Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Ο Γκυστάβ Φλομπέρ ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα και ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής του. Γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 1821 στην Ρουέν της Γαλλίας. Ήταν γιος του αρχιχειρουργού Ασίλ Φλωμπέρ και της Αν Ζυστίν Φλεριό. Πηγαίνει στο Παρίσι για να ακολουθήσει νομικές σπουδές, ωστόσο δεν καταφέρνει να τις ολοκληρώσει λόγω της αδύναμης υγείας του, των συχνών νευρικών κρίσεων και των ψυχοσωματικών διαταραχών. Μετά από αυτά εγκαθίσταται στο αγρόκτημά του στο Κρουασσέ, εκεί θα παραμείνει για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του, θα επιλέξει την ασκητική απομόνωση και θα αφιερωθεί στην συγγραφή. Διάλειμμα σε αυτήν την μοναχική ζωή, που ο ίδιος επέλεξε, αποτελεί η επίσκεψη στους φίλους του στο Παρίσι, μεταξύ αυτών οι Γκοτιέ, Τουργκένιεφ, Ρενάν, Ζολά κ.α., με τους οποίους διατηρεί στενή αλληλογραφία.
Οι άνθρωποι που μελετούν το έργο και την προσωπικότητά του, έχουν σχηματίσει την άποψη, πως τις ιδέες για το σύνολο των έργων του τις εμπνεύστηκε περίπου στα 20 του έτη και αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του για τους δώσει «σάρκα». Ήταν ένας τελειομανής άνθρωπος και περνούσε ατελείωτες ώρες μπροστά από το χαρτί για να μπορέσει να αποδώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εμφανίζεται στον κόσμο των γραμμάτων επίσημα με την έκδοση του έργου «Μαντάμ Μποβαρύ» στις αρχές του 1857. Το μυθιστόρημα αν και αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες σε ένα περιοδικό της εποχής, κατάφερε να σκανδαλίσει την Παρισινή λογοτεχνία και στάθηκε αιτία για την δίκη του συγγραφέα με το σκεπτικό της προσβολής των δημοσίων ηθών. Τελικά αθωώθηκε από το δικαστήριο, ενώ ο θόρυβος που έγινε γύρω από το έργο αυτό ήταν τέτοιος που οι πωλήσεις του εκτοξεύτηκαν. Εν συντομία η υπόθεση του έργου ασχολείται με την ζωή της Έμμας, μια νεαρής κοπέλας που ήθελε να ξεφύγει από την ανία του επαρχιακού περιβάλλοντος και να ζήσει έναν μεγάλο έρωτα αναζητώντας τον σε διάφορους εραστές. Τελικά βάζει τέλος στην ζωή της, αφού δεν μπορεί να ξεπληρώσει τα χρέη της. Ο Φλωμπέρ πρωτοπορεί γράφοντας ρεαλιστικά μυθιστορήματα σαν αυτό, σε μια εποχή που επικρατεί ο ρομαντισμός. Ακολουθούν τα έργα «Σαλαμπώ» (1862), «Αισθηματική αγωγή» (1869-70), «Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου» (1874) κ.α. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά από τους Κ. Θεοτόκη, Κ. Βάρναλη, Π. Ζάννα κ.α.
Παρά την μοναχική του ζωή πραγματοποιούσε διάφορα ταξίδια, ιδίως την περίοδο 1848-1858. Πέρασε από την Ιταλία, την Ελβετία και διάφορες περιοχές της Ανατολής, όπως η Ελλάδα, η Αίγυπτος, η Μ. Ασία κ.α. Οι σημειώσεις του από αυτά τα ταξίδια δημοσιεύτηκαν μόλις το 1948, υπό τον τίτλο «Ταξίδια».
Ο μεγάλος μυθιστοριογράφος πίστευε πως ο συγγραφέας πρέπει να μιλά μόνο με το έργο του, ενώ η ζωή του δεν ενδιαφέρει διόλου και «πρέπει να είναι μέσα στο έργο του όπως ο Θεός μέσα στο σύμπαν, πανταχού παρόν και συγχρόνως αθέατος». Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία μια μέρα σαν σήμερα, στις 8 Μαΐου 1880.
