Του Ανδρέα-Άγγελου Σκόνδρα,
«Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή» είχε πει ο κορυφαίος Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ. Αδιαμφισβήτητα, το σχολείο είναι ένας θεσμός εν εξελίξει σε κοινωνίες που μεταβάλλονται διαρκώς. Η νέα κοινωνική πραγματικότητα δημιουργεί νέες συνθήκες στις οποίες η εκπαίδευση καλείται να ανταποκριθεί. Η βεβιασμένη -λόγω της πανδημίας του Covid 19- νέα πραγματικότητα δημιούργησε αλλά και θα δημιουργήσει στο μέλλον πρωτόγνωρες και αλυσιδωτές αντιδράσεις στην εκπαίδευση, η οποία θα πρέπει να ανασυνταχθεί με πίστη βέβαια στο θεμελιώδη ρόλο της που είναι τεχνοκρατικός, ανθρωπιστικός, πολιτικός, εθνικός και ευρωπαϊκός. Εξαιτίας αυτής της κρίσης πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με την επόμενη μέρα της εκπαίδευσης, η οποία θα μας βρει όλους σε αχαρτογράφητα, όπως συνηθίζεται να λέμε, νερά.
Ωστόσο, παρατηρείται πως η επόμενη μέρα δεν μας βρίσκει όλους σύμφωνους και αισιόδοξους για την επανέναρξη των μαθημάτων, αλλά αντίθετα μας έχει περιχαρακώσει σε ένα φαύλο κύκλο συγκρούσεων μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Εδώ πιθανόν να ταιριάζει το ρητό «παλιά μου τέχνη κόσκινο», καθώς η παθογένεια της ελληνικής εκπαίδευσης είναι απότοκο αυτής της αναίτιας και μη παραγωγικής σύγκρουσης. Είναι γεγονός πως η λιμνάζουσα τεχνολογικά έως σήμερα δημόσια εκπαίδευση αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να προβεί σε μια διαδικασία που καθυστέρησε πολλά χρόνια και μόνο συνέπειες επέφερε. Βέβαια, ποτέ δεν είναι αργά για μια αλλαγή.
Τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι μαθητές έκαναν ένα αλματώδες βήμα, ένα βήμα που οδήγησε την σημερινή εκπαίδευση πιο κοντά στην νέα τεχνολογία. Αυτό το απαραίτητο βήμα μας έβγαλε όλους από την παγιωμένη εκπαιδευτική διαδικασία και μας έβαλε να αναζητήσουμε τις νέες προσφερόμενες δυνατότητες της τεχνολογίας. Βέβαια για μια ορισμένη μερίδα αυτό σήμαινε περιττό κόπο με πρόφαση το «τέρας» της τεχνολογίας που θα αμαυρώσει την εκπαίδευση και θα την υποβαθμίσει. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και ΟΙΕΛΕ) με υπερβάλοντα ζήλο έσπευσαν να εναντιωθούν στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας προχωρώντας σε ένα ντροπιαστικό συλλαλητήριο που μόνο τα αιτήματα τους δεν έκανε να εισακουστούν. Αντίθετα δημιούργησε μια περαιτέρω πόλωση της οποίας το κόστος θα το επωμιστούν για μία ακόμη φορά οι μαθητές. Οργανώσεις που αναδεικνύουν κάθε φορά την σαθρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος και θέτουν προσκόμματα στην εύρεση ενός υγιούς και συντεταγμένου συστήματος εκπαίδευσης. Αναντίρρητα, ο συνδικαλισμός είναι απαραίτητο στοιχείο πλουραλισμού σε μία δημοκρατική κοινωνία, αλλά ποιος συνδικαλισμός; Ο συνδικαλισμός των πελατειακών σχέσεων, του «δεν βαριέσαι« ή ο διχαστικός; Η εκπαίδευση όμως είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, το οποίο δεν μπορούν να καπηλεύονται ούτε συντεχνιακά ούτε κυβερνητικά συμφέροντα και μειοψηφίες.
Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα η πλειονότητα των εκπαιδευτικών έδειξε ειλικρινές ενδιαφέρον για τους μαθητές. Αυτή λοιπόν η προσπάθεια δεν μπορεί να υπονομεύεται από μειοψηφίες. Πέρα από την χρήση καμερών ή οποιονδήποτε άλλων σύγχρονων μέσων τεχνολογίας, αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει είναι η φιλοσοφία πίσω από αυτές τις άσκοπες εναντιώσεις, η απροθυμία να προχωρήσει προοδευτικά η μέση δημόσια εκπαίδευση. Τονίζω εξόχως το δημόσια, διότι στην ιδιωτική εκπαίδευση η τεχνολογία χρησιμοποιείται και χρησιμοποιήθηκε συστηματικά, πόσο μάλλον σε έκτακτες περιπτώσεις όπως είναι αυτή που βιώνουμε. Πρέπει να θεωρούμε την εκπαίδευση ως ενιαίο αγαθό για όλους και στόχος μας να είναι η οικοδόμηση ενός στέρεου βάθρου. Να επικεντρωθούν οι αρμόδιοι στα ουσιώδη και η κυβέρνηση με την σειρά της να ενισχύσει τα σαθρά θεμέλια και όχι να αλλάζει την «σκεπή» (Τρίτη Λυκείου). Μην λησμονούμε όμως ότι οι έκτακτες περιπτώσεις απαιτούν και έκτακτες λύσεις τηρουμένων πάντα των αναλογιών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2001 και είναι προπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια, ημερίδες και συνέδρια συναφή με τις σπουδές του. Παράλληλα, έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις του ΟΗΕ (MUN) και σε κοινωνικές δράσεις. Τέλος, ενδιαφέρεται για την μουσική και την ανάγνωση βιβλίων, κυρίως πολιτικών δοκιμίων.
