Της Ρένας Δανατζή,
Με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν τη Μεγάλη Εβδομάδα σε συνδυασμό με τον περιορισμό κυκλοφορίας λόγω πανδημίας, είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να αναλογιστούμε ποια είναι η πραγματική σχέση που έχει αποκτήσει με την πάροδο του χρόνου ο μέσος Έλληνας με το Χριστιανισμό. Ανεξάρτητα με το αν η Εκκλησία πρέπει να έχει λόγο στις κρατικές αποφάσεις, ανεξάρτητα με τον αν πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους ασυλία όσον αφορά τον κρατικό έλεγχο στα οικονομικά της Εκκλησίας, αυτό που πρέπει πρώτα απ’ όλα να θέσουμε επί τάπητος, είναι το αν ο Έλληνας χριστιανός ασπάζεται εξ ολοκλήρου τη θρησκεία ή τη χρησιμοποιεί ως μία πολύ καλή αφορμή για να «δικαιολογήσει» τις απόψεις του και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί.
Αρχικά, θεωρώ πως η θρησκεία είναι μία πολύ προσωπική ατομική επιλογή και ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να δηλώνει βαθιά θρησκευόμενος. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ως δεδομένο πως η θρησκεία αποτελεί μία ανεξάντλητη πηγή δύναμης για όσους τη χρειάζονται. Ένα κεφάλαιο της ζωής τους δηλαδή, στις σελίδες του οποίου ανατρέχουν για εσωτερική ανασυγκρότηση και απόκτηση ψυχικής δύναμης για να αντιμετωπίσουν ενίοτε τα εμπόδια και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Τι γίνεται όμως με όσους πιστεύουν από φόβο ή πιστεύουν με σκοπό να «εξασφαλίσουν» ανάπαυση ψυχής; Πράγματι, δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που προσπαθούν να είναι καλοί πιστοί, με απώτατο σκοπό να μην τιμωρηθούν από τον Θεό ή να μη θεωρηθούν από Εκείνον απολωλότα πρόβατα. Πόσο ηθικό είναι να πιστεύουμε για προσωπικό μας όφελος; Αν ανατρέξουμε σε διηγήσεις γνωστών μας, θα θυμηθούμε πως πολλές φορές ακούσαμε τη φράση «ο Θεός μας βλέπει», «ο Θεός θα τον τιμωρήσει» ή «δεν φοβάται Θεό».
Πώς γίνεται άραγε να αποδέχεσαι πως υφίσταται μία δύναμη πολύ ισχυρότερη από τον άνθρωπο, την οποία δεν μπορείς να προσδιορίσεις, όμως την ίδια στιγμή συμπεριφέρεσαι στη σχέση που έχεις δημιουργήσει μαζί της λες και ο Θεός είναι ένας άνθρωπος και μάλιστα αρέσκεται σε κολακείες και κανακέματα; Είναι τουλάχιστον ανήθικο να πιστεύουμε επειδή θέλουμε να ανταμειφτούμε κάποια στιγμή. Να γίνουμε κατά κάποιο τρόπο καλοί Χριστιανοί και να εξασφαλίσουμε την προστασία του Κυρίου. Αυτή η τακτική είναι κακοήθης και ουδεμία σχέση δεν έχει με τη θρησκεία, όπως τουλάχιστον εκείνη παρουσιάζεται μέσα από τα ιερά βιβλία.
Αν και σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω ιδιαίτερες σχέσεις με τη θρησκεία, θεωρώ πως ένας καλός Χριστιανός πρέπει να λειτουργεί χωρίς να σκέφτεται ιδιαίτερα. Οι καλές του πράξεις και ο σωστός τρόπος ζωής πρέπει να πηγάζουν από μέσα του και να μην τα προσπαθεί. Να χαρίζουμε τα ρούχα μας επειδή το θέλουμε και όχι επειδή περιμένουμε ανταμοιβή. Να μη γινόμαστε ρατσιστές, επειδή καταδικάζουμε οποιαδήποτε μορφή βίας. Επειδή η συνείδησή μας δεν το χωράει και όχι για να μην τιμωρηθούμε. Να πράττουμε με γνώμονα την ψυχή μας. Να είμαστε καλοί άνθρωποι για εμάς τους ίδιους. Για να μπορούμε να κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχοι με τη συνείδησή μας. Να μετανιώνουμε τα λάθη μας επειδή έχουμε ήθος και όχι επειδή πρέπει να είμαστε Χριστιανοί πρώτης γραμμής.
Πέρα από τη θρησκεία, να είμαστε καλοί ως άνθρωποι.
