Της Νίκης Μαχαιρίδου,
Στις 8 Μαρτίου 1908, περίπου δεκαπέντε χιλιάδες γυναίκες πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας στη Νέα Υόρκη με κεντρικό σύνθημά τους «ψωμί και τριαντάφυλλα». Αυτό το οποίο πάσχιζαν να διεκδικήσουν ήταν καλύτερες συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπείς μισθούς και το σημαντικότατο δικαίωμα της ψήφου. Εκείνη η μέρα έμελλε να χαραχθεί στην ιστορία, χάρη στο σθένος χιλιάδων γυναικών που τόλμησαν να υψώσουν τις φωνές τους και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Ύστερα από περίπου έναν αιώνα, στις 8 Μαρτίου έχει καθιερωθεί να εορτάζεται η Ημέρα της Γυναίκας, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν εξασφαλίσει τα βασικά δικαιώματά τους.
Στις μέρες μας, η ισότητα των δύο φύλων παραμένει καίριο ζήτημα. Στο πέρασμα των χρόνων υπήρξαν παράγοντες που βελτίωσαν σημαντικά τη θέση της γυναικάς στην κοινωνία. Η βιομηχανική επανάσταση και η τεχνολογική πρόοδος δημιούργησαν θέσεις εργασίας, τις οποίες κάλυψε μεγάλο μέρος του γυναικείου πληθυσμού, η αστικοποίηση ωφέλησε τη δημιουργία προοδευτικών αντιλήψεων σχετικά για τις ελευθερίες των γυναικών, ανοίγοντας τους τον δρόμο προς την εκπαίδευση και την εργασία. Επιστρέφοντας στο σήμερα, η σύγχρονη γυναίκα έρχεται αντιμέτωπη με ποίκιλες προκλήσεις. Αν και εντάχθηκε δυναμικά στον τομέα της απασχόλησης, εξακολουθεί να δέχεται διακρίσεις. Τα στοιχεία από την έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά για την ανεργία στις χώρες της Ευρώπης για το 2019, υπογραμμίζουν ότι η τρέχουσα παγκόσμια συμμετοχή στο εργατικό δυναμικό ανέρχεται για τις γυναίκες στο 49%, ενώ για τους άνδρες στο 75%. Ακόμη, δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο το γεγονός ότι οι γυναίκες αμείβονται άνισα σε σχέση με τους άνδρες, ενώ εκτελούν ίση εργασία. Στη χώρα μας, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ (2020) το ποσοστό των γυναικών που αναζητούν εργασία αγγίζει το 62,39% του συνόλου των ανέργων, έναντι του 37,61%, το οποίο αντιπροσωπεύει τους άνδρες. Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γυναίκες έχουν πλέον κατακτήσει τον «θρόνο» της ανεργίας, της προσωρινής και ανασφάλιστης απασχόλησης, καθώς και της κάλυψης περιορισμένων θέσεων εργασίας, δεδομένου ότι ακόμη υφίστανται διαχωριστικές γραμμές στα επαγγέλματα που μπορούν να καταλάβουν γυναίκες.
Ωστόσο, οι διακρίσεις είναι φανερές σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Από τον εργασιακό χώρο και την πολιτική ως στο κομμάτι της εκπαίδευσης και της προσωπικής ζωής. Ακόμη και σήμερα ο σεβασμός προς την προσωπικότητα των γυναικών παραμένει ζητούμενο. Σε αρκετές μάλιστα χώρες της Ανατολής η θέση της γυναίκας είναι αξιοθρήνητη. Οι κοινωνικές αντιλήψεις των χωρών αυτών και οι κανόνες περί ηθικής και συμπεριφοράς είναι αρκετά συντηρητικοί και λειτουργούν ετεροβαρώς υπέρ του άνδρα. Η ζωή της γυναίκας δεν λογίζεται ως σημαντική, γιατί θεωρείται «ελάσσων» άνθρωπος και είναι αναγκασμένη να ενεργεί σύμφωνα με τις εντολές του συζύγου και των γονιών της, οι οποίοι έχουν κάθε εξουσία επάνω της. Οι κοινωνίες αυτές στηρίζονται σε πατριαρχικές δομές, που είναι άκαμπτες και αμετάβλητες, είναι αυτές που κρατούν δέσμιες τις γυναίκες σε μια κατώτερη θέση ανάλογη με αυτή της σκλάβας.
Αυτό που θα έπρεπε λοιπόν να αναρωτηθούμε είναι τι σημαίνει ισότητα και ισοτιμία και κατά πόσο οι έννοιες αυτές εφαρμόζονται και επιβιώνουν στη σημερινή κοινωνία. Ισοτιμία σημαίνει εξάλειψη των όποιων διακρίσεων υφίστανται ανάμεσα στα δύο φύλα, του γυναικείου και του ανδρικού, που πρέπει να έχουν ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα. Η βιολογική και φυσική διαφορά που ενυπάρχει δεν σημαίνει και κοινωνική. Μια ισότιμη κοινωνία μπορεί να φαντάζει ουτοπική, αλλά δεν είναι. Εξαρτάται από τις καθημερινές ενέργειες όλων μας, που μπορούν να βάλουν τα θεμέλια για τη δημιουργία της ιδανικής αυτής κοινωνίας. 
Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων σχετικά με την πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις. Είναι μέλος της Avaaz κοινότητας και ασχολείται ενεργά με το κομμάτι του εθελοντισμού. Υπήρξε συντάκτρια του OffLine Post σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα.
