Της Δήμητρας Ροδοβίτου
«Οι φεμινίστριες αρέσκονται στη θυματοποίησή τους. Οι φεμινίστριες απεχθάνονται το θεσμό της οικογένειας. Οι φεμινίστριες επευφημούν τη μισανδρία. Οι φεμινίστριες προσβάλλουν το χριστιανικό δόγμα. Ας συγκρίνω λοιπόν εξ ιδίων τα αλλότρια. Ας καταφύγω στην ελκυστική λύση της αποκλειστικής προβολής των άκρων, των εξαιρέσεων. Σύμμαχός μου ο εννοιολογικός κομφορμισμός και μια αέναη επίκληση στο συναίσθημα…» Και τίτλος; Γιατί δεν είμαι φεμινίστρια.
Τούτες θαρρώ πως ήταν οι σκέψεις της Αγαθής-Χριστιάνας Σαλβάνου, κατά τη δημιουργία του προαναφερθέντος υλικού στο προσωπικό της κανάλι στο YouTube. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, αποσυναρμολογώντας μερικά από τα λόγια της και προβάλλοντας τα αντίστοιχα αντεπιχειρήματά μας.
- Δεν είμαι το θύμα
Το βίντεο ξεκινά με την Αγαθή να παραθέτει τον πρώτο λόγο που δεν είναι φεμινίστρια. Τονίζει πως η ένταξή της στην ιδέα του φεμινισμού θα τοποθετούσε την ιδία αυτομάτως στη θέση του θύματος. «Αν είμαστε όντως ίσοι, όπως προβάλλει ο φεμινισμός, γιατί εν έτει 2020 υπάρχει η ανάγκη να μαχόμαστε για περισσότερα;». Αφού θέτει λοιπόν το ερώτημα αυτό, συνεχίζει λέγοντας πως, βάσει φεμινισμού, τα δύο φύλα δεν είναι απλώς ίσα αλλά όμοια, και πως δε θα υπήρχε πατριαρχία αν τα δύο φύλα ήταν όμοια.
Απάντηση:
Η παραδοχή της ύπαρξης κοινωνικών ανισοτήτων και δη, εις βάρος του γυναικείου φύλου, δε σε καθιστά θύμα, αλλά έλλογο ον. Η ισότητα δε θα έπρεπε να προβάλλεται ως φεμινιστικό αποκλειστικά απότοκο, αλλά συνολικό, ανθρώπινο. Εν έτει 2020 υπάρχει ακόμα η ανάγκη να μοχθήσουμε για περισσότερα, ακριβώς επειδή η προαναφερθείσα ανισότητα είναι βαθιά ριζωμένη στα κοινωνικά ιδεώδη. Σε μια αναδρομή παγκόσμιας ιστορίας χιλιάδων χρόνων, στην Ευρώπη η προσπάθεια εξίσωσης των δύο φύλων σε κοινωνικοπολιτικούς τομείς καλύπτει μοναχά τα τελευταία 100 χρόνια, ενώ σε χώρες της Ανατολής, διανύουμε ακόμη πρωτόγονα στάδια. Ας μην εθελοτυφλούμε. Η νομική κατοχύρωση της διαφυλικής ισότητας δεν υπόσχεται και την κοινωνική της κατοχύρωση. Εν κατακλείδι, η σύγχυση των όρων «ισότητα» και «ομοιότητα» μπορεί να οδηγήσει μοναχά σε αναληθείς συλλογισμούς. Η πατριαρχία δεν υπάρχει λόγω ανομοιότητας (τα δύο φύλα δεν είναι όμοια), αλλά λόγω εγγενούς υποτίμησης της γυναικείας ύπαρξης.
- Αγαπώ την οικογένεια
Το δεύτερο επιχείρημα της Αγαθής αφορά την αγάπη της για το θεσμό της οικογένειας. Παραθέτει πως οι φεμινίστριες όχι μόνο δεν αγαπούν την ιδέα της οικογένειας, αλλά προκαλούν ενοχικό σύνδρομο στις γυναίκες ή μητέρες που την επιλέγουν. Τέλος, θέτει αυτολεξεί την εξής ερώτηση: «Προτιμάς να δουλεύεις 10 ώρες την ημέρα για ένα αφεντικό με εξευτελιστικά χαμηλές αποδοχές ή ένα σύντροφο, μια οικογένεια, ένα σπίτι;».
Απάντηση:
Λυπάμαι που θα σε φέρω προ εκπλήξεως, αλλά οι φεμινίστριες αγαπούν την οικογένεια. Αυτό που απεχθάνονται σφοδρώς είναι η οριοθέτηση των ικανοτήτων της γυναίκας ανάμεσα στη συντήρηση ενός νοικοκυριού και στην ανατροφή παιδιών. Όχι, το ημερολόγιο δεν δείχνει πια 1960 και η συντήρηση ενός νοικοκυριού δεν αποτελεί αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Ωστόσο, όταν αυτή απαιτεί ολική αποκλειστικότητα εκ μέρους της γυναίκας, αποκλείοντας κάθε πιθανότητα πνευματικής ανέλιξης, τότε ομιλούμε για ένα πρωτόγονο και τοξικό περιβάλλον. Φίλτατη Αγαθή, η οικογένεια που εγώ θα πλάσω κάποτε δε θα μου στερεί τις δικές μου ελευθερίες-επιθυμίες. Θα είναι επί ίσοις όροις. Πριν όμως, θέσω ως προτεραιότητα το να αναθρέψω υγιείς προσωπικότητες, οφείλω να έχω εξελίξει τη δική μου προσωπικότητα, κατακτήσει την ανεξαρτησία μου, δουλεύοντας ακόμη και για πενιχρά ημερομίσθια και προπάντων, να έχω όχι απλώς έναν σύντροφο, αλλά έναν σύμμαχο.
- Είμαι κατά των εκτρώσεων
Στο τρίτο της επιχείρημα η Αγαθή όχι μόνο τάσσεται κατά της έκτρωσης, αλλά κατονομάζει τον βιασμό ως ένα «ατυχές συμβάν». Επιπρόσθετα, θεωρεί ανυπόστατο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματός μας, καθώς όπως υποστηρίζει, σε μία ανεπιθύμητη για τον πατέρα αλλά επιθυμητή για τη μητέρα εγκυμοσύνη, όχι μόνο υπερισχύει η απόφαση της μητέρας, αλλά ο πατέρας υποχρεούται να αναλάβει τις νομικά κατοχυρωμένες υποχρεώσεις του.
Απάντηση:
Κατανοώ αγαπητή πως η έκτρωση αποτελεί λεπτό σημείο και οι απόψεις διίστανται. Η αμφισβήτηση, όμως, του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του σώματός μας καθώς και η ερμηνεία του βιασμού ως απλού ατυχούς συμβάντος, είναι εγκληματικό. Στο σημείο αυτό, να σου υπενθυμίσω πως βιασμός είναι μια σεξουαλική κακοποίηση, με έμφυλο εν προκειμένω πρόσημο. Εμπρός μας λοιπόν και πάλι η κοινωνική ανισότητα που τόσο αποποιείσαι. Ναι λοιπόν, η τελευταία λέξη οφείλει να βγαίνει εκ στόματος γυναικός. Γιατί; Διότι ό,τι απόφαση κι αν παρθεί, θα παρθεί πάνω στο δικό της κορμί. Είτε αυτό πρόκειται για αποδοχή, είτε για επέμβαση αφαίρεσης ενός γονιμοποιημένου ωαρίου. Πού καταλήγουμε; Δεν είσαι απλώς κατά της έκτρωσης. Είσαι εκτός των άλλων, κατά του δικαιώματος αυτοδιάθεσης. Δικαίωμα που κατακτήθηκε με κόπο, ενώ πολλές παραμένουν οι περιοχές όπου οι γυναίκες μοχθούν ακόμα να το αποκτήσουν.
Η Αγαθή όμως δεν έμεινε εκεί, συνέχισε. Υποστήριξε πως δεν είναι φεμινίστρια, διότι είναι Χριστιανή και πως ο φεμινισμός στις μέρες μας θεοποιεί τη γυναίκα. Υποστήριξε επίσης πως προβάλλει ανθυγιεινά πρότυπα εμφάνισης και επευφημεί τη μισανδρία. Ανέφερε μεταξύ άλλων πως ένας σημαντικός λόγος που την απομακρύνει, είναι η ταύτιση του κινήματος με την αριστερά, ξεχνώντας πως οι δύο αυτοί όροι μοιράζονται κάτι κοινό: την αποξήλωση θεμελιωμένων καθεστώτων.
Αυτό που ξέχασε όμως να αναφέρει η Αγαθή είναι πως όλα αυτά τα βαρύγδουπα λόγια δεν περιγράφουν τον φεμινισμό αλλά τον «φεμιναζισμό». Σε όλα τα απανταχού κινήματα υπάρχουν τόσο οι ακραίες και οι ακτιβιστικές συμπεριφορές, όσο και οι αιρετικές απόψεις που ξεφεύγουν από τον ιδεολογικό πυρήνα. Αυτό δε συνεπάγεται όμως, την ταύτιση των άκρων με τη βάση. Ποιο είναι λοιπόν το αποτέλεσμα ενός εικοσάλεπτου υλικού δίχως ίχνος ιστορικών και βασικών γνώσεων; Δεκαπέντε χιλιάδες αρνητικές αντιδράσεις και υποστήριξη σχεδόν αποκλειστική από μέρος του αντρικού φύλου. Λησμονείς, καλή μου, πως τα περισσότερα από αυτά που τώρα κατέχεις ή θέτεις υπό αμφισβήτηση, δε θα βρίσκονταν στην κατοχή σου δίχως τον μόχθο και τον αγώνα των φεμινιστικών κινημάτων που προηγήθηκαν. Στην Ευρώπη, ή ακόμα καλύτερα στην Ελλάδα, Αγαθή, δεν θα δεις το μισογυνισμό νομικά κατοχυρωμένο, θα τον νιώσεις όμως πάνω σου την επόμενη φορά που θα γυρίσεις μόνη σπίτι το χάραμα.
