Της Άννας Κανελλοπούλου,
Ώρα 7 π.μ. Ημέρα Δευτέρα. Το ξυπνητήρι εκτελεί την καθιερωμένη του υποχρέωση και χτυπά μανιωδώς. Τα βλέφαρά σου ανοίγουν, αντικρίζουν ξανά τον κόσμο, κι ας ευχήθηκαν το προηγούμενο βράδυ να παραμείνουν κλειστά. Το σώμα σου νιώθει ένα τσακ πιο αδύναμο σήμερα. Το δέρμα σου χλωμιάζει μέρα με τη μέρα. Τα κόκκαλα του σώματός σου γίνονται ολοένα και πιο εμφανή. «Πάλι Δευτέρα;», σκέφτεσαι. Θυμώνεις που είσαι αναγκασμένη να βγεις έξω, ύστερα από ένα Σαββατοκύριακο πλήρους απομόνωσης. Αρνήθηκες να βγεις για δείπνο το βράδυ του Σαββάτου. Ντρέπεσαι να πεις ξανά «έχω φάει, δεν πεινάω». Το είπες τις προάλλες στο πάρτι και προχθές στη σχολή. Στο σπίτι περνάς καλύτερα. Εκεί δεν πρέπει να δικαιολογηθείς.
Θυμώνεις, γιατί πρέπει να υποστείς ξανά τα δίχως ντροπή, όπως λες, βλέμματα των περαστικών και τους δείκτες των μικρών παιδιών που σε δείχνουν επιδεικτικά και ρωτούν τη μαμά τους: «Είναι άρρωστη και είναι τόσο αδύνατη;» και εκείνες απαντούν χωρίς λόγια, μονάχα κουνώντας με λύπηση τα κεφάλια τους. Ύστερα, όμως, αντλείς λίγη δύναμη από τα τελευταία αποθέματα που σου έχουν απομείνει και σηκώνεσαι από το κρεβάτι. Κατευθύνεσαι προς το δωμάτιο «ελέγχου», που περιέχει τα τρία βασικά κλειδιά για την ευτυχία σου: ζυγαριά, μεζούρα και καθρέφτη. Σήμερα ο στόχος απομακρύνθηκε κατά ένα εκατοστό. Η κοιλιά σου έχει προσθέσει στη μεζούρα ένα ακόμη εκατοστό. Πεισμώνεις. Θυμώνεις ξανά. Σκέφτεσαι το κακό που σου προκάλεσε το χθεσινό κριτσίνι και πόσο ευτυχισμένη θα ήσουν αν δεν το είχες φάει ποτέ. «Σήμερα μόνο ένα μήλο!», λες, αγνοώντας πως με το ζόρι σε κρατούν τα πόδια σου.
Φεύγεις. Ντύνεσαι όσο πιο φαρδιά γίνεται, για να αποφύγεις κηρύγματα φίλων του στυλ: «Φάε κάτι, σε λίγο θα πέσεις κάτω». Αναρωτιέσαι σε ποιο πρόβλημα αναφέρονται, αφού εσύ πήρες πάλι ένα ακόμη εκατοστό. Έχεις παχύνει τον τελευταίο καιρό, κι ας έχεις χάσει 20 κιλά. Θυμώνεις ξανά. Αυτήν τη φορά, επειδή κανείς δε σου μιλάει ειλικρινά. Κανείς δεν παραδέχεται πως η κοιλιά σου διπλώνει όταν κάθεσαι, και τα πόδια σου δεν έχουν κενό ανάμεσά τους. Δεν τρως πρωινό. Έτσι πρέπει άλλωστε. Το στομάχι σου σήμερα φαίνεται να προσαρμόστηκε στις διαταγές σου και δε γουργούρισε ξανά. Έχει μέρες να το κάνει. Έχει αρχίσει να αποδέχεται πως τιμωρείται. Δε γνωρίζει τον ουσιαστικό λόγο. Ούτε κι εσύ. Φταίει η κοινωνία λένε. Φταίνε τα πρότυπα. Φταίει το bullying.
Εσύ τα απαρνείσαι όλα αυτά. Άλλωστε εσύ δεν έχεις καμία διαταραχή. Κι ας τρομάζεις στιγμιαία όταν πέφτεις πάνω στα συμπτώματα αυτής της καταραμένης φράσης. Δε θέλεις να τη διαβάζεις. Δε θέλεις ούτε καν να την προφέρεις. Κι ας πείθεις καθημερινά τον εαυτό σου ότι εσύ δεν είσαι θύμα της. Εσύ ξέρεις τι κάνεις. Θέλεις να χάσεις απλά κάποια κιλά. Είσαι υγιής. Το ξέρεις. Κι ας λιποθύμησες χθες το βράδυ. Εσύ, άλλωστε, δεν είσαι κανένα κοριτσάκι στην εφηβεία. Δες είσαι χαζή να πέσεις θύμα· θύμα της νευρικής ανορεξίας!
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
