Της Τάνιας Βράνου,
Ζούμε στην εποχή της κρίσης. Όχι εκείνη της οικονομικής, ούτε της κρίσης του Θεού. Άλλωστε ο ίδιος είπε «μην κρίνεις για να μην κριθείς». Εμείς όμως το παραβλέψαμε κι αυτό όπως κι άλλα πολλά λόγια του κι έργα του. Τον βάλαμε στην άκρη νομίζοντας πως έχουμε το δικαίωμα να παίρνουμε τη θέση του. Σιγά σιγά, λίγο λίγο κάθε μέρα κορδωνόμαστε, παίρνουμε ύφος δικαστή και ψελλίζουμε πράξεις άλλων ανθρώπων, τις κατακρίνουμε και τις κοροϊδεύουμε. Δεν τις αναφέρουμε απλώς ως ένα περιστατικό, τις καταδικάζουμε. Ο καθένας για το δικό του λόγο και από τη δική του οπτική γωνία.
Μας αρέσει να σηκώνουμε το δάχτυλο και να δείχνουμε ό,τι φαίνεται διαφορετικό, ό,τι φαντάζει, ό,τι λάμπει και καμιά φορά ό,τι εμείς δεν είμαστε ικανοί να πράξουμε. Εκφέρουμε με το στανιό άποψη και με το ίδιο στανιό προσπαθούμε να την επιβάλλουμε κιόλας. Κουτσομπολεύουμε με τις ώρες τις ζωές άλλων και ενοχοποιούμε συμπεριφορές. Έχουμε λόγο για τα πάντα κι ας μη μας ζητήθηκε ποτέ, από το γιατί η γειτόνισσα μας δεν ξανάφτιαξε τη ζωή της μέχρι το γιατί η πρώην του φίλου μας παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο. Από το γιατί μια παλιά μας φίλη αποφάσισε να κάνει παιδί εκτός γάμου μέχρι το γιατί η τρίτη μας ξαδέρφη που είναι τόσα χρόνια παντρεμένη δεν θέλει να κάνει παιδί. Από το γιατί μια παλιά μας φίλη γέννησε με καισαρική μέχρι το γιατί έκανε άμβλωση, φωτιά θα πέσει να τη κάψει. Όλα αυτά είναι τελείως υποκριτικά και μεταβάλλονται ανάλογα με τα συμφέροντα μας. Αν αλλάξουν οι συνιστάμενες, τα πρόσωπα, οι χρονικές περίοδοι αυτόματα αλλάζει και η άποψη μας.
Αυτό που ο ένας θεωρεί φυσιολογικό ο άλλος το θεωρεί ηλίθιο. Κάποιος θα πει «έκανα αυτό», «αυτός είμαι», «ε και;» και κάποιος άλλος θα σκεφτεί «ντροπή». Αυτό που για κάποιον είναι θεμιτό για κάποιον άλλον είναι κραυγαλέο. Αυτό που για κάποιον είναι αστείο για κάποιον άλλον είναι ηθικό. Αυτό που για κάποιον είναι αδιάφορο για κάποιον άλλον είναι θέμα τιμής. Πάντα βρίσκεσαι στη μια ή στην άλλη θέση. Μπορεί να έχεις βρεθεί σ’ αυτή μπορεί και όχι. Είτε όμως ισχύει το ένα είτε το άλλο, δεν έμαθες να κλείνεις το στόμα σου, για να το πω όσο πιο ευγενικά μπορώ… Απεναντίας έμαθες να «εκφράζεις τη γνώμη σου» όπως λες, την οποία εννιά στις δέκα φορές δεν σου ζήτησε και κανείς. Όχι επειδή δεν θέλει να την ακούσει αλλά επειδή δεν τον αφορά. Γιατί αν τον αφορούσε θα ήταν ίδιος με εσένα και αν ήταν ίδιος με εσένα δεν θα κάνατε διάλογο. Μα αυτός δεν σε υπολογίζει και ακολουθεί αυτό που για τον ίδιο είναι το σωστό. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι γιατί εσύ μπαίνεις στη διαδικασία να κρίνεις εκείνον. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Είμαι σίγουρη ότι ένας απ’ αυτούς είναι ότι θα ήθελες να μπορείς να είσαι σαν αυτόν. Να κάνεις αυτό ακριβώς που κάνει αυτός αλλά δεν μπορείς. Κατά βάθος τον θαυμάζεις. Δεν μπορείς όμως να βγεις από τη στερεοτυπική λογική και να παραμερίσεις τις προκαταλήψεις για να «του βγάλεις το καπέλο», γι’ αυτό και τον ζηλοφθονείς.
Προτιμάς να γίνεις ένα με τη μάζα για να μη σου γυρίσουν τη πλάτη, για να μη σε κοιτάνε περίεργα. Το πρόβλημα όμως είναι δικό σου, γιατί πολύ απλά αυτός που εσύ ζηλοφθονείς και κατακρίνεις αποφασίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, κάνει τις επιλογές του και προχωράει με τα πιστεύω του. Κι ας είναι μόνο δικά του. Άλλωστε οι άνθρωποι είμαστε ανάξιοι να κατακρίνουμε κάποιον, δεν είναι αυτός ο ρόλος μας, δεν είναι αυτός ο σκοπός μας.
