Του Θάνου Κουλουβάκη,
Όντας μέσα στην καραντίνα, παρατηρώ –μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης– ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες έχουν ξεκινήσει είτε την εύρεση καινούργιων τρόπων για να περνάει ο χρόνος τους είτε προσπαθούν να είναι όσο περισσότερο δημιουργικοί και δημιουργικές μπορούν με τρόπους που χρησιμοποιούσαν και στο παρελθόν. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας έναν από αυτούς τους «τρόπους», μια από αυτές τις συνήθειες –για να το θέσω πιο ορθά– τις οποίες έχω ξεκινήσει να υιοθετώ καθημερινά την περίοδο αυτή.
Πάντοτε λάτρευα τη μουσική· τη μουσική ως μία ολότητα συναισθημάτων, συνθέσεων και έκφρασης. Με τον όρο «πάντοτε» εννοώ βέβαια απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου άρεσε οτιδήποτε σχετιζόταν με αυτή· όταν άκουγα μουσική, αισθανόμουν μια ανυπέρβλητη ελευθερία και μια συναισθηματική ευεξία που όμοια της δεν έχω ξαναβρεί. Σύντομα λοιπόν ξεκίνησα να γρατζουνάω κιθάρες. Αισθάνθηκα ότι βρήκα μια δραστηριότητα η οποία με καλύπτει απόλυτα. Πραγματικά ένιωθα ότι είχα κάνει τη μεγαλύτερη ανακάλυψη στο σύμπαν· και όντως ήταν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις για το δικό μου σύμπαν, για τη δική μου ζωή.
Όμως ας αφήσω την εξιστόρηση παλιών αναμνήσεων και ας μιλήσω γι’ αυτά που συμβαίνουν τώρα. Όπως καταλαβαίνετε, η ενασχόληση μου με τη μουσική δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει από εκείνη την ηλικία κι έπειτα, συνεπώς αυτήν την περίοδο όχι μόνο δε θα μπορούσε να περιοριστεί αλλά αντιθέτως γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Ωραία τα βιβλία και οι ταινίες, δε λέω, αλλά μου φαίνεται αδύνατον όλη τη μέρα να διαβάζω ή να βρίσκομαι μπροστά σε μια οθόνη. Οπότε αυτές τις ώρες που θέλω να ξεφύγω, να αφήσω το μυαλό μου να ταξιδέψει, πιάνω την κιθάρα μου και παίζω κομμάτια που με μαγεύουν. Και μέσα στη μαγεία που η μουσική κατέχει, καταφέρνω κι εγώ να αποφορτίζομαι από τα ζητήματα που με απασχολούν καθημερινά και από τη μαυρίλα των καιρών.
Δεν είναι μονάχα ο ήχος που βγάζουν οι χορδές και το αίσθημα των τάστων στα δάχτυλα. Για εμένα δεν είναι η μουσική μονάχα νότες γραμμένες σε ένα χαρτί, τις οποίες διαβάζουμε και παίζουμε. Η μουσική είναι ρυθμός· κάτι πολύ μεγαλύτερο από μερικά συμβολάκια αποτυπωμένα κάπου. Η μουσική είναι δημιουργία και χρειάζεται φαντασία. Χρειάζεται να αφήσουμε το μυαλό μας ανοιχτό προκειμένου να δημιουργήσουμε το οτιδήποτε. Καταλαβαίνετε τώρα γιατί πιάνω κάθε μέρα την κιθάρα, γιατί τραγουδάω, γιατί γράφω στίχους και μελωδίες; Γιατί όταν τα κάνω όλα αυτά πρέπει να έχω ανοιχτό το μυαλό μου. Γιατί πρέπει να ξεφύγω από τα επίγεια και να επισκεφτώ έναν άλλο κόσμο, όπου οι εφήμεροι προβληματισμοί μου δεν μπορούν να επιβιώσουν.
Εκεί δεν υπάρχει κορωνοϊός, δεν υπάρχει κανένας ιός· δεν υπάρχει θάνατος – τουλάχιστον με την έννοια που εμείς οι άνθρωποι τον ορίζουμε. Εκεί υπάρχει μονάχα δημιουργία, νέα ζωή και όνειρα. Γι’ αυτό καταλαβαίνω τόσο πολύ την ανάγκη των ανθρώπων να εκφραστούν – ιδίως αυτή την αλλόκοτη συγκυρία που ζούμε. Γι’ αυτό αγαπώ λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που δημιουργούν. Γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι μπορούν –ανά πάσα στιγμή– να αισθανθούν ελεύθεροι. Και την εσωτερική ελευθερία δε μπορεί να στην κλέψει κάνεις!
Αφήστε, λοιπόν, τις οθόνες – έστω και για μία ώρα κάθε μέρα. Αφήστε στην άκρη τα τηλέφωνα· η επικοινωνία είναι αναμφίβολα ωφέλιμη, όμως το ίδιο ισχύει και για το χρόνο που αφιερώνουμε στον εαυτό μας. Πιάστε κιθάρες, ντραμς, φλογέρες, μπάσα και οποιοδήποτε άλλο μουσικό όργανο έχετε σπίτι και δημιουργήστε. Κι αν δεν έχετε μουσικό όργανο, δημιουργήστε με τη φωνή σας. Αφήστε το ρυθμό να σας κατακλείσει. Κι έπειτα, πιστέψτε με, θα αισθανθείτε την αρμονία και την ηρεμία παντού γύρω σας.
Γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα. Σπουδάζει στο τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Αφοσιώθηκε από μικρή ηλικία στη λογοτεχνία – τόσο ως αναγνώστης όσο και ως δημιουργός. Στα εφηβικά του χρόνια ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την αρθρογραφία, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τον χώρο των εκδόσεων και δύο βιβλία του έχουν εκδοθεί.
