Της Βίκυς Ντζούρβα,
Τους τελευταίους μήνες, η πανδημία του κορωνοϊού έπληξε ανεξαιρέτως επιπέδου ανάπτυξης τις περισσότερες περιοχές του πλανήτη, υπενθυμίζοντας ότι η στήριξη του ιατρικού τομέα είναι η μόνη λύση σε μία υγειονομική κρίση. Δυστυχώς, πέρα από τους χιλιάδες θανάτους παγκοσμίως και άλλοι καθιερωμένοι τομείς της κοινωνίας κινδύνευσαν με κατάρρευση μπροστά σε αυτή τη νέα δοκιμασία. Ιδιαίτερα, αυτός της οικονομίας μετά το επιβαλλόμενο lock down και τον συνακόλουθο περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας. Στους κόλπους της Γηραιάς Ηπείρου, η πλειονότητα των χωρών βίωσε η καθεμία σε διαφορετικό επίπεδο τον αντίκτυπο της πανδημίας, με τον ευρωπαϊκό Νότο να επωμίζεται το μεγαλύτερο βάρος. Σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, τα εφαρμοσμένα μέτρα δεν απέδωσαν τα επιθυμητά αποτελέσματα, ενώ η στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους διαφαινόταν ως η μόνη λύση.
Στην αρχή, η ευρωπαϊκή Κοινότητα δεν ακολούθησε ενιαία πολιτική στο ζήτημα του κορωνοϊού. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά διαφωνούσαν στην εντός Ένωσης λήψη Ευρωομολόγου από τις αγορές, θεωρώντας ότι η υποχρέωση αποπληρωμής του θα επιβάρυνε εν τέλη τις ίδιες. Η διαφωνία αυτή ερμηνευόταν από πολλούς ως το τρίτο μεγάλο πλήγμα της Κοινότητας, μετά το Brexit και την οικονομική κρίση, με τους πιο απαισιόδοξους να μιλούν για διάλυση της. Ωστόσο, τα σενάρια αυτά ανατράπηκαν στις 18 Μαΐου, όταν η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν ανακοίνωσαν το κοινό τους εγχείρημα για την σύσταση ενός κοινοτικού Ταμείου Ανάκαμψης ύψους 750 δις ευρώ.
Συγκεκριμένα, προτείνουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προχωρήσει σε δανεισμό από τις αγορές για να ενισχύσει τα πληγέντα κράτη. Η αποπληρωμή των δανείων αυτών δεν θα επιβαρύνει τις ίδιες τις χώρες, αλλά τον προϋπολογισμό της Ένωσης. Στην πρόταση αυτή των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων φαίνεται να αντιτίθενται 4 κράτη (Αυστρία, Δανία, Σουηδία, Ολλανδία), στα οποία σχεδιάζεται να δοθούν ανταλλάγματα προκειμένου να την εγκρίνουν. Το εγχείρημα Γαλλίας-Γερμανίας, ανεξάρτητα από την έγκρισή του ή όχι από το σύνολο της Κοινότητας, έχει ιδιαίτερη συμβολική αξία, σε μία δύσκολη χρονική στιγμή για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης. Ο γαλλογερμανικός άξονας αποτελούσε, από τη δημιουργία των πρώτων Κοινοτήτων, την «ατμομηχανή της Ευρώπης», αφού τα δύο κράτη αποτέλεσαν τους ιδρυτές της ΕΚΑΧ, μαζί με τις χώρες της BENELUX και την Ιταλία.
Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, οι πρώην άσπονδοι εχθροί μίας μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης, ανέπτυξαν στενή συνεργασία. Συνέθεταν τη βάση του «στρατοπέδου» των Ευρωπαϊστών, έναντι των Ατλαντιστών, Αμερικανών και Άγγλων. Στα επόμενα χρόνια, οι δύο χώρες θα επιχειρήσουν να συνεργαστούν και στρατιωτικά, με αρχικό εγχείρημα τη γαλλογερμανική στρατιωτική ταξιαρχία και αργότερα, τη μέχρι σήμερα προσπάθεια για την καθιέρωση ενός ανεξάρτητου ευρωπαϊκού στρατού. Στα χρόνια της κρίσης, οι δύο χώρες διαφώνησαν αρκετά και ακολούθησαν διαφορετικές πολιτικές, γεγονός που επηρέαζε το σύνολο της Κοινότητας. Η πρωτοβουλία αυτή για την ίδρυση του Ταμείου και η ενδεχόμενη επιστροφή τους σε κοινή πορεία, ίσως σηματοδοτεί μια νέα προσπάθεια εμβάθυνσης των πολιτικών της Κοινότητας και την αρχή μίας στενότερης συνεργασίας για τις 27 χώρες.
