Της Ανθής Αγγελοπούλου,
Η απόλαυση της σοκολάτας αποτελεί έναν πειρασμό που δύσκολα μπορεί να αντισταθεί κανείς. Αποτελεί μία από τις βασικές γευστικές απολαύσεις, όπου οι άνθρωποι συνηθίζουν να μοιράζονται προσφέροντάς την ο ένας στον άλλο ως σύμβολο αγάπης, στοργής, ενδιαφέροντος. Ποιος θα μπορούσε όμως να φανταστεί ότι πίσω από αυτή την «αθώα» απόλαυση θα βρισκόταν ολόκληρη σκευωρία, όπου τα «μεγάλα στελέχη» της θα κακομεταχειρίζονταν μικρά παιδιά και θα τα εξανάγκαζαν στην παράνομη παιδική εργασία;
Το κακάο παράγεται κυρίως στις χώρες της δυτικής Αφρικής. Η Ακτή Ελεφαντοστού, όπως επίσης και η Γκάνα προμηθεύουν το 70% της ποσότητας κακάο παγκοσμίως σε γνωστές διεθνείς κολοσσιαίες επιχειρήσεις, όπως για παράδειγμα είναι η Hershey’s, η Nestle, η Cadbury, αποκαλύπτοντας την άμεση σύνδεση της βιομηχανίας με τις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας, ανθρώπινης διακίνησης και δουλείας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το 60% των εσόδων από τα προϊόντα εξαγωγής της Ακτής Ελεφαντοστού προέρχεται από το κακάο της, αλλά παρόλα αυτά οι καλλιεργητές κακάο κερδίζουν λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα. Συνεπώς, ο μισθός τους βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Η Μπουργκίνα Φάσο και το Μάλι είναι από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Σ’ αυτές τις δύο χώρες κυρίως κυμαίνονται τα μεγαλύτερα ποσοστά διακίνησης παιδιών ηλικίας 5-16 ετών. Εξαιτίας των υψηλών ποσοστών φτώχειας αρκετά παιδιά για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους καταφεύγουν στις φυτείες κακάο, καθώς οι διακινητές τους διαβεβαιώνουν ότι ο μισθός είναι καλός, ενώ άλλα παιδιά «πωλούνται» από τις ίδιες τις οικογένειές τους στους διακινητές. Οι συνθήκες διαβίωσης των παιδιών είναι απάνθρωπες. Η ημέρα εργασίας ενός παιδιού ξεκινάει στις 6:00 το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. Τα παιδιά είναι αναγκασμένα να κρατούν μεγάλα και βαριά μαχαίρια στις φυτείες, όπως επίσης πρέπει να σκαρφαλώνουν στα δέντρα για να κόψουν τους καρπούς. Αφού τους κόψουν τους βάζουν μέσα σε σακιά τα οποία στο τέλος ζυγίζουν 45 κιλά τα οποία και υποχρεώνονται να κουβαλήσουν μέσα στο δάσος. Αν και όλα τα παραπάνω παραβιάζουν τους διεθνείς νόμους που αφορούν την εργασία, όπως η εξάλειψη των χειρότερων μορφών της παιδικής εργασίας, η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί αρκετά διότι πάνω από 100.000 παιδιά δουλεύουν στις συγκεκριμένες φυτείες υπό άθλιες συνθήκες. Οι παραγωγοί των φυτειών παρέχουν στα παιδιά το φθηνότερο φαγητό, το οποίο είναι καλαμπόκι και μπανάνες. Επιπλέον, τα παιδιά κοιμούνται σε ξύλινες σανίδες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 40% αυτών είναι κορίτσια.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει τόση αδικία σ΄ αυτόν τον κόσμο… Γιατί υπάρχει ακόμη και σήμερα αυτή η απάνθρωπη και σκληρή εκμετάλλευση προς τον άνθρωπο; Γιατί να μην είναι αυτονόητο ότι όλα τα παιδιά θα πηγαίνουν το πρωί στο σχολείο και όχι στη δουλειά;
Φεύγουν και πάνε μακριά,
αφήνουν όλα τα σχολειά·
πρέπει να βρούνε μια δουλειά
τόσο μικρά, φτωχά παιδιά.
Δίχως μόρφωση, παιχνίδια,
χάνουν όλα τα στολίδια.
Πρόωρο το μεγάλωμά τους
και πολλά τα βάσανά τους.
Είναι άδικη η ζωή,
ένα παιδί να μη χαρεί.
Είναι καημός σαν περπατάς
τέτοια εικόνα αν συναντάς.
Παιδιά στο δρόμο την αυγή
για ξεροκόμματο ψωμί.
Θα μπορούσε κάποιος άραγε
τη δυστυχία να σταμάταγε;
Εβελίνα Βελανάκη, «Χωρίς βιβλία και παιχνίδια»
Γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι φοιτήτρια της Θεολογικής σχολής του Τμήματος Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με ενεργή συμμετοχή σε πληθώρα σεμιναρίων, συνεδρίων και ημερίδων θεολογικού, πολιτικού, κοινωνιολογικού και παιδαγωγικού περιεχομένου, καθώς έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Γνωρίζει την αγγλική γλώσσα. Εστιάζει την έρευνά της κυρίως στον κλάδο της κοινωνιολογίας και ειδικότερα στη θρησκεία και κοινωνία της δεύτερης νεωτερικότητας, καθώς επίσης τρέφει ιδιαίτερο πάθος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
