Της Σοφίας Σιδερίδου,
Αν μας το έλεγε κανείς πριν λίγο καιρό όλο αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα, πιθανότατα να μην το πιστεύαμε, ίσως και να γελούσαμε, ίσως και να του λέγαμε «Φίλε… πολλές ταινίες βλέπεις!». Έγινε, όμως, και είδαμε γύρω μας τους ανθρώπους να αντιδρούν ο καθένας διαφορετικά. Κάθε αντίδραση είναι λογική. Άλλωστε, σε μια απλή καθημερινή στιγμή ο κάθε άνθρωπος ενεργεί και χειρίζεται τις καταστάσεις διαφορετικά, πόσο μάλλον τώρα.
Εγώ, λοιπόν, δε φημίζομαι για τις γρήγορες αποφάσεις, την προσαρμοστικότητα και την ευελιξία στο πρόγραμμά μου. Κάπως έτσι «ξέμεινα» στην Ολλανδία. Κάτι μεταξύ απόφασης, ανάγκης και τετελεσμένης κατάστασης θα το έλεγα έτσι όπως έγινε. Αλλά έγινε… και από εκείνο το σημείο και μετά… φημίζομαι απόλυτα για την προσαρμοστικότητα και την ευελιξία στο πρόγραμμά μου.
Μέσα στο χάος των ημερών αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω πράξη τα σοφά λόγια του λαού.
«Μάθε τέχνη κι άστηνε κι αν πεινάσεις πιάστηνε».
Εντάξει, δεν έχω πεινάσει ακόμα, οπότε όπου πεινάσει βάλτε βαρεθεί ή θέλει να ξεσκάσει. Έτσι, λοιπόν, η καραντίνα έγινε η αφορμή μου να ξαναπιάσω μολύβι και χαρτί. Αυτήν τη φορά όχι για να κάνω σημειώσεις για τη διπλωματική μου, αλλά για να ξαναζωντανέψω μια παλιά μου αγάπη, το σχέδιο και όλους τους παιδικούς μου ήρωες. Έτσι, κάπου ανάμεσα στις σημειώσεις της εγκληματολογίας μου ξετρυπώνει ο Tweety, ενώ ανάμεσα στα φυλλάδια της διπλωματικής μού χαμογελάει η Minnie και η Daisy.
Είχα να ζωγραφίσω τόσο συστηματικά αρκετά χρόνια. Δεν έχω κανένα φοβερό ταλέντο, ούτε μεγάλη γκάμα σχεδίων που μπορώ να κάνω. Από παλιά περιοριζόμουν σε κινούμενα σχέδια και σε παιδικούς ήρωες. Αλλά δεν έχει σημασία. Ό,τι μπορεί κανείς.
Έτσι και τώρα η καραντίνα με έπεισε να ζωντανέψω όλη την παρέα της Disney και να γεμίζω τον τοίχο του δωματίου μου εδώ στο Μάαστριχτ με λίγα σχέδια. Και τελικά το χέρι θυμάται ακόμα! Συνειδητοποίησα ότι ξαναχάθηκα έτσι ώρες πάνω από ένα χαρτί, σβήνοντας και ξανασβήνοντας πολλές φορές μέχρι να ικανοποιηθεί η τελειομανία μου. Και όσο σχεδίαζα τους μικρούς μου ήρωες, έβαλα να δω και λίγα παιδικά για να τους θυμηθώ. Και ναι… αυτή η μικρή αναδρομή, σε μια εποχή με ειδήσεις και νούμερα να ανεβαίνουν διαρκώς, μου έκανε πολύ καλό!
Επειδή, όμως, πάνε κάποια αρκετά πλέον χρόνια από την καθημερινή συναναστροφή μου με τον Winnie και τον Sylvester, επικοινώνησα με τον αρχηγό της οικογένειας και την πλέον ειδικό να μου δώσει οδηγίες. Την ανιψιά μου! Έτσι, περάσαμε αρκετές ώρες ζωγραφίζοντας «παρέα».
Και κάπως έτσι γεμίζει και ο τοίχος μου και η μέρα μου… ή για την ακρίβεια τα βράδια μου. Αντί, λοιπόν, για γυμναστική ή μαγειρική που είναι σίγουρα τα must αυτής της καραντίνας, σας προτρέπω να σχεδιάσετε!!! Τώρα είναι η καλύτερη περίοδος για μια τέτοια δημιουργική δραστηριότητα. Κι αυτό γιατί το σχέδιο απαιτεί αρκετή υπομονή και χρόνο. Αν όχι τώρα, πότε; Βρείτε σχέδια που αγαπάτε και προσπαθήστε να τα φτιάξετε. Σας εγγυώμαι ότι αν το πρώτο σχέδιο πετύχει, το μικρόβιο έχει μπει ήδη για τα καλά μέσα σας.
Επομένως, εκτός από σεφ και γυμνασμένα κορμιά, αυτή η καραντίνα μπορεί να ανακαλύψει ή ακόμα και να δημιουργήσει μερικούς καλλιτέχνες!
Απόφοιτη του τμήματος Νομικής του ΑΠΘ. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Βέλγιο και κάνει πρακτική στο Human Rights Centre του Πανεπιστημίου της Γάνδης. Παράλληλα, συμμετέχει στη Νομική Κλινική του ίδιου Πανεπιστημίου, που σε συνεργασία με τη SAR (Ιnternational Νetwork of institutions and individuals), ασχολείται με την ακαδημαϊκή ελευθερία στην Τουρκία, και αντίστοιχες υποθέσεις που βρίσκονται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αρθρογραφεί για επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα.
