Της Σοφίας–Ζωής Παράσχου,
Τους τελευταίους μήνες, ο πληθυσμός παγκοσμίως βίωσε πρωτόγνωρες στιγμές. Εν όψει της πανδημίας του κορωνοϊού, κληθήκαμε όλοι σε… «επιστράτευση» για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας. Κύματα αλληλεγγύης απλώθηκαν σε κάθε γεωγραφικό σημείο και στην ιστορία γράφτηκε επιτέλους η περίοδος κατά την οποία ο άνθρωπος νοιάστηκε για το συνάνθρωπο του.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, αλλάξαμε. Αλλάξαμε σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Αποκτήσαμε καινούργιες συνήθειες! Βγήκαμε έξω, στο φως του ήλιου και απολαύσαμε όσο μπορούμε τον καθαρό αέρα. Νοιαστήκαμε για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, τους φίλους και την οικογένεια και, όσο μακριά κι αν ήμασταν, ήρθαμε πιο κοντά. Αγαπήσαμε τη φύση, απολαύσαμε κάθε «στάλα» της και εκτιμήσαμε αυτό που θεωρούσαμε ως τώρα δεδομένο, την ελευθερία μας.
Κάθε φορά που βρέθηκα να υπογραμμίζω τη σημασία των αλλαγών αυτών και την εντύπωση που μου έκανε η νέα αυτή ποιότητα ζωής, βρέθηκε και ένας αντιρρησίας που μου τόνισε «το μετά». Και μπορεί να μην είχε και απόλυτο άδικο τελικά…
Τι θα γίνει μετά; Οι θετικές αλλαγές που επήλθαν ήταν προσωρινές ή γράφτηκαν στο υποσυνείδητο και στο συνειδητό μας; Αγαπήσαμε προσωρινά τη ζωή ή θα συνεχίσουμε να την αγαπάμε και μετά; Αντιληφθήκαμε προσωρινά την αξία των δεδομένων της ζωής μας ή θα τα εκτιμάμε και στη συνέχεια;
Προσωρινή ή μόνιμη και ουσιώδης αλλαγή; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται και που θέτω κι εγώ στον ίδιο μου τον εαυτό.
Όμως εγώ θα επιλέξω τον αισιόδοξο δρόμο. Θα συνεχίσω να πιστεύω ότι και μετά τη δοκιμασία αυτή, θα βγαίνουμε βόλτα, χέρι-χέρι με τους αγαπημένους μας για έναν απλό περίπατο. Θα εκτιμάμε τους καλύτερους μας φίλους, τα ζώα, για τις λίγες στιγμές βόλτας στη φύση που μας προσφέρουν, γιατί εκείνα μας προσφέρουν και όχι εμείς σε αυτά. Θα συνεχίσουμε να προσθέτουμε ποιότητα στον ελεύθερο μας χρόνο, μη περιορίζοντας τον σε άσκοπες σπατάλες αλλά σε πράγματα που θα μας πάνε μπροστά και θα μας οχυρώσουν σε περιόδους κρίσεων – θα οχυρώσουν το πνεύμα μας. Θα φροντίσουμε να μη λησμονούμε τους αγαπημένους μας, να τους φροντίζουμε δίχως αύριο, απαλλαγμένοι από τη λογική του δούναι και λαβείν. Θα άρουμε το δεδομένο και θα το αντικαταστήσουμε με τη διεκδίκηση.
Θα παραμείνουμε αλλαγμένοι, με αγάπη προς την ουσία της ζωής.
Γιατί ίσως και για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή ήρθαμε σε ουσιώδη και πραγματική επαφή με εκείνη.
Stay home, stay improved.
