Tου Παναγιώτη – Ευστάθιου Παπαδόπουλου,
Το τελευταίο διάστημα πολλές είναι οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με την κατάσταση στην οποία θα βρεθεί η χώρα μας την επόμενη ημέρα, τόσο σε υγειονομικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Είναι απόψεις οι οποίες ξεκινούν από ακαδημαϊκούς και φτάνουν ως τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας. Είναι απόψεις οι οποίες από τη μία πλευρά δεν μπορούν να δώσουν τελικές απαντήσεις ωστόσο μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της υπάρχουσας κατάστασης.
Ξεκινώντας λοιπόν ιστορικά και πηγαίνοντας κάποια χρόνια πίσω πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι ακόμα και σήμερα υποστηρίζουν ότι το εθνικό σύστημα υγείας της χώρας χρειάζεται συνεχώς αναβάθμιση τόσο σε θέματα υποδομών και εξοπλισμού καθώς και σε ότι έχει να κάνει με το προσωπικό και τις υπηρεσίες που αυτό παρέχει καθημερινά στους πολίτες. Μάλιστα, πολλές είναι οι φωνές που θέλουν μεγαλύτερες δαπάνες σε υγεία και παιδεία, παρά σε εξοπλιστικά και αμυντικά συστήματα.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, εύκολα θα πρόσεχε κάποιος ότι η χώρα πράγματι χρειάζονταν και ακόμα χρειάζεται πολλές και βαθιές μεταρρυθμίσεις. Βέβαια παρά το γεγονός ότι κάποιες μεταρρυθμίσεις άργησαν πολύ να έρθουν, είδαμε ότι η χώρα και το εθνικό σύστημα υγείας μπορούν γρήγορα να οργανωθούν και να αντιμετωπίσουν με αρκετά μεγάλη επιτυχία έκτακτες καταστάσεις όπως είναι αυτή της καταπολέμησης μίας πανδημίας. Αυτό όμως δεν θα πρέπει σαν κράτος να μας ηρεμεί αλλά αντίθετα θα πρέπει να γίνει η αρχή για μία ριζική αναβάθμιση του υγειονομικού χάρτη της χώρας.
Με απλά λόγια τα παραπάνω σημαίνουν ότι με την ταχύτητα που κινήθηκε το κράτος στην αρχή της επίλυσης ενός σοβαρού προβλήματος (COVID-19), με την ίδια ακριβώς ταχύτητα θα πρέπει να προχωρήσει τώρα στην οργάνωση όλων των νοσοκομειακών μονάδων προκειμένου να είναι έτοιμες για μία αντίστοιχη κατάσταση που ζήσαμε και που ζούμε ακόμα όλο αυτό το διάστημα. Είναι μεγάλη αλήθεια ότι τα περισσότερα περιφερειακά νοσοκομεία δεν είναι πλήρως λειτουργικά. Πολλά από αυτά μάλιστα πολλές φορές δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα και το προσωπικό που τα στελεχώνει δυσκολεύεται πολύ ώστε να ανταποκριθεί στις καθημερινές ανάγκες που προκύπτουν. Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα επίσης αποτελεί το γεγονός ότι πολλά από τα νοσοκομεία της χώρας δεν έχουν ούτε κάποιες βασικές ειδικότητες ιατρών με αποτέλεσμα πολίτες να αναγκάζονται να μεταβούν σε άλλες πόλεις προκειμένου να νοσηλευτούν.
Όπως ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού πιστεύει στη χώρα μας έτσι ακριβώς και εγώ με τη σειρά μου πιστεύω ότι η Ελλάδα μπορεί και έχει όλες τις δυνατότητες ώστε το σύστημα υγείας της να τοποθετηθεί στα καλύτερα της ένωσης. Θα ήταν μεγάλη μου χαρά όπως άκουσα από τον αρμόδιο υπουργό την αύξηση των ΜΕΘ και την πρόσληψη νέου μόνιμου προσωπικού υγείας, να άκουγα και την δημιουργία νέων ειδικοτήτων σε ιατρικό προσωπικό που θα στελεχώσει όλα τα νοσοκομειακά ιδρύματα της χώρας. Δεν θα ήταν άλλωστε δύσκολο κάτι τέτοιο από τη στιγμή που τα πανεπιστήμια μας στον κλάδο της ιατρικής είναι από τα καλύτερα.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, βλέπουμε ότι η χώρα μας παρά το γεγονός ότι έχει αργήσει πολύ, έχει ακόμα τις δυνατότητες για μία καλύτερη οργάνωση και ένα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό σύστημα υγείας. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Το ερώτημα όμως που κυριαρχεί αυτή την στιγμή είναι αν η Ελλάδα θα κάνει το επόμενο βήμα. Η ελπίδα σίγουρα υπάρχει αλλά από μόνη της σίγουρα δεν είναι αρκετή.
Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα από το ίδιο τμήμα σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Νεάπολις-Πάφου στην Παγκόσμια Πολιτική Οικονομία με ειδίκευση στη Διεθνή Επιχειρηματικότητα. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντα του για μελέτη συγκαταλέγονται θέματα αμερικανικής πολιτικής, περιφερειακής ανάπτυξης καθώς και ζητήματα πολιτικής οικονομίας και κοινωνίας. Έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις και έχει παρακολουθήσει πολλά επιστημονικά συνέδρια. Εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στον τουριστικό κλάδο.
