Της Ρένας Δανατζή,
Ο George Floyd δεν ήταν ο μόνος αφροαμερικάνος νεκρός από ασυνείδητο αστυνομικό. Ήταν ένας ακόμα -ανάμεσα στους πολλούς- που έχασαν τη ζωή τους χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Η Μινεάπολις φλέγεται και Αμερικανοί από διάφορες πολιτείες απαιτούν μία πειστική εξήγηση για έναν ακόμα αδικαιολόγητο θάνατο. Το αμερικανικό κράτος πρέπει να κάνει κάτι, τώρα που πλέον το ποτήρι ξεχείλισε για τα καλά.
Συχνά βλέπουμε στις ειδήσεις πως η αστυνομία στις ΗΠΑ είναι αμείλικτη και ανοίγει εύκολα πυρά κατά ανθρώπων που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των αστυνομικών. Μία σειρά πολύ παράξενων συμπτώσεων, όμως, μας βοηθούν να καταλάβουμε ότι η αστυνομία ξεπερνά τα όρια επιβολής τής τάξης, ιδίως όταν πρόκειται για αφροαμερικάνους. Πολλές φορές ακολουθεί μία συγκεκριμένη τακτική, η οποία στοχοποιεί ανθρώπους που προέρχονται από συγκεκριμένες κοινωνικές και φυλετικές ομάδες και τους θανατώνει εν ψυχρώ.
Η ιδιότροπη λογική των αστυνομικών στη χώρα των αντιθέσεων και του πολυπολιτισμικού προφίλ είναι τουλάχιστον τρομακτική, αν σκεφτεί κανείς τον αριθμό των αναίτιων δολοφονιών από αστυνομικούς τα τελευταία χρόνια. Η πολιτεία εθελοτυφλεί, ενώ κανείς από τους κύκλους της αστυνομίας δε φαίνεται να επιθυμεί να μπει ένα οριστικό τέλος στις δολοφονικές τακτικές ορισμένων.
Οι ρατσιστικές φυσιογνωμίες εντός της αστυνομίας είναι ουκ ολίγες και αυτό προκαλεί έναν τεράστιο κύκλο προβλημάτων, κυρίως όταν οι φυσιογνωμίες αυτές είναι υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Η αυστηρή ιεραρχία στα σώματα ασφαλείας και το αναμφισβήτητα υψηλό ποσοστό διεφθαρμένων αστυνομικών δημιουργούν μία ασπίδα προστασίας στους επικίνδυνους ένστολους, με αποτέλεσμα να θρηνούμε συχνά-πυκνά ανθρώπους, όπως ο George στην Αμερική και ο Ζακ στην Ελλάδα.
Κάποιος επιτέλους πρέπει να θέσει ένα αυστηρό πλαίσιο στα όργανα του κράτους. Η διατήρηση της τάξης δεν έχει καμία σχέση με την επίδειξη δύναμης. Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπει ένα δημοκρατικό κράτος σε υπαλλήλους του να θανατώνουν κόσμο, επειδή τυχαίνει να έχουν το δικαίωμα να ασκούν ελέγχους; Ακόμα κι αν ο George ήταν εγκληματίας, ποιο νομικό πλαίσιο επέτρεψε στον δολοφόνο του να του κόψει την αναπνοή;
Καθημερινά, δυστυχώς απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον πολιτισμό. Γινόμαστε αχόρταγοι. Αχόρταγοι για χρήματα, για δύναμη και για ανάγκη επιβολής. Να επιβληθούμε σε όσο περισσότερους γίνεται. Σε όσους δεν ταιριάζουν με εμάς. Απαντάμε στη βία με βία και προσπαθούμε να ρίξουμε όσο περισσότερους γίνεται για να νιώσουμε καλύτεροι.
Τόσο δύσκολο είναι, δηλαδή, να καταφέρουμε να συνυπάρχουμε σε έναν κόσμο που δεν θα είμαστε όλοι πληκτικά ίδιοι; Τόσο δύσκολο είναι να μπορούμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον;
*Στη μνήμη όσων έφυγαν από χέρια ασυνείδητων. Στη μνήμη όσων πλέον, αναπνέουν κανονικά.
