Της Γεωργίας Κακή,
Αχ, όταν ήμασταν παιδιά· πόσο εύκολα ήταν όλα! Τα γενέθλια ας πούμε. Όταν είσαι παιδί είναι η μεγαλύτερη γιορτή. Είναι η ημέρα την οποία είσαι και νιώθεις πρωταγωνιστής. Όλοι σου προσφέρουν δώρα, σου τραγουδούν και σου εύχονται με τα πιο όμορφα λόγια. Είναι η ημέρα για την οποία μετράς αντίστροφα μήνες πριν. Η ημέρα κατά την οποία δεν μπορεί παρά να είσαι τρισευτυχισμένος. Επαναλαμβάνω, όταν είσαι ακόμη παιδί.
Δεν λέω πως και οι ενήλικοι δεν μπορούμε να γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα σαν μικρά παιδιά. Τουναντίον. Μακάρι να το καταφέρνουμε. Μας πιάνει όμως κάτι, πώς να το πω, σαν μελαγχολία; Μελαγχολία όχι τόσο γιατί μεγαλώνουμε αλλά γιατί αναπολούμε. Τι εννοώ;
Τα γενέθλια του καθενός μας είναι μία ημέρα συγκεκριμένη. Μία μέρα που –για εμάς– δεν είναι σαν τις άλλες. Και γι’ αυτό την θυμόμαστε. Θυμόμαστε πολύ καλά τι κάναμε πέρυσι τέτοια μέρα. Για να μην πω κάθε πέρυσι. Πού βρισκόμασταν, με ποιους την περάσαμε, πώς αισθανθήκαμε. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε σε έναν αναπόφευκτο απολογισμό. Συγκρίνουμε τον φετινό εαυτό μας με τον περσινό.
Ψάχνουμε να βρούμε τι άλλαξε πέρα από το ένα παραπάνω κεράκι στην τούρτα. Τι δεν άλλαξε ενώ θα θέλαμε να αλλάξει. Κρίνουμε τον εαυτό μας και τον κατηγορούμε που έμεινε στάσιμος ή τον συγχαίρουμε που προόδευσε. Συνειδητοποιούμε ποιοι άνθρωποι λείπουν από τη ζωή μας και ποιοι συνεχίζουν να είναι κομμάτι της. Θα μου πείτε, αυτός ο απολογισμός δε θα μπορούσε να γίνει μία οποιαδήποτε μέρα; Η απάντηση είναι πως μάλλον όχι. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως τις υπόλοιπες «άσχετες» μέρες δεν έχουμε το χρόνο να σκεφτούμε. Ή δεν είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι ώστε να οδηγηθούμε σε όλες αυτές τις σκέψεις.
Καθώς τα γενέθλιά μου πλησιάζουν –καλά το καταλάβατε–, όπως ίσως και πολλών από εσάς, και δεδομένων των δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε, ζώντας σε ένα καθεστώς απομόνωσης, φοβάμαι πως οι εν λόγω σκέψεις θα ενταθούν. Θέλοντας λοιπόν να αποφύγω κάτι τέτοιο, θα μας προτρέψω να αλλάξουμε οπτική. Αντί να αντιμετωπίσουμε την μέρα αυτή πεσιμιστικά, ας δούμε την αισιόδοξη πλευρά της, που είναι και η μόνη αν το καλοσκεφτείς. Δεν είναι παρά μία μέρα κατά την οποία αξίζει να δείξουμε ευγνωμοσύνη. Ευγνωμοσύνη για το δώρο που μας έχει δοθεί. Ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά και συνεχίζουμε· που μας δίνεται η ευκαιρία να ανοίξουμε το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας, γράφοντας μέσα τα πιο όμορφα πράγματα. Να δούμε πως ένας χρόνος ακόμη πέρασε, με χαρές, λύπες, λάθη και σωστά. Ένας χρόνος που τον ζήσαμε και να διδαχθούμε απ’ αυτόν. Γιατί έπεται συνέχεια. Ευτυχώς!
Την λένε Γεωργία Κακή, αλλά είναι πολύ καλή! Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ιστορική Τρίπολη, σπούδασε και εργάζεται στην πολυπολιτισμική Κομοτηνή. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και ασκούμενη δικηγόρος. Μιλάει αγγλικά και γαλλικά. Διαβάζει οτιδήποτε και ταξιδεύει οπουδήποτε. Τραγουδά από μικρή. Αγαπά τη μόδα ως τέχνη. Αν μια φράση τη χαρακτηρίζει αυτή είναι: «Ζήσε το Σήμερα!»
