Της Παρή Στεφανή,
«Την ύστερή της την πνοή την άρπαξε το αγέρι / όλα τα μύρα κι οι δροσιές ολόγυρά της ήσαν / κι ήρθαν αγάλια οι άγγελοι και τη γλυκοφιλήσαν… / Σαν κύμα, μόνο τα παιδιά ψυχομαχούν κι οι γέροι / την ύστερή της την πνοή, την άρπαξε το αγέρι». Οι στίχοι αυτοί του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη αγγίζουν όλους όσοι έχουμε βρεθεί, έστω και μία φορά στη ζωή μας, στη δύσκολη θέση να πούμε αντίο σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Πόσο μάλλον στη γιαγιά μας, αφού ο ίδιος ο τίτλος του ποιήματος είναι: «Απόψε πέθανε η γιαγιά»…
Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που αναλογιζόμαστε όλα όσα μάθαμε από εκείνη. Ακόμα και η σιωπή της ήταν σημαντική. Ένα βλέμμα ή ένα απλό χαμόγελο. Ίσως να αισθανόμαστε και τύψεις κάποιες φορές. «Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να είχα φερθεί διαφορετικά τότε… Μακάρι να της είχα πει περισσότερες φορές ότι την αγαπώ… Μακάρι να την είχα αγκαλιάσει πιο σφιχτά την τελευταία φορά που την είδα…», κι άλλα πολλά. Γιατί χωρίς τη μητέρα του γονιού μας, δε θα βρισκόμασταν ούτε εμείς στη ζωή. Αλυσίδα άθραυστη κι απαραβίαστη.
Αν είχαμε τώρα μπροστά τη γιαγιά μας, θα της λέγαμε ένα μεγάλο «Συγγνώμη». Για όλες τις φορές που τη στενοχωρήσαμε. Για όλες τις φορές που θυμώσαμε χωρίς λόγο ή παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Μα εκείνη θα μας απαντούσε: «Ποτέ δεν με στενοχώρησες. Εγώ συγγνώμη.».
Αν είχαμε τώρα μπροστά μας τη γιαγιά μας θα της λέγαμε ένα μεγάλο «Ευχαριστώ». Μόνο και μόνο για το ότι ήταν –και είναι– η γιαγιά μας. Για την αγάπη που απλόχερα μας προσέφερε κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Για τις αξέχαστες –γεμάτες αγνότητα– στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί της ως παιδιά. Γιατί κοντά της, πάντα παιδιά αισθανόμασταν.
Αν είχαμε τώρα μπροστά τη γιαγιά μας θα της λέγαμε ένα μεγάλο «Σ’ αγαπώ». Γιατί; Δεν υπάρχει «γιατί». Στην πραγματική και ανιδιοτελή αγάπη δεν χωρά αιτιολόγηση. Μάταιη έως περιττή…
Μα εκείνη είναι εδώ. Ακόμα και τώρα, «πανταχού παρούσα», σε κάθε στιγμή χαράς ή θλίψης. Φύλακας άγγελος που μας καθοδηγεί και μας προστατεύει. Κάποτε την προστατεύαμε εμείς. Μην αρρωστήσει, μην πέσει, μη χτυπήσει, μη στενοχωρηθεί. Όσο μεγαλύτερη η ηλικία της, τόσο μεγαλύτερη και η έγνοια μας για εκείνη. Πλέον, έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι…
Κι έρχονται μέρες που έχουμε ανάγκη ένα και μόνο άγγιγμά της, ένα και μόνο χάδι της. Μια αγκαλιά, κάτι. Οτιδήποτε. Ώρες που θα θέλαμε να ενεργοποιηθεί έστω μία από τις αισθήσεις μας: να την ακούσουμε, να τη δούμε, να την αγγίξουμε. Πράγμα πέρα από τις δυνάμεις μας… Ποιος είπε, όμως, ότι δεν μπορούμε να της μιλήσουμε; Μπορεί να μην τη βλέπουμε, μα ποιος είπε ότι δεν είναι δίπλα μας και δεν μας ακούει; Μπορούμε με κάθε τρόπο να νιώσουμε την αύρα της… Αγγίζοντας μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά. Κρατώντας στο χέρι μας ένα λευκό τριαντάφυλλο ή λίγο βασιλικό. Παρατηρώντας τ’ άστρα του ουρανού και αναζητώντας το πιο φωτεινό. Προσκαλώντας μια πασχαλίτσα να κάνει τσουλήθρα στην παλάμη μας ή κρατώντας στα χέρια μας ένα μικρό σπουργιτάκι… «Ρώτησα την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός, κι εκείνη άνθισε», έχει γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης. Σε κάθε θαύμα του Θεού, σε κάθε θαύμα της φύσης, η γιαγιά μας είναι εδώ…
Όλα τα αηδόνια λένε το όνομά σου, γιαγιά μου! Είσαι το χαμόγελό μου στις όμορφες στιγμές και η παραμυθία μου στις δύσκολες. Στη σκέψη σου, βρίσκω τη φωλιά μου και ξεδιψώ, νιώθοντας την αύρα σου τριγύρω μου. Γιαγιά μου, δεν έφυγες ποτέ… Σ’ αγαπώ και σε ευχαριστώ για όλα…
