Της Παναγιώτας Ψαρρά,
17 Φεβρουαρίου 2003, Αμβέρσα
Το πρωινό ξημέρωσε θαμπό στη διαμαντένια πόλη. Η συνοικία του πλούτου θαρρείς και κάτι είχε χάσει από την παγκοσμίως αναγνωρισμένη αίγλη της. Ο χρόνος κυλούσε κανονικά για τους δεκάδες περαστικούς που κατευθύνονταν βιαστικοί προς στις δουλειές τους. Δε συνέβη, όμως, το ίδιο για τους υπαλλήλους του κέντρου διαμαντιών που επιθυμούσαν με κάθε λογική και παράλογη προσέγγιση του νου να θεωρήσουν ότι το αποτρόπαιο θέαμα ήταν προϊόν ενός κακόμορφου ονείρου…
Η Αμβέρσα, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Βελγίου, εξελίχθηκε σε παγκόσμια πρωτεύουσα των διαμαντιών ήδη από τον 15ο αιώνα. Συνολικά, το 80% των ακατέργαστων και το 50% των επεξεργασμένων διαμαντιών ολόκληρου του κόσμου πραγματοποιούν μία στάση στην ξακουστή Αμβέρσα. Τα οικονομικά οφέλη της εν λόγω δραστηριότητας προσπορίζονται κυρίως σε Ινδούς και Εβραίους που απασχολούνται στην κερδοφόρα βιομηχανία των πολύτιμων λίθων, διαδραματίζοντας ρόλο περισσότερο καθοριστικό στην οικονομική πολιτική του βελγικού κράτους. Είναι βέβαιο ότι η τύχη των ανθρώπων αυτών φάνταζε απλησίαστη για τους περισσότερους που την οραματίζονταν, όχι όμως και για τον μεγαλοφυή Ιταλό που γνώριζε ότι μπορεί να την αποκτήσει εν μία νυκτί.
Λόγος γίνεται για τον λήσταρχο του αιώνα. Ο Λεονάρντο Νοταρμπάρτολο γεννήθηκε το 1952 στο Τορίνο και επιδόθηκε πολύ νωρίς στην «τέχνη» της κλοπής. Σε ηλικία μόλις 6 ετών ιδιοποιήθηκε χρήματα σημαντικής αξίας για τις ικανότητες που θα μπορούσε να έχει ένα παιδί βάσει της ηλικίας αυτής, από κατάστημα ψιλικών στη γειτονιά του. Η πορεία του, όπως ομολόγησε αργότερα ο ίδιος, ήταν ιδιαιτέρως εξελικτική, αφού από μικροκλοπές εμπόρων ή ακόμα και των δασκάλων του στο σχολείο, οδηγήθηκε σε διαρρήξεις σπιτιών, κλοπές αυτοκινήτων και λίγο αργότερα σε καλά οργανωμένες ληστείες κοσμημάτων.
Οι τελευταίες του επιδόσεις υπό την ψευδή ιδιότητα του εμπόρου πολύτιμων λίθων άνοιξαν τις πύλες για το καλά οργανωμένο έγκλημα στη μητρόπολη του διαμαντιού, Αμβέρσα. Ο επίδοξος ληστής είχε σχεδιάσει την κυριολεκτικά λαμπρή μέρα της αφαίρεσης των πολύτιμων λίθων με κάθε λεπτομέρεια. Τρία χρόνια πριν, ο Νοταρμπάρτολο είχε νοικιάσει ένα γραφείο στο κέντρο διαμαντιών, επικουρώντας έτσι την επιχειρηματική δραστηριότητά του ως δήθεν εμπόρου διαμαντιών. Η κίνησή του αυτή κέρδισε την εμπιστοσύνη του τοπικού κύκλου εμπόρων, αλλά και τη δυνατότητα της ελεύθερης και υπεράνω υποψίας περιπλάνησής του στο κέντρο, μελετώντας με τον τρόπο αυτόν τα συστήματα ασφαλείας.
15 Φεβρουαρίου, Αμβέρσα
Οι τέσσερις μορφές μοιράστηκαν μες το σκοτάδι. Κάποιοι θα φυλούσαν τσίλιες και οι υπόλοιποι δεξιοτέχνες θα αναρριχούνταν στους μουντούς αλλά επιβλητικούς τοίχους του ιστορικού κτιρίου, για να προετοιμάσουν το έδαφος της εισβολής. Μέσα στη νεκρική σιγή του χειμώνα ο κρότος των κρυστάλλων που διασκορπίστηκαν σε χίλια κομμάτια, θα μπορούσε να προδώσει σε κάποιον περαστικό το καλά μελετημένο σχέδιο. Όμως, δε συνέβη έτσι…
Στις 14 Φεβρουαρίου 2003, ημέρα Παρασκευή, ο ιδιοφυής κακοποιός επισκέφτηκε τη θυρίδα του στο κέντρο διαμαντιών. Στην τσέπη του έκρυβε ένα σπρέι μαλλιών με το οποίο θα ψέκαζε τους ανιχνευτές θερμότητας και κίνησης, προκειμένου να καθυστερήσει τη λειτουργία τους. Σκοπός αυτού θα ήταν ο συνεργάτης του στη σκευωρία, που θα εισχωρούσε στην αίθουσα της μεγάλης λείας το επόμενο βράδυ, να είχε στη διάθεσή του ορισμένο χρόνο για να κατορθώσει να απενεργοποιήσει πλήρως τους ανιχνευτές. Έτσι κι έγινε, το βράδυ της 15ης Φεβρουαρίου τα μέλη της συμμορίας απενεργοποίησαν τον εξωτερικό συναγερμό του καλά ασφαλισμένου κτιρίου και εισέβαλαν στο εσωτερικό του από ένα παράθυρο που έσπασαν. Η εκπαιδευμένη ομάδα κίνησε για το υπόγειο του κρυμμένου θησαυρού.
Η ατσαλένια πόρτα ασφαλείας που οδηγούσε στην κεντρική αποθήκη ζύγιζε τρεις τόνους και ήταν αδύνατον να παραβιαστεί χωρίς τον απαραίτητο κωδικό ασφαλείας που θα απενεργοποιούσε το μαγνητικό πεδίο που την προστάτευε, αλλά και χωρίς το ειδικό κλειδί που θα την ξεκλείδωνε. Ο ένας από τους τρεις συνεργάτες του Νοταρμπάρτολο, ονόματι Φινότο, χρειάστηκε μονάχα μια αλουμινένια πλάκα για να πετύχει τον σκοπό του και να απενεργοποιήσει τα ισχυρά μαγνητικά εμπόδια. Ένας άλλος συνεργάτης, ο επονομαζόμενος «Κλειδοκράτορας», είχε κατορθώσει να αντιγράψει το ειδικό κλειδί, μολονότι τελικά δε χρειάστηκε, διότι το πραγματικό κλειδί βρέθηκε κρυμμένο σε ένα δωμάτιο κοντά στο σημείο δράσης τους. Μέσα σε λίγα λεπτά οι πόρτες του παραδείσου άνοιξαν διάπλατα για τους τέσσερις σατανικούς άντρες.
Οι αισθητήρες θερμότητας και κίνησης που είχε καταφέρει να αδρανοποιήσει την προηγούμενη μέρα ο Νοταρμπάρτολο με το σπρέι μαλλιών συμπεριφέρθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο. Έτσι, ο Φινότο είχε στη διάθεσή του πέντε ολόκληρα λεπτά για να τους καταστήσει παντελώς ανίσχυρους, εγχείρημα που στέφθηκε κι αυτό από απόλυτη επιτυχία. Οι θυρίδες ανοίχτηκαν με μικρό τρυπάνι και οι δράστες ξεκίνησαν να συλλέγουν τα λάφυρά τους. Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, διέφυγαν ανενόχλητοι με το αυτοκίνητο του «εγκεφάλου» Νοταρμπάρτολο που βρισκόταν σταθμευμένο έξω από το κέντρο διαμαντιών μαζί με πολύτιμους λίθους που ξεπερνούσαν σε αξία τα τρία δισεκατομμύρια δολάρια.
Λίγες ημέρες αργότερα
Ένα τηλεφώνημα κάποιου οργισμένου πολίτη ώθησε τους άντρες της ασφάλειας να ξεπαρκάρουν το υπηρεσιακό όχημα και να κατευθυνθούν προς μια δασική έκταση που τους υπέδειξε ο άγνωστος άντρας. Ο λόγος ήταν τα απορρίμματα που σκόρπισαν την προηγούμενη νύχτα δύο άγνωστοι άντρες που σταμάτησαν στο σημείο με το αυτοκίνητό τους. Αφενός, η κίνηση αυτή για το προχωρημένο της ώρας έμοιαζε ύποπτη, όπως εξηγούσε ο άντρας από την άλλη μεριά του ακουστικού και αφετέρου, επιθυμία του ήταν τα σκουπίδια αυτά να μη μολύνουν την περιοχή γύρω από το οικόπεδό του. Το αποτέλεσμα της κλήσης αυτής και της έρευνας που θα ακολουθούσε, ήταν απροσδόκητο.
Την ίδια νύχτα της κλοπής οι τέσσερις άντρες κατευθύνθηκαν προς το διαμέρισμα που είχε νοικιάσει ο Νοταρμπάρτολο με σκοπό να μοιράσουν τη λεία τους. Μόλις η διασκεδαστική μοιρασιά έφτασε στο τέλος της το εγκληματικό γκρουπ έβαλε πλώρη για την καταστροφή των εναπομεινάντων στοιχείων που πρόδιδαν την ενοχή τους. Για τον σκοπό αυτό σταμάτησαν σε μια ερημική δασική έκταση προκειμένου να θάψουν οτιδήποτε ήταν αναγκαίο. Για κακή τους τύχη, όμως, την ενέργεια αυτήν παρακολούθησε κάποιος άντρας που διέμενε εκεί κοντά και την επόμενη μέρα κάλεσε την αστυνομία. Μέσα στα απορρίμματα βρισκόταν χαρτιά εκδηλωτικά του προμελετημένου σχεδίου, καθώς και το όνομα του περιβόητου Ιταλού κακοποιού.
Οι έρευνες της αστυνομίας οδήγησαν σύντομα στον Λεονάρντο Νοταρμπάρτολο και η αυλαία του μυστηρίου έκλεισε. Ο ίδιος δεν αποκάλυψε ποτέ τους συνεργούς του και ισχυρίστηκε ότι τη δουλειά του την ανέθεσε ένας ανώνυμος έμπορος διαμαντιών, ο οποίος είχε σχεδιάσει ολόκληρη τη σκευωρία. Ο Νοταρμπάρτολο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δεκαετή κάθειρξη, όμως λίγα χρόνια αργότερα το 2009 αφέθηκε ελεύθερος με αναστολή. Τα κλοπιμαία δε βρέθηκαν ποτέ και ο Ιταλός κομπιναδόρος έμεινε στην ιστορία για το «ταλέντο» του στην εξαφάνιση πραγμάτων, ακόμα κι όταν πρόκειται για διαμάντια φυλασσόμενα σε ένα από τα μεγαλύτερα οχυρά πλούτου παγκοσμίως.
