Της Κωνσταντίνας-Μαρίνας Χριστοφή,
Στην εποχή της τεχνολογίας και της εύκολης πρόσβασης, των καταχρήσεων και της εφήμερης διασκέδασης, αρκετοί από εμάς έχουμε εγκλωβιστεί στη νοοτροπία της «στιγμής», μια νοοτροπία που πρέπει να διατηρούμε ανά περιστάσεις, χωρίς ωστόσο να καταφεύγουμε σε ανώφελα αδιέξοδα και χωρίς να απομακρυνόμαστε από την ουσία της ίδιας μας της ζωτικότητας. Πράγματι, η ζωή είναι μικρή, όπως λέει και η γνωστή ρήση, αλλά η ζωή είναι και κάτι βαθύ, κάτι το οποίο πρέπει να εκμεταλλευόμαστε στο έπακρον για τη μέγιστη αυτοβελτίωση και προσφορά.
Είμαστε άνθρωποι και διαθέτουμε πάθη, βιώνουμε έντονες συγκινήσεις και η εκτόνωση αποτελεί μια αναγκαιότητα, ωστόσο η τέρψη μπορεί να επέλθει με βραδύτερο ρυθμό αλλά με καλύτερη απόδοση. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται, αντί να επιδιδόμαστε σε πρόσκαιρες χαρές και απολαύσεις, να επενδύουμε καλύτερα στο «εγώ» μας, κάνοντας αυτό το «εγώ» έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο κατά τα μέγιστο δυνατό, ανθεκτικό στην πανούκλα της επιφανειακότητας και ικανό να αντιμετωπίσει με ωριμότητα και ηρεμία κάθε πρόκληση.
Πολλές θεωρίες υπαγορεύουν ότι η ολοκλήρωση επέρχεται σε τέσσερις άξονες. Ειδικότερα, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος διαθέτει σε πλήρη εξισορρόπηση πνεύμα, ψυχή, ήθος και σώμα. Οι διδασκαλίες για τις παραπάνω έννοιες, είναι πολλές και οι περισσότερες ήδη γνωστές. Ορισμένες από αυτές προέρχονται από τη θρησκεία, άλλες από την φιλοσοφία, από την ψυχιατρική και πολλούς ακόμη κλάδους σκέψης και νόησης. Σημασία ωστόσο, δεν έχει να κατονομάσουμε τις διδαχές του Πλάτωνα ή της Αγίας Γραφής περί ψυχής ή αντίστοιχα τις αντιλήψεις των Σπαρτιατών για την πυγμή του σώματος.
Εύλογα γεννάται το ερώτημα: «τι έχει όμως σημασία στο ταξίδι της αυτοβελτίωσης;». Η απάντηση είναι και η προφανής. Προηγουμένως αναφερθήκαμε στην έννοια του «εγώ» και σε αυτό πρέπει να δώσουμε βάση. Το πνεύμα, η ψυχή, τα ιδανικά του καθένα διακρίνονται όχι για την ατομικότητα παρά για την μοναδικότητά τους. Ο καθένας είναι διαφορετικός, έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης, διαφορετικά ενδιαφέροντα και διαφορετικές καταβολές.
Θα ήταν πολύ εύκολο να παραθέσουμε μια ενδεικτική λίστα με όλα όσα λογίζονται κατά την κοινή αντίληψη ενασχολήσεις που προάγουν την ανάπτυξη και την γαλούχηση του εσωτερικού μας κόσμου. Τα βιβλία ενδεχομένως, η επαφή με τη φύση, το θέατρο και οι τέχνες συνολικά κτλ. Μία τέτοια αναφορά όμως, θα ήταν εξαιρετικά παραπλανητική. Στόχος δεν είναι να τοποθετηθούν όλοι οι άνθρωποι στο καλούπι του καλλιεργημένου και εξευγενισμένου homo sapiens που περιγράφουν οι κλασικοί συγγραφείς στα μυθιστορήματά τους. Αντιθέτως, στόχος είναι να αφιερώσουμε χρόνο στην ενδοσκόπηση τού εαυτού μας, να αφιερώσουμε ενέργεια και προσοχή σε όλα όσα αποτελούν πηγαία ευχαρίστηση και όχι πρόσκαιρη φυγή από όλα όσα μας ταλανίζουν.
Η εσωτερική ολοκλήρωση επέρχεται από τη στιγμή που κατανοούμε ότι η ολοκλήρωση είναι η διαρκής προσπάθεια του ατόμου να την αγγίξει. Δεν ξέρω αν ο ολοκληρωμένος άνθρωπος πράγματι υπήρξε με σάρκα και οστά… Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο άνθρωπος που αισθάνθηκε πληρότητα, ήταν εκείνος που δεν έπαψε ποτέ να κυνηγάει τα ιδανικά του, να μάχεται για τις απόψεις του και να επενδύει στον εαυτό του ως ένα αιώνια ανήσυχο και παραγωγικά σκεπτόμενο πνεύμα.
Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος της Νομικής, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο τομέας που την ενδιαφέρει αρκετά όσον αφορά στη νομική, είναι εκείνος του ναυτικού δικαίου, ωστόσο την αγγίζουν έντονα και ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σε ένα έξω-νομικό πλαίσιο, λατρεύει ιδιαίτερα τη συγγραφή, τη λογοτεχνία και την τέχνη. Τέλος, προσπαθεί να δραστηριοποιείται όσο το δυνατόν περισσότερο εθελοντικά καθώς υποστηρίζει έντονα τις αρχές της φιλανθρωπίας και ανιδιοτέλειας.
