Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια υπήρξε μία σπουδαία προσωπικότητα της Αριστεράς στα Βαλκάνια και από τους πρωτεργάτες του Σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Γεννήθηκε το 1887 στο Βιδίνιο της Βουλγαρίας όπου και πέρασε τα νεανικά του χρόνια. Εκεί εργάστηκε ως τυπογράφος αλλά και ως δάσκαλος. Το γεγονός ότι γνώριζε να γράψει και να μιλήσει 6 γλώσσες τον βοήθησε ιδιαίτερα στη μετέπειτα πορεία του.
Από νέος ασπάστηκε αριστερές και σοσιαλιστικές απόψεις, κάτι που τον οδήγησε σε πιο έμπρακτους τρόπους διεκδικήσεων. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα λίγα χρόνια αργότερα, να διωχθεί για την πολιτική του δράση και να διαφύγει στη Θεσσαλονίκη το 1908. Εκείνη την εποχή, η Θεσσαλονίκη ήταν μία πολυπολιτισμική πόλη όπου οι Εβραίοι οι οποίοι υπερτερούσαν σε πλειοψηφία, συνυπήρχαν με πληθυσμούς διαφόρων εθνοτήτων. Στη πλειοψηφία τους οι άνθρωποι αυτοί εργάζονταν ως τεχνίτες ή εργάτες. Αυτό σήμαινε ότι οι ριζοσπαστικές ιδέες του Μπεναρόγια θα έβρισκαν αντίκρισμα και θα λάμβαναν υποστήριξη. Έτσι, το 1909, ο Αβραάμ Μπεναρόγια υπήρξε από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Εργατικού Συνδέσμου Θεσσαλονίκης, γνωστού και ως Φεντερασιόν. Στα επόμενα χρόνια η Φεντερασιόν αποτέλεσε βασικό πυλώνα πάνω στον οποίο και τις ηγετικές ικανότητες του ιδρυτή της βασίστηκε η ίδρυση της ΓΣΕΕ και του ΣΕΚΕ, (μετέπειτα ΚΚΕ) το 1918. Στη δράση του οφείλεται επίσης η ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης καθώς και η διοργάνωση των πρώτων απεργιών το 1908. Με την προσάρτηση της Μακεδονίας στην Ελλάδα, ο Μπεναρόγια ανέλαβε ακόμα πιο ενεργή δράση και πρωτοστάτησε στις διεκδικήσεις του Ελληνικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Το 1915 εξελέγη βουλευτής εκπροσωπώντας την Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης ενώ το 1920 κατάφερε να τη στρέψει ενάντια στον Ελευθέριο Βενιζέλο και του ενδεχόμενου συνέχισης του πολέμου στη Μ. Ασία καθώς θεωρούσε ότι η προοπτική αυτή χαρακτηρίζονταν από ιμπεριαλιστικά στοιχεία. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το ΚΚΕ αποφάσισε να διαγράψει τον Μπεναρόγια από τις τάξεις του θεωρώντας τον οπορτουνιστή αφού ο ίδιος υποστήριζε ότι οι συνθήκες δεν ήταν αρκετά ώριμες προκειμένου να προετοιμαστεί η μεγάλη εργατική εξέγερση που οραματίζονταν πολλοί ομοϊδεάτες του.
Κατά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής ο Μπεναρόγια συνελήφθη μαζί με τους υπόλοιπους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. O ίδιος κατάφερε να επιβιώσει σε αντίθεση με την οικογένειά του οποία βρήκε τραγικό θάνατο.
Οι μεγάλες ψυχολογικές πληγές που του άφησε το Ολοκαύτωμα τον οδήγησαν σε συχνή επαφή με το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ. Σταδιακά άρχισε να ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους μέχρι που αυτό έγινε πραγματικότητα το 1948. Το 1952 έκανε ένα πρώτο αναγνωριστικό ταξίδι εκεί και αντίκρισε μία καλά οργανωμένη κοινωνία με σοσιαλιστικά στοιχεία. Έτσι, το 1953 εγκαταστάθηκε μόνιμα στα περίχωρα του Τελ-Αβίβ. Κατά τη διαμονή του εκεί έκανε δριμεία κριτική στη Σοβιετική Ένωση και τις πρακτικές της. Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη συγγραφή ενός βιβλίου με τις αναμνήσεις του από τα χρόνια του στην Ελλάδα. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, από τις εκδόσεις Ολκός και με τίτλο «Η πρώτη σταδιοδρομία του Ελληνικού Προλεταριάτου». Στο Ισραήλ παρέμεινε μέχρι και το τέλος της ζωής του. Πέθανε στις 16 Μαΐου 1979 σε ηλικία 92 ετών στη Χολόν.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
