Της Ευτυχίας-Μαρίας Μητροπούλου,
Αποδεδειγμένα, ο νέος κορωνοϊός συνιστά άμεση απειλή για την παγκοσμιοποίηση. Η οικουμενική οικονομία φαίνεται να επανεκτιμάται, καθώς οι αλυσίδες εφοδιασμού κατακερματίζονται, τα ιατρικά εφόδια συσσωρεύονται και τα ταξίδια περιορίζονται. Σταδιακά, η διεθνής ολοκλήρωση συνέβαλε στην ταχεία εξάπλωση μεταδοτικών ασθενειών, καθιστώντας πιο ευάλωτες τις επιχειρήσεις και τα κράτη έναντι απρόσμενων κρίσεων. Αυτό που καταδεικνύει ο νέος κορωνοϊός, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση είναι εύθραυστη εξαιτίας των οφελών της. Στην προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν τον πλεονασμό, οι εταιρίες οδηγήθηκαν σε ατέρμονες ποσότητες πλούτου, ελαττώνοντας τα ποσά αχρησιμοποίητων πόρων, τα οποία ισοδυναμούν με καθεστώτα αδράνειας ή υπερκατανάλωσης, προωθώντας με αυτό τον τρόπο ένα επιρρεπές διεθνές σύστημα.
Έτσι, η αύξηση της παγκόσμιας ζήτησης κυρίως σε ιατρικές προμήθειες ενισχύει τον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρήσεων, αφυπνίζοντας αισθήματα κυριαρχίας και επιρροής των μεγάλων οικουμενικών οικονομιών έναντι όσων στερούνται των απαραίτητων μέσων για την αντιμετώπιση του νέου ιού. Κάτι που μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά είναι το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση οδήγησε στη δημιουργία δύο καταστάσεων. Από τη μία, σύστησε στο ευρύ κοινό μια ακμάζουσα διεθνή αγορά, παρέχοντας τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να εκμεταλλευτούν έναν παγκοσμιοποιημένο καταμερισμό εργασίας, ικανό να παράγει την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα, η οποία με τη σειρά της οδήγησε σε ανάπτυξη. Από την άλλη, η διεθνής ολοκλήρωση προώθησε ένα σύστημα αλληλεξάρτησης, δημιουργώντας δυσκολίες στην παραγωγή. Πρόκειται για μία τάση εξειδίκευσης, η οποία κατέστησε την αντικατάσταση προϊόντων σταδιακά ανέφικτη, προξενώντας ζητήματα ελέγχου και εντάσσοντας τις εθνικές οικονομίες σε ένα δίκτυο προμηθευτών.
Στο σημείο αυτό, αξιοσημείωτη καθίσταται η συμβολή του Covid-19, που αποκαλύπτει την ευθραυστότητα του διεθνοποιημένου αυτού συστήματος, δυσχεραίνοντας ολοένα και περισσότερο τη λειτουργία βασικών οικονομικών τομέων στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Εν μέσω μιας οικουμενικής πανδημίας, οι εταιρείες αντί να πληρώνουν στην αποθήκη αποθεμάτων για τα εξαρτήματα που χρειάζονται, τείνουν να βασίζονται πλήρως σε αλυσίδες εφοδιασμού, οι οποίες ουκ ολίγες φορές αποδεικνύονται αδρανείς με αποτέλεσμα να περιορίζουν την παραγωγή αγαθών. Την ίδια στιγμή, ο τομέας της παραγωγής που σχετίζεται με την κατασκευή ηλεκτρονικών συστημάτων δυσχεραίνει την καταπολέμηση του νέου κορωνοϊού. Απαραίτητες ιατρικές προμήθειες εξαντλούνται και εκλείπουν, διότι ένας μεγάλος αριθμός ευρωπαϊκών χωρών αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην άνευ προηγουμένου ζήτηση. Πιο συγκεκριμένα, αψηφώντας τις ενστάσεις και το δόγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ρωσία, η Τουρκία και η Γερμανία προχώρησαν σε ρητή απαγόρευση εξαγωγής ιατρικών μασκών και αναπνευστικών συσκευών, ενώ η Γαλλική κυβέρνηση κατέσχεσε όλες τις διαθέσιμες μάσκες.
Προκειμένου, λοιπόν, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στην Ευρώπη να αντικρούσουν την πανδημία που προκάλεσε ο Covid-19, οφείλουν να λάβουν υπόψη τις ριζικές αλλαγές της παγκόσμιας οικονομίας. Η παγκοσμιοποίηση απαιτεί αυξημένη εξειδίκευση εργασίας σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, κατάσταση η οποία όπως προαναφέρθηκε αποτελεί «ευχή ή κατάρα», ενώ οι πάροχοι εξειδικευμένων αντικειμένων ενισχύουν την αστάθεια και συμβάλλουν στην κατάρρευση των αλυσίδων εφοδιασμού. Αποτέλεσμα της όλης κατάστασης μπορεί εύλογα να είναι μια αλλαγή στη διεθνή πολιτική, με την υγεία και ασφάλεια των πολιτών να διακυβεύονται και τα κράτη να εμποδίζουν τις εξαγωγές ή να καταλαμβάνουν βασικές προμήθειες. Μια τέτοια αποκοπή από τις αξίες τις παγκοσμιοποίησης, έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει τη γενναιοδωρία σε ένα πανίσχυρο εργαλείο επιρροής για όλα σχεδόν τα κράτη.
