Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Αναμφισβήτητα, η κατάσταση που βιώνουμε τελευταία είναι πρωτόγνωρη. Δεν ξέρω αν είναι συνεπής κατάληξη της πορείας του σύγχρονου ανθρώπου ή αν η πορεία αυτή μας δίνει σήμερα τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε –όχι μόνο σε επιστημονικό επίπεδο- ένα πρόβλημα που ούτως ή άλλως θα παρουσιάζονταν. Το βέβαιο είναι ότι επέφερε και (θα) επιφέρει σημαντικές μεταβολές.
Θετική –η θετικότερη ίσως- αλλαγή είναι ότι επέτρεψε, έστω παροδικά, να έρθει στην επιφάνεια μια ποιότητα ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα. Στον τομέα της υγείας για παράδειγμα, που μας απασχολεί ιδιαίτερα αυτό το χρονικό διάστημα, πέρασαν στην άκρη τα κομματικά αποκόμματα και ανέλαβαν (επιτέλους) οι αρμόδιοι. Τον Κικίλια (ως συνέχεια του Πολάκη, ως συνέχεια του Αδώνιδος) αντικατέστησε ο κ. Τσιόδρας. Το πομπώδες και σαχλό ύφος του πολιτικαντισμού αντικαταστάθηκε από το σοβαρό και μετρημένο ύφος της επιστημοσύνης. Στα κανάλια, διασημοάσημοι, ασχετοπαντογνώστες και πάσης φύσεως τηλεμαϊντανοί που λυμαίνονται τον τηλεοπτικό χρόνο και κατακλύζουν τα τηλεοπτικά προγράμματα, λούφαξαν. Μεσημεριανά, τηλεπαιχνίδια, ριάλιτις και λοιπά προϊόντα μαζικής υποκουλτούρας πάγωσαν. Το δε, πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης έχει αναβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό.
Σε πολιτικό επίπεδο, είναι επίσης θετικό το γεγονός ότι οι ιθύνοντες αντιλήφθηκαν εγκαίρως τον κίνδυνο και έδρασαν αναλόγως(!) Έχοντας χρηματίσει οι περισσότεροι υπουργοί της -αλήστου μνήμης- συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και παρακολουθώντας από κοντά ως αξιωματική αντιπολίτευση τα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης κυβέρνησης γνωρίζουν καλά σε τι κατάσταση έφεραν οι μνημονιακές πολιτικές το δημόσιο σύστημα υγείας και τις αντοχές του. Προνόησαν και μας προστάτευσαν όλους από μια ενδεχόμενη υγειονομική λαίλαπα, ή έστω έτσι φαίνεται μέχρι στιγμής να έγινε.
Γεννώνται ερωτήματα, όμως, αναφορικά με την παγκόσμια πατέντα αντιμετώπισης του «αόρατου εχθρού». Πόσο καιρό μπορεί να διαρκέσει η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Για πόσο καιρό μπορεί να κυβερνά κανείς με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και να θέτει περιορισμούς στις ατομικές μας ελευθερίες; Ενδέχεται άραγε, η έκτακτη κατάσταση να γίνει μόνιμη κατάσταση αν ο ιός δεν υποχωρήσει ή αν υπάρξει κίνδυνος δεύτερου γύρου;
Επιπλέον, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι όσες κυβερνήσεις μέχρι στιγμής δεν έλαβαν περιοριστικά της ελευθερίας των πολιτών μέτρα, ή άργησαν να τα λάβουν, ή αποφασίζουν να άρουν μέρος αυτών επικαλούνται λόγους οικονομικούς. Δεν αναφέρονται στην ελευθερία των πολιτών, αλλά στους αριθμούς, ή μάλλον οι αριθμοί φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη σημασία από την ελευθερία των πολιτών. Αν δε, συνδυαστούν όλα αυτά με τις «περίεργες» προτάσεις που ακούγονται στο εξωτερικό (βλ. πρόταση Bill Gates) και υιοθετούνται ελαφρά τη καρδία από διάφορους πρόθυμους στο εσωτερικό (διάβαζε: Ε. Βενιζέλος), τότε ο κίνδυνος της περικοπής των ατομικών ελευθεριών και της ολοκληρωτικής ολίσθησης δεν μοιάζει απίθανος.
Αν συνεχιστεί πάντως, αυτή η κατάσταση σιγά-σιγά τη θέση των επιδημιολόγων στα δελτία ειδήσεων θα πάρουν οι συνταγματολόγοι. Το πνεύμα συγκατάβασης και ανοχής που επικρατεί σήμερα στην κοινωνία όσο περνά ο καιρός είναι δεδομένο ότι θα υποχωρεί. Ο φόβος δεν θα αργήσει να γίνει αγανάκτηση, ιδίως αν συνυπολογίσουμε και την επερχόμενη οικονομική ύφεση.
Γεννήθηκε το 1999 στην Βέροια Ημαθίας. Αποφοίτησε το 2017 από το Γενικό Λύκειο Μελίκης και έκτοτε φοιτά στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
