Της Πένυς Πανούση,
Και όμως σφάλαμε. Ναι εμείς. Εμείς οι ανθρώπινες υπάρξεις. Εμείς οι πηγές του χάους και οι σμιλευτές του. Εμείς η ενορχηστρωμένη ορχήστρα της παράνοιας και της παραφωνίας. Εμείς οι ρομαντικοί επαναστάτες της ελευθερίας και του οπορτουνισμού μας. Δυστυχώς, δε σκεφτήκαμε αρκετά ή καλύτερα δε λάβαμε στα σοβαρά υπόψιν τον τερατώδη αντίκτυπο που έμελλε να έχουν οι πράξεις μας.
Για κακή μας τύχη, η παρορμητικότητα της στιγμής και η αρμονία που συγκάλυπτε τη γενικότερη τέρψη μας, δεν μας άφησαν να δράσουμε λελογισμένα. Βέβαια, ίσως να μην το ζητάγαμε και τόσο. Να μη θέλαμε αυτή την ταμπέλα της λογικής άλλο. Να είχαμε μπουκώσει απ’ την συνεχή ύπαρξή της, στις καθημερινές μας κινήσεις. Να έπρεπε να έχουμε πάντα γνώμονα αυτήν, σε κάθε μας βήμα, γιατί αν την είχαμε, υποτίθεται πως θα κάναμε πάντοτε το σωστό. Αλλά ποιο είναι τελικά το σωστό; Και γιατί θα πρέπει εμείς να το ακολουθούμε; Αν επιλέγαμε να ακολουθήσουμε μόνο τον δρόμο του λάθους, πού θα μας έβγαζε αυτή η διαδρομή; Και κατά πόσο θ’ άλλαζε τη ζωή μας;
Αυτά τα μικρά ερωτήματα αρχίζουν και στροβιλίζουν γύρω γύρω απ’ την σκέψη σου. Σαγηνευμένος δε απ’ τα κάλλη της πρόκλησης που σου παρουσιάζεται ευθύς μπροστά σου, καθώς η αρμονία έχει ήδη φροντίσει να βάλει τις βάσεις για το μοιραίο λάθος, αρχίζεις και φλερτάρεις μαζί της. Προτάσσεις όλη σου την αυτοπεποίθηση και την πλησιάζεις με σταθερό και αποφασισμένο βήμα. Παράλληλα, συνεχίζεις και αμφιταλαντεύεσαι για το αν θα πρέπει να ακολουθήσεις το σωστό ή το λάθος. Το δυσκολότερο κομμάτι απόφασης, είναι όταν η λογική σου, προστάζει τα πολλά ηθικά με τα οποία έχεις γαλουχηθεί ως προσωπικότητα, φανερώνοντάς σου τον σωστό δρόμο τον οποίο και πρέπει να διαβείς. Απ’ την άλλη πλευρά, το λάθος μοιάζει να έχει κάνει συμβόλαια με την καρδιά του, καθώς όσο πλησιάζεις την πρόκληση, τόσο πιο δυνατά χτυπάει η καρδιά σου. Οι τολμηροί θα σου πουν ακολούθα αυτό που φωνάζει η καρδιά σου, ενώ οι πιο διστακτικοί κάνε ένα βήμα πίσω, γιατί αν συνεχίσεις δε θ’ αργήσεις να το μετανιώσεις.
«Αν δε ρισκάρω, δε θα μάθω» λες. Καιρός να ελευθερωθώ και να πετάξω μακριά απ’ την ζώνη ασφαλείας μου. Αν επιβιώσω, επιβίωσα. Τουλάχιστον θα συλλέξω τις εμπειρίες που προσμένω εδώ και πόσο καιρό. Αν ξεγελαστώ, τουλάχιστον θα μαζέψω τα κομμάτια μου μετά με περίσσεια χαρά και θα συναρμολογηθώ ξανά απ’ την αρχή.
Παίρνεις μια δυνατή αναπνοή και βουτάς όλος ενθουσιασμένος στο βυθό της προκλήσεως. Καταφέρνεις και παίρνεις αυτό που επιδιώκεις. Την κάνεις κτήμα σου. Ώρα λοιπόν, να την απολαύσεις. Η απόλαυση αυτή όμως, θα έχει σύντομη ημερομηνία λήξεως, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην ζωή που μας κρατάνε «αναμμένους». Ξυπνάς κι εκείνη έχει φύγει απ’ το πλάι σου. Βρίσκεσαι μόνος σου και πάλι. Όντας νηφάλιος πλέον, συνειδητοποιείς στο περίπου, ότι ίσως δε θα έπρεπε να γευτείς αυτή την πρόκληση. Δεν ήταν καλή ιδέα. Όταν όμως, αντιλαμβάνεσαι εξ ολοκλήρου το μεγάλο λάθος που εσύ ο ίδιος προκάλεσες, τρέχεις να προλάβεις τα χίλια δυο μύρια που έπονται.
Η τύχη δεν είναι με το μέρος σου. Άργησες όπως φαίνεται… ή για να είμαστε και ειλικρινείς, εσύ την προκάλεσες. Εσύ την προκάλεσες να σου φερθεί με άσχημο τρόπο. Απ’ τη στιγμή που ενέδωσες, η νίκη ήταν ήδη σημαδεμένη. Δεν υπήρχε έπαθλο. Το βραβείο ήταν η τιμωρία σου. Αυτό που θα πρέπει να κάνεις τώρα, είναι να περιμένεις τον αντίκτυπο να σε αντιμετωπίσει. Και όταν περάσει αυτή η εξοργισμένη θύελλα, να κάνεις μια νέα πιο προσεχτική αρχή. Να ωριμάσεις περισσότερο απ’ τα λάθη που προκάλεσες κι απ’ τις δυσκολίες που σε βρήκαν ύστερα, ως απόρροια αυτών. Πήρες την εμπειρία, πήρες όμως πίσω περισσότερο πόνο, παρά χαρά. Ίσως αυτό θα πρέπει να σε κάνει να το σκεφτείς και να το σταθμίσεις. Βρες δύναμη και αντιμετώπισε την θύελλα με όσες απ’ τις δυνάμεις σου έχουν απομείνει. Απαγορεύεται να παραδοθείς. Αυτή η μάχη είναι για δύο παίχτες και όχι για έναν.
Η τιμωρία που θα λάβεις με την μορφή του επάθλου, δεν είναι μια συνηθισμένη τιμωρία. Είναι αρκετά διαφορετική αλλά και αρκετά σκληρή. Το βραβείο που κρατάς στα χέρια σου, είναι οι ίδιες οι Ερινύες. Αυτές οι χθόνιες θεότητες, που έρχονται με σκοπό να σε βασανίσουν για όλη σου την ζωή, για τα λάθη που έκανες, καταστρέφοντας την ηθική τάξη των πραγμάτων. Εσύ και μόνο εσύ ευθύνεσαι γι’ αυτή την καταστροφή. Τώρα είναι η ώρα σου να το πληρώσεις. Τις κρατάς ήδη στα χέρια σου. Αυτές φυσικά, έχουν προλάβει και έχουν εισχωρήσει στο μυαλό σου. Αποφασίζουν να κατασκηνώσουν εκεί και να σε περιποιηθούν, όπως εκείνες ξέρουν καλά.
Τις νύχτες όμως… εκεί είναι που δίνουν ρεσιτάλ παράστασης. Κάθε νύχτα σε διαταράσσουν και οι τύψεις σου για τις πράξεις σου δε σ’ αφήνουν να κάνεις έναν ήσυχο ύπνο που τόσο πολύ χρειάζεσαι. Το χειρότερο όμως, είναι όταν σου μεταλλάσσουν τον τρόπο σκέψης και αντίληψης. Σκέφτεσαι διαφορετικά πλέον. Το ανησυχητικό είναι ότι δεν ξέρεις, αν αυτή η αλλαγή είναι για καλό προς την αυτοβελτίωσή σου. Κλείνεις τα μάτια σου κι εκείνες στέκονται πάνω σου σαν αιμοβόρα θηλαστικά, έτοιμα να σε ξεζουμίσουν και να σε πετάξουν ύστερα. Είσαι σε σημείο που δεν ξέρεις τι ακριβώς σου γίνεται. Η ηθική σε μπλέκει σε παράξενα μονοπάτια, κάνοντας τον δρόμο σου προς την αρετή πιο δύσκολο και χρονοβόρο. Οι Ειρινύες σού τρώνε κι από ένα κομμάτι του εαυτού σου ανά μέρα, έως ότου να τους είσαι παντελώς αχρείαστος για χρήση και ικανοποίηση των αναγκών τους.
Ίσως, όμως, να υπάρχει ένας τρόπος να απαλλαχθείς. Όταν δοκιμάσεις πάλι μία πρόκληση, να μην παλέψεις με την καρδιά σου ανοιχτή, αλλά κλειστή. Δώσε προβάδισμα στην επιθυμία σου για την κατάκτηση του διαφορετικού. Κλείσε τα χαρτιά σου και μην ρίχνεις τον άσσο ακόμα. Αν την κατακτήσεις, μην της δοθείς συναισθηματικά. Προσπάθησε να βρεις την χρυσή τομή. Και πριν την αποχαιρετήσεις, αξιολόγησέ την όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται. Έκτοτε, δεν θα γυρνάς πίσω γεμάτος έτοιμη τροφή για τις Ερινύες, αλλά θα είσαι άδειος. Δεν θα μπουν στον κόπο να ασχοληθούν μαζί σου. Θα ψάξουν αλλού για υποψήφιο θύμα. Εκείνες τρέφονται με τα συναισθήματα που σου απέμειναν απ’ την καταπάτηση της ηθικής σου. Αλλά όταν δεν έχεις απ’ αυτά, δε χρειάζεται να ανησυχείς.
Καλά έως εδώ.. κάπως τα κατάφερες, τα έφερες από δω, τα έφερες από κει και ξέφυγες. Απ’ την αλλοιωμένη ηθική σου όμως, ποτέ δε θα καταφέρεις να ξεφύγεις. Έσφαλες· εσφαλες πολύ.
