Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Ο Λουί Νικολά Νταβού υπήρξε Δούκας του Άουερσταντ και Πρίγκιπας του Έκμιουλ, μα η σημαντικότερή του ιδιότητα, με την οποία και έμεινε στις μνήμες των ιστορικών, είναι εκείνη του στρατάρχη της Γαλλίας. Ο λόγος που το όνομα του Νταβού γράφτηκε ανεξίτηλα στα ιστορικά βιβλία είναι η στρατηγική του ικανότητα στο πεδίο της μάχης, αφού πάντα κατάφερνε να οδηγεί τον στρατό του στη νίκη ακόμα και σε περιπτώσεις που αντιμετώπιζε πρακτικά μειονεκτήματα κι ο αντίπαλος υπερτερούσε. Μέχρι το 1815 ήταν ο μόνος από τους στρατάρχες του Ναπολέοντα που δεν είχε ηττηθεί σε μάχη. Αυτό του το κατόρθωμα έκανε τους στρατιώτες του να του προσδώσουν τον χαρακτηρισμό «ο σιδερένιος στρατάρχης».
Ο Λουί Νικολά Νταβού γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1770 στη γαλλική πόλη Αννού και προερχόταν από οικογένεια ευγενών. Γρήγορα έγινε υποστηρικτής της Γαλλικής Επανάστασης και θέλησε να ταχθεί και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο πλευρό του Ναπολέοντα. Ο φίλος του, Αντουάν Ντεσσάν μεσολάβησε προκειμένου να γνωρίσει ο Νταβού τον Βοναπάρτη. Έτσι, ο Νταβού ακολούθησε αρχικά τον Ναπολέοντα στις εκστρατείες στην Αίγυπτο, ενώ το 1801 ηγήθηκε του γαλλικού ιππικού στις μάχες στην Ιταλία. Εκεί τα πήγε περίφημα και αυτές του οι επιδόσεις τον οδήγησαν μόλις το 1804, να αποτελεί τον νεότερο στρατάρχη που έχει διακριθεί στον μεγαλύτερο αριθμό σημαντικών μαχών για τη Γαλλία.
Καθοριστικής σημασίας για τη μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του Νταβού ήταν η μάχη του Άουερσταντ στις 14 Οκτωβρίου 1806. Ο τακτικός ελιγμός που εφάρμοσε στη στρατηγική του τον βοήθησε να καταφέρει να κυκλώσει τις πολυάριθμες Πρωσικές δυνάμεις, οδηγώντας έτσι σε λαμπρή νίκη τον Ναπολέοντα. Μια νίκη που αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας στην προσπάθεια κατάληψης του Βερολίνου από τον Βοναπάρτη. 
Λίγα χρόνια αργότερα, σημειώθηκε η πρώτη σύγκρουση του Νταβού με τον Ναπολέοντα. Οφειλόταν σε αποφάσεις που πήρε ο Νταβού κατόπιν πιέσεων της Κόμισσας Βολέφσκι, όταν είχε οριστεί τοποτηρητής της Πολωνίας, αποφάσεις, οι οποίες ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκές για το πολωνικό έθνος. Φυσικά, αυτή η διαφωνία μεταξύ Ναπολέοντα και Νταβού δεν ήταν αρκετή ώστε να προκαλέσει ρήγμα στη σχέση τους. Όπως άλλωστε ούτε η δεύτερη μεγάλη διαφωνία τους, το 1812, η οποία προέκυψε μετά τη διαφωνία του Νταβού με τον Βοναπάρτη αναφορικά με τη σκοπιμότητα της εκστρατείας στη Ρωσία που έβρισκε αντίθετο τον γάλλο στρατάρχη.
Ένα χρόνο αργότερα, φάνηκε ξανά η στρατηγική αξία του Νταβού, όταν κατάφερε να κρατήσει υπό γαλλική κατοχή το επί ένα χρόνο πολιορκούμενο Αμβούργο τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Ναπολέοντας είχε παραδοθεί. Όταν επέστρεψε στη Γαλλία, αρνήθηκε να δηλώσει την υποταγή του στη μοναρχία, παραμένοντας πιστός στον Ναπολέοντα, γεγονός που οδήγησε στον αποκλεισμό του από κάθε τιμητικό αξίωμα και προνόμιο. Με την επάνοδο του Βοναπάρτη όμως, διορίστηκε τιμητικά Υπουργός Άμυνας. Η κίνηση αυτή αποδείχθηκε μοιραία, καθώς ο Νταβού δεν θα εκτελούσε πλέον καθήκοντα στρατηγού. Αυτό οδήγησε στην ολική γαλλική καταστροφή στη μάχη του Βατερλώ. Μετά την ήττα αυτή, συμμετείχε στις μάχες για την προστασία του Παρισιού, καταφέρνοντας μάλιστα να απωθήσει αρχικά τις υπεράριθμες δυνάμεις του Μπλύχερ.
Το 1817 και μετά το πέρας των μαχών, ο Νταβού διορίστηκε δήμαρχος σε προάστιο του Παρισιού. Πέντε χρόνια αργότερα, τη 1η Ιουνίου 1823 πέθανε από φυσικά αίτια σε ηλικία 53 ετών. Ο Λουί Νικολά Νταβού είχε αποδειχθεί ως ένας από τους καλύτερους στρατηγούς που πολέμησαν στο πλευρό του Ναπολέοντα. Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος ο Ναπολέοντας φαίνεται να μην τον εμπιστευόταν ιδιαίτερα, αφού τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πλέον αναξιόπιστο στρατηγό του.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
