Της Μαρίας Τάκη,
Ανεξαρτήτως «πιστεύω», το Πάσχα, πέρα από το θρησκευτικό του υπόβαθρο, είναι μια γιορτή συνυφασμένη με την Ελληνική παράδοση. Αρκετοί Έλληνες, έστω και εθιμοτυπικά, έχουν συνδέσει τις Άγιες αυτές ημέρες με τη Μεγάλη Εβδομάδα, τα πάθη του Κυρίου, τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Το φετινό Πάσχα είναι ιδιαίτερο και περίεργο και σίγουρα θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό, ενώ ταυτόχρονα αρκετοί έχουμε ψήγματα ελπίδας ότι Αυτός εκεί πάνω – ο καθένας ας το(ν) ονομάσει όπως και βεβαίως αν θέλει – θα μας βοηθήσει να βγούμε απ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία πιο δυνατοί. Ωστόσο, εγώ θέλω να αναφερθώ στην ωραιότερη Ανάσταση που έχω ζήσει ως τώρα, αυτή του 2016.
«Θα έχω εφημερία το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου στο νοσοκομείο, θέλεις να έρθεις κι εσύ να είμαστε παρέα;» θυμάμαι τη μαμά μου να με ρωτάει.
«Ναι αμέ, γιατί όχι;» απάντησα κάπως αυθόρμητα, χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Αμέσως την είδα να χαμογελάει. Χάρηκα κι εγώ!
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Η βάρδιά της ξεκινούσε στις 11 το βράδυ, αλλά πήγαμε νωρίτερα για να αποδεσμευτεί ο προηγούμενος συνάδελφος. Η μαμά μου άφησε τα πράγματα στο ντουλαπάκι της, έβαλε την κλασική νοσηλευτική ρόμπα και τα σαμπό, μετά περάσαμε μαζί από τις αίθουσες του χειρουργείου για να δει αν ήταν όλα εντάξει και καταλήξαμε στο σαλονάκι όπου κάθονταν οι υπόλοιποι γιατροί και νοσηλευτές.
Κατεβήκαμε όλοι μαζί για να πάμε στη λειτουργία. Μόλις βγήκαμε από το νοσοκομείο, μας περίμενε ένα γλυκό βραδινό αεράκι, το οποίο μετατράπηκε σε ζέστη που μας χτύπησε από το προαύλιο ακόμα, πριν καν μπούμε στο εκκλησάκι. Ο λόγος προφανής· ο χώρος ελάχιστος και οι θέσεις, επίσης. Δεν υπήρχε τεχνητό φως, το μόνο που φώτιζε ήταν οι φλόγες των κεριών. Γι’ αυτό και υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα. Μια ιερότητα που δεν μπορώ να περιγράψω, κάτι άυλο που δεν αποτυπώνεται με λόγια, παρά μόνο το νιώθεις.
Κάθισα σε μια θέση και φευγαλέα είδα για μια στιγμή τριγύρω. Την εικόνα που αντίκρισα, θα τη θυμάμαι για μια ζωή. Ασθενείς όρθιοι φορώντας τις πιτζάμες τους με τον ορό στο χέρι, μικρά παιδάκια με τους συνοδούς τους να τα κρατάνε αγκαλιά, ένας κύριος σε αναπηρικό καροτσάκι παραδίπλα. Κοίταξα πίσω μου και είδα τη μαμά μου με όλο το ιατρικό προσωπικό να στέκονται σε μια γωνία. Μου χαμογέλασε κι αυτή όταν με είδε. Υπήρχε μια διάχυτη ησυχία και μια ηρεμία που δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε στη λειτουργία της Ανάστασης.
Και ξαφνικά, αισθάνθηκα πολύ καλοντυμένη με το μαύρο μου παντελόνι και το πουκάμισο που είχα διαλέξει. Ένιωθα παράταιρη κι αταίριαστη με το υπόλοιπο σκηνικό. Για πρώτη φορά διαισθανόμουν πως οι πιστοί είχαν πραγματικά την προσοχή τους στραμμένη σε αυτό που συνέβαινε, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν το φόρεμα είναι στενό, αν το παντελόνι σιδερώθηκε σωστά, αν τους χτυπάει το παπούτσι ή αν το μαλλί ήταν όπως πρέπει. Δεν τους ένοιαζε γιατί ήξεραν ότι αλλού είναι τα σπουδαία. Αν ο πόνος είχε ανθρώπινη μορφή, σίγουρα ήταν αποτυπωμένος στα μάτια τους, όμως κανείς δεν ήταν νευρικός, θυμωμένος ή συνοφρυωμένος. Αντιθέτως, παρόλη την ταλαιπωρία τους (ψυχική και σωματική), τα πρόσωπά τους ήταν γαλήνια. Η λέξη «κατάνυξη» είναι πολύ μικρή, για να αποδώσω λεκτικά την αύρα εκείνης της στιγμής.
Ξέρετε, κι εγώ η ίδια δεν έχω λύσει μέσα μου το κεφάλαιο περί πίστης. Η αποδοχή αντικαθίσταται από την αμφισβήτηση και φτου κι από την αρχή. Όμως, για ένα πράγμα είμαι πεπεισμένη. Στην Ανάσταση, έστω και συμβολικά, ο άνθρωπος κερδίζει το θάνατο. Για πρώτη φορά ο θάνατος πατιέται χάμω και τη σκυτάλη παίρνει η ζωή. Γι’ αυτό και στο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη», απλώθηκε ένα πηγαίο χαμόγελο στα χείλη όλων μας. Η χαρά επισκίασε τα πάντα. Όλοι γελούσαμε, όλοι ευχόμασταν σε όλους, έτσι κι αλλιώς μια χούφτα άνθρωποι ήμασταν, τι σημασία είχε που δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας! Σ’ εκείνο το σχεδόν σκοτεινό εκκλησάκι λοιπόν, μακριά από όλα τα φώτα, τις μεγάλες εκκλησίες που δείχνουν οι τηλεοράσεις και τον καλοντυμένο κόσμο, κατάλαβα για πρώτη φορά το αληθινό νόημα αυτής της φράσης…
Όταν βγήκαμε έξω, έκανε ψύχρα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα τον έναστρο ουρανό. Μου φαινόταν περισσότερο όμορφος από πριν! Προτού χαθώ σε περαιτέρω σκέψεις, άκουσα τη μαμά μου να με φωνάζει, αφού γιατροί και ασθενείς είχαν ήδη ανηφορίσει για το νοσοκομείο. Ακολουθήσαμε κι εμείς.
Το σαλονάκι της χειρουργικής στρώθηκε με τα καλούδια όλων όσοι είχαν νυχτερινή βάρδια. Μια παρέλαση με μπλε και πράσινες στολές και κάπου στο κάδρο κι εγώ. Τους έβλεπα να γελάνε, να τρώνε, να καλούν τους δικούς τους για χρόνια πολλά, ενώ που και που κοιτούσαν με αγωνία προς το τηλέφωνο για τα επείγοντα, που ήταν στη μια πλευρά του τοίχου. Αν χτυπούσε, υπήρχε πρόβλημα. Το τραπέζι θα διαλυόταν και θα κατέβαιναν στα έκτακτα. «Δύσκολη δουλειά κι αυτή», σκέφτηκα για πολλοστή φορά από μέσα μου, «όλη μέρα, κάθε μέρα για μια ζωή, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον πόνο του άλλου.»
Όμως, εκείνο το βράδυ δεν χτύπησε κανένα τηλέφωνο. Ούτε μια φορά. Η πόλη ήταν ήρεμη. Κανείς δεν έπαθε κάτι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η ζωή είχε πατήσει χάμω τον θάνατο.
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
