Του Θάνου Κουλουβάκη,
Τα χρόνια περνούν κι εμείς μεγαλώνουμε. Κάθε ημέρα που περνά, είναι γεμάτη από μοναδικές εμπειρίες και ξεχωριστά γεγονότα· αυτά δεν πρόκειται να εμφανιστούν ξανά στη ζωή μας ακριβώς με την ίδια μορφή που υπήρξαν. Δεν πρόκειται να ζήσουμε ξανά μία μέρα που αγαπήσαμε· όπως, βέβαια, δεν πρόκειται να ζήσουμε ξανά μία μέρα που μας προκάλεσε απέχθεια, φόβο ή οποιοδήποτε άλλο αρνητικό συναίσθημα. Αυτή είναι η ζωή μας· τρέχει διαρκώς. Λες και βρίσκεται σε έναν ατέλειωτο αγώνα δρόμου και δε μπορεί να διαφύγει.
Εμείς δε μπορούμε να την προφτάσουμε, όσο κι αν προσπαθούμε. Δεν είμαστε σε θέση να τρέξουμε μαζί της και να κατανοήσουμε τους χρόνους της – διότι πολύ απλά είναι αδύνατον να αγγίξουμε την αχανή ύπαρξή της. Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να ανταγωνιστούμε κάτι, για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Εν τέλει, ίσως απλώς πρέπει να παραδοθούμε στις δυνάμεις που μας περιβάλλουν – στις δυνάμεις που κατέχει η ζωή και οι τυχαιότητές της – και να προσπαθήσουμε να ζήσουμε σε αρμονία με αυτές.
Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να τα ελέγχει όλα. Έχει την ανάγκη να παρεμβαίνει όπου αισθάνεται ότι μπορεί να το κάνει και να δείχνει την ισχύ του· ή μάλλον έχει την ανάγκη να επιδεικνύει μία υποτιθέμενη δύναμη, που πιστεύει ακράδαντα ότι κατέχει, αλλά επί της ουσίας δεν έχει και δεν είχε ποτέ. Προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ανώτερος από τη φύση, από το σύμπαν ολόκληρο. Προσπαθεί να αποδείξει – πρώτα απ’ όλα στον εαυτό του – ότι η εύθραυστη ύπαρξή του έχει αξία. Όμως, ξεχνά ότι η αξία που της προσδίδει είναι καθαρά υποκειμενική και αφορά μονάχα τον τρόπο που ο ίδιος βλέπει και αντιμετωπίζει τον εαυτό του.
Όλα τα παραπάνω ίσως φαντάζουν χαοτικά – ενδεχομένως και κάπως νιχιλιστικά – για ορισμένους και ορισμένες. Γι’ αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσω, ότι δεν προτείνω σε καμία περίπτωση την παραίτηση από τη ζωή. Δεν σημαίνει ότι, επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως κάτι, είμαστε αναγκασμένοι να παραιτηθούμε και να πάψουμε να προσπαθούμε. Το ζήτημα είναι τι μπορούμε να κερδίσουμε μέσα σε αυτό το χαοτικό παιχνίδι, πέραν από εμπειρίες; Εξ αρχής αυτό ήταν το ερώτημα που δίσταζα να θέσω.
Θεωρώ ότι η προσπάθεια να κατανοήσουμε – πόσο μάλλον να ελέγξουμε – πλήρως τις ζωές μας είναι αν μη τι άλλο άσκοπη. Αυτό που προτείνω, επομένως, είναι να απελευθερωθούμε από τον διαρκή αγώνα· διότι, εν τέλει, αποτελεί απλώς τροχοπέδη για την εξέλιξή μας. Το ζήτημα δεν είναι να προσπαθούμε πάντοτε πολύ. Μερικές φορές, απλώς πρέπει να δεχόμαστε τα γεγονότα που η ζωή μας φέρνει και να παίρνουμε μαθήματα από αυτά. Ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να βάζουμε τα πάντα σε κουτάκια και να ακολουθούμε μονάχα το πρόγραμμα που έχουμε στο μυαλό μας. Διότι αυτό είναι αδύνατον!
Ίσως η εποχή του «ελέγχου» βαδίζει προς το τέλος της. Ενδεχομένως, ήρθε η ώρα να περάσουμε στην εποχή της «αποδοχής» και της «αναζήτησης». Διότι καταλήξαμε να μας απασχολεί περισσότερο η άσκηση ελέγχου στη ζωή και στους ανθρώπους γύρω μας, από τη διαμόρφωση ενός εαυτού που μας καλύπτει και μας ικανοποιεί.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
