Της Σοφίας Σιδερίδου,
Ένα από τα πιο ωραία δώρα που μου έκαναν οι γονείς μου ήταν η απόφασή τους να με στείλουν κατασκήνωση και με αυτό τον τρόπο να μου χαρίσουν τα πιο ξεχωριστά καλοκαίρια με πολύ παιχνίδι, αθλήματα, μπάνια, ανεμελιά και γέλια. Σε ένα μέρος μαγικό, κάτω από έναν άλλο ουρανό με πιο έντονα χρώματα και με δυνατές μυρωδιές απ’ τα πεύκα.
Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν τον «έρωτα» μου για την κατασκήνωση μου, αναλλοίωτος στα χρόνια… κοντεύει πια να ενηλικιωθεί. Και κάθε χρόνο όσο πλησιάζει το καλοκαίρι χρειάζεται να εξηγώ και να λογοδοτώ για χάρη της σε όλους εκείνους που απορούν γιατί ακόμα επιλέγω να χάνω 22 μέρες από το καλοκαίρι μου κλεισμένη μέσα σε ένα μέρος. Θα προσπαθήσω να χωρέσω εδώ τι σημαίνει για όλους εμάς τους κατασκηνωτικούς τύπους η κατασκήνωση και αποφασίζουμε στο τέλος αν είναι κέρδος ή χάσιμο.
Η κατασκήνωση ξεκίνησε κάποτε ως επιλογή. Επιλογή να φεύγω από την πόλη το καλοκαίρι, μακριά από τηλεοράσεις και χάσιμο στον καναπέ. Ήταν μια επιλογή για αυθεντική παιδική ηλικία με μπόλικο παιχνίδι, φωνές, μπάνια, βουτιές στη θάλασσα και στην πισίνα, ατελείωτες συζητήσεις με καινούριους φίλους. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση της κατασκήνωσης. Γιατί η κατασκήνωση είναι πολλά παραπάνω και σε όσους μπόρεσαν να δουν τι πραγματικά κρύβει, τους έκανε πολύ πιο πλούσιους από όσο μπορείτε να φανταστείτε.
Η κατασκήνωση είναι μια ιδέα που όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να γίνεται συνήθεια. Το καλοκαιρινό ραντεβού με φίλους από άλλες πόλεις στον δικό μας «μικρό παράδεισο», να μαλώνουμε για το ποιος θα πιάσει το πάνω και ποιος το κάτω κρεβάτι στη σκηνή. Τελικά μικρή σημασία είχε πάντα αφού από την δεύτερη κιόλας μέρα καταλήγαμε όλοι σε ένα κρεβάτι να λέμε ιστορίες με το που χτυπούσε το σιωπητήριο. Η κατασκήνωση ήταν ένα ραντεβού με την ξεγνοιασιά, ένα σταθερό στοίχημα να αποτρελάνουμε τους ομαδάρχες μας, να οργανώσουμε σκετσάκια, να πάρουμε μέρος στο κατασκηνωτικό πρωτάθλημα και να φωνάξουμε δυνατά για την κοινότητα μας. Να πορωθούμε έντονα, και να γίνουμε ένα.
Η κατασκήνωση μάς μάθαινε κάθε χρόνο και πιο πολλά. Μας μάθαινε να παίζουμε με πάθος, να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, να χάνουμε, να κερδίζουμε αλλά κυρίως να διασκεδάζουμε, να δίνουμε τα χέρια στο τέλος κάθε αγώνα και να μένουμε πάντα ομάδα. Γιατί στο τέλος της ημέρας επιστρέφαμε όλοι μαζί στο ίδιο σπιτάκι, στα διπλανά κρεβάτια. Η κατασκήνωση μάς έμαθε να γελάμε, να κλαίμε και μετά από λίγο να ξαναγελάμε. Να μοιραζόμαστε μικρά ή μεγάλα μυστικά με νέους φίλους ή απλώς κάποια ρούχα για το πάρτυ μασκέ.
Το πιο σημαντικό όμως όλων των παραπάνω είναι ο α΄ πληθυντικός που χρησιμοποίησα. Γιατί αυτό είναι η κατασκήνωση! Κατασκήνωση είναι το «μαζί», είναι η ομάδα, είναι το «μοιράζομαι». Στην κατασκήνωση βρήκαμε φίλους που με τα χρόνια έμοιαζαν πιο πολύ με οικογένεια, βοηθήσαμε σε κρυφά ραντεβού, μάθαμε να αγκαλιάζουμε κάθε μέλος της ομάδας, ερωτευτήκαμε, δημιουργήσαμε, ανακαλύψαμε τους εαυτούς μας, γελάσαμε δυνατά, οργανώσαμε πλάκες και δακρύσαμε το τελευταίο βράδυ στο πάρτυ αποχαιρετισμού. Το οποίο πάντα τελείωνε με το «ραντεβού του χρόνου»!!!
Και όσο περνούσαν κι άλλο τα χρόνια και ο ρόλος του κατασκηνωτή έκανε τον κύκλο του, όλο αυτό άρχισε να γίνεται ανάγκη. Ανάγκη να κρατήσουμε μέσα μας το παιδί που όλοι έχουμε. Ανάγκη να μοιραστούμε παρόμοιες εμπειρίες με νέους μικρούς φίλους, να επιστρέψουμε σε αυτό το χώρο και να δημιουργήσουμε ξανά από άλλο πόστο, να εμπνεύσουμε, να εμπνευστούμε και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Να φτιάξουμε όμως και καινούριες. Πάλι από την αρχή… στα ίδια σπιτάκια, στις ίδιες τραπεζαρίες, στις ίδιες βρύσες, κάτω από τα ίδια πεύκα.
Η κατασκήνωση είναι η ανάγκη μας να ανήκουμε σε μια σταθερή αγκαλιά, να γίνουμε μέρος ενός συνόλου που ξέρει να τσαλακώνεται, να παίζει με γιαούρτια και αλεύρια, με χρώματα και μπογιές. Είναι η ανάγκη να μπούμε ξανά σε ένα γήπεδο, να γίνουμε και πάλι ομάδα με κάποιον και να αφήσουμε την ατομικότητά μας. Η κατασκήνωση είναι η ευκαιρία μας να εγκαταλείψουμε για λίγο την φλυαρία του έξω κόσμου και να απολαύσουμε και πάλι μικρά πράγματα όλοι μαζί. Να μοιραστούμε την καρδιά του καρπουζιού στην τραπεζαρία, να χορέψουμε στη βραδιά στελεχών, να τρέξουμε με τους κατασκηνωτές μας στο κυνήγι του θησαυρού για ένα μπουκάλι αναψυκτικό και να δούμε το ηλιοβασίλεμα στο beach party. Είναι βραδιές στο γήπεδο του μπάσκετ ή την πλατεία. Είναι ξενύχτια με φίλους, παιχνίδια και ιστορίες.
Η κατασκήνωση ήταν πάντα η ευκαιρία μας να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις, να βρούμε την ελευθερία μας… σε έναν περίκλειστο χώρο, να βρούμε όλα αυτά που στον έξω κόσμο κινδυνεύουν αλλά κυρίως να βρούμε ανθρώπους με την ίδια τρέλα και να τους κάνουμε φίλους καλούς.
Αν έτσι είναι όταν χάνεις… Εεε ναι, θέλω να χάνω 22 μέρες από τα καλοκαίρια μου στον δικό μου ΤΥΠΕΤικό κόσμο!
