Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Γένος
Τελευταίος Λίβελος εν μέσω καραντίνας, άρα και φυσικό η στήλη να διακατέχεται από ιδιαίτερα ανεβασμένη διάθεση. Με εξαίρεση τα νεοαποκτηθέντα από πολλούς μαλλιά κουκουβάγιας και την πτώση της παραγωγικότητας υπό του μηδενός, το γεγονός πως λιγοστεύουν, έστω και προσωρινά, τα εκατοντάδες καθημερινά βαθυστόχαστα κείμενα φιλοσοφικής επεξήγησης της αυτοαπομόνωσης και του ιού δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί μια επερχόμενη σωτήρια καμπή. Εν αντιθέσει με τις φιλοσοφικές αναζητήσεις, αυτό που θα λείψει περισσότερο είναι η παρουσία των γκρικ σελέμπριτις (sic) στις κλασικές, πρωινές ψυχαγωγικές εκπομπές των bimbo τηλεπαρουσιαστριών, απ’ όπου με μαεστρία ερμήνευαν το βαθύτερο μήνυμα του Σύμπαντος προς το ανθρώπινο Γένος την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας. Ήταν προφανές, πως λίγη ακόμη κλεισούρα και οι υποφαινόμενοι φαίνονταν έτοιμοι να αυτοπυρποληθούν ενώπιον της κάμερας του κινητού τους, γιατί στο κάτω κάτω, ποιος είναι αυτός ο Τσιόδρας και σε ποια Δραματική ή ΙΕΚ Τηλεπαρουσίασης πήγε για να τραβά επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας…;
Τρύπες
Εν μέσω αυτού του όμορφου κλίματος, η ελληνική Πολιτεία προχωρά προς τη σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων, αρχής γενομένης από αύριο. Η πολιτική δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική· μεταξύ της ολικής καραντίνας έως ότου βρεθεί η κατάλληλη θεραπεία και της παράδοσης των πολιτών στην τακτική της ανοσίας της αγέλης, η προσεκτική επανεκκίνηση της καθημερινότητας και η διαρκής αξιολόγηση των ανακυπτόντων δεδομένων εντοπίζεται ως η μέση λύση. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε όμως διακρίνεται από τρύπες. Μία εξ αυτών, το άνοιγμα Γυμνασίων και Λυκείων για μόλις δέκα-δεκαπέντε ημέρες μαθημάτων. Με εξαίρεση τους δοκιμαζόμενους στις Πανελλαδικές εξετάσεις, η διακινδύνευση μαζικών κρουσμάτων στο υπόλοιπο του μαθητικού κι εκπαιδευτικού πληθυσμού, λίγες μονάχα εβδομάδες πριν το οριστικό κλείσιμο τους ενόψει καλοκαιριού, κρίνεται αναίτια. Κι αυτό, τη στιγμή που τα στατιστικά δεδομένα από κράτη που επιχείρησαν το ίδιο (π.χ. Γερμανία) μεγεθύνουν το αχρείαστο ρίσκο μιας τέτοιου είδους απόφασης. Λόγω αυτού, η κυβερνητική πτέρυγα αναπροσάρμοσε και τις σχετικές γραμμές της περί τηλεκπαίδευσης. Ενώ δύο μήνες τώρα η «τελειότητα» και η «καθολική» της επιτυχία διαφημίζονταν ολημερίς, πλέον «τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν, διότι δεν έχουν όλα τα παιδιά την δυνατότητα της τηλεκπαίδευσης και μεγαλώνουν οι κοινωνικές ανισότητες» (Ζ. Ράπτη, 02.05).
Πήχης
Η επόμενη ημέρα απαιτεί νέα ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Για παράδειγμα, παρότι από την απαρχή της πανδημίας ολοένα και περισσότερα κράτη στρέφονται προς τους μαζικούς ελέγχους μέσω τεστ, η Ελλάδα παραμένει, ακόμα και σήμερα, στις τρεις τελευταίες θέσεις των ελέγχων ανά εκατομμύριο πληθυσμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ταυτόχρονα, αποδείχθηκε πως έπρεπε να σπαταληθεί ενάμισης μήνας ωσότου οι εξαγγελλόμενες – τη 19η Μαρτίου – πεντακόσιες κινητές μονάδες νοσηλευτών πιάσουν επιτέλους δουλειά. Με σκοπό να μετριάσει το μακρύ και το κοντό του κάθε εμφανιζόμενου Υπουργού, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έθεσε τον πήχη αυτών στα 5.500 ημερήσια τεστ (Στ. Πέτσας, 02.05). Οι προτεραιότητες αφορούν επίσης και ζητήματα οικονομικής ενίσχυσης των πληττόμενων από την πανδημία εργαζομένων και επιχειρήσεων. Σε ποιον να το πεις και δεν θα γελάσει, πως το ελληνικό κράτος χρηματοδοτεί με δυόμιση εκατομμύρια ευρώ την έρευνα κατά του ιού, έναντι του δεκαπλάσιου ποσού που δόθηκε για την ενημερωτική καμπάνια στα μίντια. Ή και στα αμιγώς δημοσιονομικά, πώς παγώνει η αύξηση του κατώτατου μισθού, την ώρα που με τροπολογία την παραμονή της Πρωτομαγιάς αυξάνονται οι μισθοί υψηλόβαθμων στελεχών σε Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς (ΔΕΚΟ). Ο κλάδος των καλλιτεχνών αποτελεί ανάλογο παράδειγμα. Έχουν να αντιμετωπίσουν ένα άκρως άγονο για τους ίδιους καλοκαίρι, ωστόσο αφήνονται ολικώς εκτός κρατικής μέριμνας.
Δεσμοί
Μάλλον τα παραπάνω εντάσσονται στην ευαγγελιζόμενη «δίκαιη» κατανομή των βαρών. Όπως άλλωστε γίνεται και σε έτερα πεδία πολιτικής, όπως το προσφυγικό. Έπειτα από πολλούς μήνες εμφανούς διαχειριστικής ανεπάρκειας και απουσίας συντεταγμένου σχεδίου, η ίση κατανομή των πληθυσμών στην ενδοχώρα παρουσιάζει ήδη δυσκολίες. Τουλάχιστον για τον νομό Ευρυτανίας και το Καρπενήσι, όπου έπειτα από «διθυραμβική», σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, παρέμβαση του Δημάρχου Αθηναίων (πρώην Δημάρχου Καρπενησίου), αναστάλθηκε η έλευση περίπου εκατόν πενήντα προσφύγων και μεταναστών από τη Μόρια. Κι ενώ οι συγγενικοί δεσμοί Δημάρχου και Πρωθυπουργού καταστούν το Καρπενήσι εξαιρετέο, το αφήγημα προς τους υπόλοιπους τοπικούς φορείς, σύντομα διαμαρτυρόμενους για την άνιση κατανομή, έχει βρεθεί; Το μόνο που δεν έχει ανάγκη η εξίσωση του προβλήματος είναι περαιτέρω λάδι στην προς ξέσπασμα φωτιά, ιδίως όταν αυτό τροφοδοτείται από την προνομιακή μεταχείριση των πόλεων συγγενών και φίλων.
Απειλές
Για να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, όσοι επιτίθενται στον Σωτήρη Τσιόδρα με κριτήρια τελείως άσχετα ως προς το έργο του, υιοθετώντας υβριστικούς χαρακτηρισμούς κατά του ιδίου, ανήκουν στην ίδια βαθμίδα με εκείνους που συγκινούνται από τις λαμπάδες και τις μπλούζες που φέρουν το πρόσωπό του, απορρίπτουν a priori τη δομική κριτική και τον #λατρεύουν <3, αναγάγοντας τον σε δεύτερο πατέρα τους. Δηλαδή, τη βαθμίδα υπό του ψυχολογικού ορίου Μηδέν του δείκτη Α.Ε.Ν. (Ακαθάριστη Εγχώρια Νοημοσύνη). Και οι δύο πτέρυγες, χαρακτηριστικά παραδείγματα ελληνικής μαζοκουλτούρας του τρεντ και του όπου φυσάει ο άνεμος, αναλόγως με το ποιος εκθειάζεται ή αποδομείται από τα Μέσα. Πάρα ταύτα, κάποιες δηλώσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τα εσκαμμένα. Μετεξελίσσονται σε απειλές. Όπως π.χ., η δήλωση του κ. Σμαραγδή πως «ο Τσιόδρας θα μπορούσε να γίνει ταινία» (Γ. Σμαραγδής, 01.05), αφήνοντας έτσι ανοικτό το ενδεχόμενο να σκηνοθετήσει ο ίδιος τη ζωή του επιστήμονα. Εδώ υποχρεούμαι να ρωτήσω, εάν σώνει και ντε πρέπει το εν δυνάμει πρότζεκτ να φέρει την υπογραφή του κ. Σμαραγδή. Ή στην περίπτωση που αυτό δεν αποφευχθεί, εάν δύναται η βιογραφία του κ. Τσιόδρα να κινηματογραφηθεί μετά θάνατον, όπως και η πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη – η βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη, για το καλό του κοινού, της έβδομης τέχνης και προπαντός του κ. Τσιόδρα. Εξάλλου, ό,τι δεν μπορείς να δεις, δεν σε πληγώνει, για να παραφράσουμε και το σχετικό τσιτάτο.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
