Της Ρένας Δανατζή,
Προ λίγων ημερών μάθαμε πως οι 2 νέοι που βίασαν και σκότωσαν την Ελένη, καταδικάστηκαν σε ισόβια. Για όποιον γνωρίζει στοιχειώδεις πράγματα για τον Ελληνικό Νόμο, θα έχει ήδη καταλάβει ότι οι δύο κατάδικοι σε λίγα χρόνια θα είναι και πάλι ελεύθεροι, απολαμβάνοντας τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που τους χαρίζει η δημοκρατία.
Πέραν από το σκληρό σοκ που υποστήκαμε όλοι όταν μάθαμε το απάνθρωπο έγκλημα στη Ρόδο, αυτό που έμεινε σε εμένα (και θεωρώ σε πολλούς ακόμα), ως παράξενος επίλογος της ιστορίας, είναι το προφίλ της μαμάς της Ελένης. Ο τρόπος που όρθωσε το ανάστημά της, μαζεύοντας τα συντρίμμια της και για σχεδόν 2 χρόνια ανέμενε με υπομονή την τελική ετυμηγορία.
Δεν συμπονώ απλώς αυτή τη γυναίκα. Με το πέρασμα του χρόνου την έχω εκτιμήσει σε βάθος. Την έχω βάλει σε μία θέση στην καρδιά μου για την αξιοπρέπειά που έδειξε –και με το παραπάνω– σε μία σπαρακτική στιγμή της ζωής της. Στα μάτια της είδα ακριβώς την ίδια αίσθηση απώλειας που είχε η μαμά του Παύλου. Είδα τη φρίκη που σχηματίστηκε στο πρόσωπο της μαμάς της Μυρτούς. Είδα την κατάρρευση της Jinan όταν κλήθηκε να διηγηθεί τις σκοτεινές μέρες των βασανιστηρίων της.
Αυτή η γυναίκα κουβάλησε –χωρίς να το ξέρει– όλον αυτόν τον καιρό στο βλέμμα της και άλλες ιστορίες. Άλλα βλέμματα, παρόμοια με τα δικά της. Και το έκανε τόσο αξιοπρεπώς, που νομίζω πως μας δίδαξε κάτι. Μας δίδαξε πως την ανθρωπιά που έχει απομείνει στον κόσμο του σήμερα, την έχουν αυτοί, που όσο τσακισμένοι και να είναι, δεν παύουν ποτέ να είναι άνθρωποι.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο της, που αν μη τι άλλο, καλύτερα από τον καθένα τον ξέρει το μαξιλάρι της, όπου συνήθως κάνουμε τους απολογισμούς μας στο τέλος κάθε ημέρας. Δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες με τέτοιο τρόπο, ώστε η ζυγαριά να ισορροπήσει με την απώλεια της Ελένης. Μπορούμε, όμως, να μάθουμε από αυτήν τη γυναίκα ότι πρέπει να αντέχουμε τις παράξενες αδικίες της ζωής. Να προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να μην τυφλωνόμαστε από τον πόνο μας και να παραμένουμε άνθρωποι. Όσο σκληρό και αν φαντάζει μερικές φορές.
Σε μία καθημερινότητα, λοιπόν, που προσπαθούμε μετά κόπων και βασάνων να χτίσουμε μία ειδυλλιακή εικόνα προς τους άλλους, για να αναρριχηθούμε κοινωνικά και να αποκτήσουμε υπόσταση, η μαμά της Ελένης μας δείχνει ότι για να είναι κανείς «σύμβολο» πρέπει να κουβαλήσει τεράστιο βάρος (πρώτα ηθικό και μετά κοινωνικό). Η ανθρωπιά είναι το μόνο που μας έμεινε και ευτυχώς, υπάρχουν φιγούρες όπως η μαμά της Ελένης για να μας το δείχνουν και με το παραπάνω.
