσα δεν έχω κάνει ποτέ ξανά μαζεμένα. Πλέον ξέρω πως τα ηλιοβασιλέματα επάνω στο ιστιοπλοϊκό είναι τα καλύτερα της γης! Ο ουρανός, η θάλασσα κι ο ήλιος γίνονται ένα κι εσύ απλώς χαζεύεις στο κατάστρωμα τη μαγεία μπρος σου, έτσι, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι το προνόμιο που έχεις. Κατάλαβα ότι μπορεί τέλη Αυγούστου να συναγωνίζομαι την Πίπη τη Φακιδομύτη στις φακίδες, αλλά δυστυχώς δε θα μαυρίσω ποτέ. Συνειδητοποίησα ότι οι διακοπές με καλή παρέα είναι πάντα υπέροχες, ασχέτως προορισμού, γιατί τα γέλια, οι αναμνήσεις που χτίζεις και οι κοινές στιγμές που μοιράζεσαι είναι ανεκτίμητες. Είδα τη Λευκωσία υπέροχη το Δεκέμβρη, την Πολωνία να αποπνέει δωρικότητα, τη Λυών με περισσότερη φινέτσα κι ομορφιά απ’ όση περίμενα, ένιωσα την αύρα της Μπολόνια να σε γυρνάει χρόνια πίσω και κατάλαβα ότι στα Βαλκάνια πάντα θ’ αφήνω ένα κομμάτι από την ψυχή μου.
Κι επειδή η ζωή, όπως και τα καρδιογραφήματα, έχει πάνω και κάτω -αλλιώς δεν υπάρχει ζωή, στην ευθεία γραμμή του μόνιτορ όλοι τρέχουν πανικόβλητοι να φέρουν απινιδωτή- τα δυσάρεστα πάντα σου αφήνουν και κάτι. Φέτος ήρθα για πρώτη φορά αντιμέτωπη με την απώλεια. Οι απουσίες των ανθρώπων λοιπόν είναι εφάμιλλες με τις παρουσίες τους και μπορεί στον υπαρκτό κόσμο να σου λείπουν, αλλά επί της ουσίας δε θα τους ξεχάσεις ποτέ. Έμαθα ότι κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή σου με σκοπό να σου διδάξει κάτι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεις το θάρρος να το ανακαλύψεις. Κατάλαβα ότι ο φόβος μπορεί να σε παραλύσει και να σου αφαιρέσει όλη τη δημιουργικότητα που διαθέτεις. Είδα πως όταν μάθεις να λες όχι, όταν βάζεις όρια γιατί πλέον ξέρεις τι θέλεις -και κυρίως τι δεν θέλεις- όταν αγαπήσεις κι εκτιμήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, θα το κάνουν και οι γύρω σου.
Αγαπημένε μου εαυτέ, δε θέλω «χρόνια πολλά», αν δεν είναι γεμάτα. Θέλω να είμαι υγιής και κάθε χρονιά που περνά να με δυναμώνει, να με αφήνει πιο σίγουρη, να μου δίνει όσα εφόδια χρειάζομαι για να μπορώ να ονειρεύομαι ελεύθερα. Θέλω να βρίσκω θετικό πρόσημο, ομορφιά και καλοσύνη σε καθετί με το οποίο θα καταπιαστώ. Δε θέλω να σταματήσω ποτέ ν’ αγαπάω. Δεν θέλω να γίνω μίζερη παπαγαλίζοντας κι εγώ το «αφού μεγάλωσα», δεν θέλω να χάσω την πίστη μου στην ανθρωπότητα παρόλα τα δυσάρεστα που βλέπω, δε θέλω να σταματήσω να πιστεύω ότι η αισιοδοξία είναι μαθημένος τρόπος συμπεριφοράς.
Αγαπημένε μου εαυτέ, να ξέρεις ότι μ’ αρέσει που μεγαλώνω! Προχωράω, εξελίσσομαι και είμαι περήφανη για μένα! Παλιότερα δε μου το έλεγα, οτιδήποτε κι αν κατάφερνα. Το θεωρούσα εγωκεντρικό, εγωπαθές και εγωιστικό. Φέτος όμως κατάλαβα πως έτσι έκοβα τη δύναμη μου. Αγαπημένε μου εαυτέ, χρόνια γεμάτα -και να δεις που θα είναι και πολλά τελικά- και να θυμάσαι πως είμαι περήφανη για σένα!
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
