Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Πίστευε, το 2015, ανόητα ο Έλληνας ότι θα έρχονταν «το νέο». Σιώπησαν τα νταούλια, σίγησαν και οι ζουρνάδες. Πίστεψε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Θα αλλάξουν ριζικά και θα γίνουν «κανονικά». Πίστεψε ότι ξεριζώνονται παθογένειες δεκαετιών, όπως τα ρουσφέτια, οι διορισμοί προσώπων που δεν πληρούν τις προδιαγραφές στο δημόσιο τομέα, οι προαγωγές των κομματικών υπηρετών στο δημόσιο, οι πελατειακές σχέσεις των κομματικών μηχανισμών και οργανώσεων, η διαπλοκή κ.α. Η προεκλογική αριστεία γίνεται χαλάκι για να σκουπίζουν τις λάσπες τους οι ιθύνοντες.
Η πίστη σ’ αυτήν και το ενδιαφέρον για τη μεσαία τάξη (η ενίσχυση της οποίας αποτέλεσε επίσης προεκλογική δέσμευση του κυβερνώντος κόμματος) έγινε κακόηχο “voucher των 600” για τους επιστήμονες, οι οποίοι σημειωτέον αντιπροσωπεύουν ταυτόχρονα και την «αριστεία» και τη μεσαία τάξη. Εξετάζοντας »από απόσταση» το θέμα αυτό, δεν μένει πλέον καμία αμφιβολία σχετικά με τον εμπαιγμό του επιστημονικού προσωπικού. Όσοι αποφάσισαν να συμμετάσχουν στη διαδικασία ήρθαν αντιμέτωποι με ασυναρτησίες και αποτυχημένες μεταφράσεις οδηγιών (!). Άλλωστε, ένας δικηγόρος, σύμφωνα με τη λογική του εν λόγω προγράμματος, δεν γνωρίζει, ούτε είναι σε θέση να μελετήσει τον κανονισμό του GDPR, με τον οποίο έρχεται σε επαφή από τα πρώτα εξάμηνα των σπουδών του. Ομοίως και ένας μηχανικός δεν γνωρίζει απλή χρήση Η/Υ, κτλ. Ξεκάθαρος εμπαιγμός του επιστημονικού κόσμου, με οσμή οικονομικού σκανδάλου μερικών δεκάδων εκατομμυρίων, τα οποία θα καρπώνονταν οι επιλεγέντες χωρίς διαγωνισμό (ημέτεροι) «πάροχοι κατάρτισης».
Φυσικά, η υπόθεση θα θεωρούνταν λήξασα μετά την απόσυρση του προγράμματος με πρωθυπουργική παρέμβαση και ίσως να θεωρούνταν και γενναία απόφαση, αν δεν αποσύρονταν καθυστερημένα, αφού είχε αρχίσει να αποκαλύπτεται το σκανδαλώδες της υπόθεσης. Έχει ιδιαίτερη σημασία, να σταθούμε στο γεγονός πως αυτή η ιστορία εξελίχθηκε εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης και ενόψει μιας οικονομικής ύφεσης. Αν μη τι άλλο είναι θρασύ να επιχειρούνται τέτοιου είδους καταχρήσεις, ενώ οι πολίτες δέχονται δρακόντειους περιορισμούς στις ατομικές τους ελευθερίες, πλήττονται οικονομικά και απειλούνται με ανεργία. Έχει ιδιαίτερη σημασία επίσης, το γεγονός της απόφασης να υποβληθεί το επιστημονικό προσωπικό στο καταναγκασμό να ξαναγυρίσει στα θρανία προκειμένου να λάβει το «αντίδωρ» των 600 ευρώ, τη στιγμή που επιδόματα που απευθύνονταν σε άλλους κλάδους δίνονταν χωρίς προϋποθέσεις συμμετοχής σε κάποιο πρόγραμμα επιμόρφωσης. Με αυτή τη πολιτική νοοτροπία έχουμε σκοπό να αντιμετωπίσουμε ας πούμε φαινόμενα, όπως το brain drain; Αποτελεί δέλεαρ αυτή η αντιμετώπιση για επιστήμονες και ελεύθερους επαγγελματίες (νέους και μη), ώστε να γυρίσουν στην Ελλάδα; Με την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης, η πολιτική αλαζονεία συνεχίζεται, χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Όλα θα ξεχαστούν.
Πλανώνται πλάνην οικτράν όσοι νομίζουν ότι τα πράγματα θα αλλάξουν τόσο εύκολα. Το ΠΑΣΟΚ μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ άλλαξε τον κόμπο στη γραβάτα. Είναι αφύσικο να ζητάμε την αλλαγή συνεχίζοντας να σκεφτόμαστε και να πράττουμε βασιζόμενοι στις ίδιες νοοτροπίες που κράτησαν «πίσω» την Ελλάδα. Τα ίδια στεκούμενα νερά. Οι ίδιες φαυλότητες. Οι επενδύσεις σε βοσκοτόπια έγιναν επενδύσεις σε ΚΕΚ. Στην καλύτερη περίπτωση, έγιναν επενδύσεις στην εκστρατεία ενημέρωσης για τον COVID-19. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα υπενθυμίζει ότι «το πρόβλημα είναι ένα και πολυώνυμο: η κομματοκρατία».
Γεννήθηκε το 1999 στην Βέροια Ημαθίας. Αποφοίτησε το 2017 από το Γενικό Λύκειο Μελίκης και έκτοτε φοιτά στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
