Της Αναστασίας-Δήμητρας Βογιατζή,
Η αμυγδαλιά στο περβάζι του κυρίου του διπλανού σπιτιού άρχει και βούλεται των υπολοίπων τόσο δα, μοναχικών και συνηθισμένων πράσινων φυτών. Ο γείτονας που ουδέποτε χαμογελούσε παρά είχε υιοθετήσει ένα χλευαστικό ύφος απέναντι στους υπολοίπους του ορόφου, τώρα πια λικνίζει τις εκφραστικές του γραμμές και στο πρόσωπο του αντανακλάται ένα φανταχτερό επιδοκιμαστικό χαμόγελο. Η εκκλησία στην αντίπερα όχθη, επιβλητική, συντροφεύει άλλοτε τις αχτίδες του ηλίου και άλλοτε τις σταγόνες εκείνου του ξαφνικού λυγμού του ουρανού. Ύστερα, παρατηρείς τα βλέμματα των δένδρων που στέκουν εκεί παραπέρα και συνοδεύουν τα μοναχικά παγκάκια που ελπίζουν ύστερα από τόσο καιρό να αγκαλιάσουν ένα παιδί, έναν ηλικιωμένο ή κάποιον νυχτερινό περιπατητή.
Μολαταύτα, όλες αυτές οι σκέψεις επέρχονται από το δικό μου προσωπικό παρατηρητήριο το οποίο με τις τρέχουσες συνθήκες είναι το σπίτι μου, η φωλιά μου ή το καταφύγιο μου. Ο καθένας σίγουρα θα το χαρακτήριζε διαφορετικά και με τόνο είτε χαρούμενο, είτε κουρασμένο και καταπονημένο, είτε συνηθισμένο. Πόσες φορές αναρωτήθηκες πότε επιτέλους θα ακουμπήσεις το σώμα σου σε εκείνη την γωνία του καναπέ που πάντοτε παρέμενε κενή λόγω της απουσίας σου; Πόσες φορές απευθύνθηκες στα βιβλία σου με την υπόσχεση ότι έστω θα τα ξεφυλλίσεις αλλά ουδέποτε δεν είχες την ευκαιρία λόγω των ατελείωτων υποχρεώσεων και της μάστιγας της καθημερινότητας; Πότε θα έκανες μια ευανάγνωστη μελέτη των σημειώσεων εκείνων από το μάθημα που κυρίευε το ερώτημα του πτυχίου σου; Πότε ονειροπολούσες ότι θα ξαποστάσεις με την οικογένεια σου μετά από τόσα βράδια που βαριά και ασήκωτα επέτρεπες να πέσει το παλτό και η τσάντα με τα έγγραφα στο πάτωμα και αγκομαχώντας έφτανες ίσα-ίσα στο κρεβάτι και αποκοιμιόσουν;
Πριν από λίγο καιρό αναφερόμασταν στην μάστιγα της καθημερινότητας που άκαμπτη και πληρεξούσια μας απομάκρυνε από τις δραστηριότητες και τα θέλω μας και μας εγκλώβιζε. Σήμερα, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μία-μία της αλλεπάλληλες επιθέσεις του ιού από τον προσωπικό μας χώρο και συνεχώς και ακατάπαυστα επαναστατούμε που έχουμε εγκλωβιστεί ουσιαστικά στον εαυτό μας, στον ελεύθερο μας χρόνο, στην οικογένεια μας, στα παιδιά μας, στους διαδικτυακούς μας φίλους και στον σύντροφό μας. Πράγματα τα οποία αδημονούσαμε να πραγματοποιήσουμε πρωτύτερα και τα λησμονούσαμε, τώρα πια αρμόζουν δεδομένα και ίσως με τον τούτο «εγκλεισμό» εθιστικά σε βαθμό που ακόμα και εμείς οι ίδιοι βρίσκουμε διέξοδο στην άρνηση τους.
Όλες αυτές οι παρατηρήσεις πηγάζουν από την προσωπική καθημερινότητα μου την οποία και επιλέγω να εμπλουτίζω παραγωγικά. Τώρα θα αναρωτιόσασταν, πώς είναι δυνατόν να εμπλουτίσεις μία καθημερινότητα σαν αυτήν τόσο μουντή και αδιάφορη από την στιγμή που από την πρώτη κιόλας εβδομάδα όλοι μας έχουμε πραγματοποιήσει εκείνες τις απλές καθημερινές επιθυμίες ανάπαυσης και ξεκούρασης ή εκείνες της λησμονιές;
Η απάντηση είναι μικρή, λιτή και απέριττη: με εκείνη την παραγωγική και τόσο απλή λύση, την ανάγνωση. Μικρή σημασία έχει τι θα αναγνώσεις και θα μελετήσεις εκείνο το βαρύ βράδυ που η ατονία και η νεκρική σιγή την πολυκατοικία σου και έξω την γειτονιά περιστοιχίζουν. Φτάνει μονάχα να απλώσεις τον εαυτό σου σε εκείνες τις γραμμές του περιοδικού, της εφημερίδας, του βιβλίου, των σημειώσεων, του άρθρου. Εκεί θα διαπιστώσεις πως ως απλός παρατηρητής και αναγνώστης αποκτάς την μαγεία του κειμένου και την μαγεία της κριτικής ικανότητας. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, του δικού σου περιβάλλοντος που τόσο καιρό εν μέσω του ιού σού δέσποζε σαν φυλακή, θα αποπλανήσεις τον εαυτό σου με τους ήρωες, θα κάνεις πράξη εκείνες τις συνταγές που σου προτείνει το άρθρο, θα αποφασίσεις να περάσεις επιτέλους εκείνο το μάθημα που σιχαινόσουν και αηδίαζες στο άκουσμα του αλλά σου στερεί ένα εφόδιο σου, το πτυχίου σου.
Εκείνη την μοναδική αδιαπέραστη στιγμή θα ξεκινήσεις να παρατηρείς μέσα από το κείμενο εκείνα που τόσο καιρό αδιαφορούσες για την ύπαρξη τους. Εκείνα τα κάγκελα του μπαλκονιού που μικρός ή μικρή σκαρφάλωνες για να κοιτάξεις τον ουρανό, εκείνο το γραφείο του πατέρα σου που πάντοτε ήταν κενό και τώρα εκείνος επιτέλους το συντροφεύει με ένα πλατύ χαμόγελο, εκείνο το γραφείο στο ισόγειο της πολυκατοικίας που αμέριμνα προσπερνούσες κάθε φορά.
Η ανάγνωση και η μελέτη είναι σαν ένα φυτό το οποίο ανθίζει και καθημερινά σου προσφέρει το όμορφο άνθος, που τόσο περήφανα στολίζεις στο γραφείο και στο τραπεζάκι της κουζίνας. Την γνώση, την παρατήρηση, την φαντασία, την ανάμνηση και την σημασία εκείνων των απερίσκεπτων πραγμάτων που νωρίτερα από την καραντίνα απαξιούσες. Αυτή λοιπόν είναι η ευκαιρία σου να δημιουργήσεις και να εκστασιαστείς εσύ ο ίδιος με το πόσο παραγωγικά μέσα από την μελέτη σου και την ανάγνωσή σου μπορείς να ξεπεράσεις την χονδρή και στάσιμη παραμονή στο καταφύγιό σου!
Σπουδάζει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης αλλά κατάγεται από την Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία λόγω κυρίως και του σχολείου, συμμετέχει σε προσομοιώσεις, συνέδρια, διαγωνισμούς και σεμινάρια. Στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με την πολιτική, την ποίηση και την λογοτεχνία.
