Της Ιωάννας Παπαγεωργακοπούλου,
Το προσφυγικό, ζήτημα τόσο διαχρονικό όσο και επίκαιρο, ανέκαθεν προκαλούσε μια έκρηξη συναισθημάτων, πολλές φορές θετική, ενώ άλλες αρνητική, γεμάτη κακεντρέχεια. Τέτοιας υφής θέματα αποτελούν μια ιδανική ευκαιρία να εκδηλωθεί ο θυμός που κατευνάζουμε μέσα μας, που κάποια στιγμή θεριεύει και δεν μπορεί να κρυφτεί πια.
Είναι μια τέλεια ευκαιρία να εξωτερικεύσουμε αυτή την οργή χωρίς εντούτοις να συνειδητοποιούμε πως την στρέφουμε προς εσφαλμένη κατεύθυνση.
Χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι γινόμαστε μοιραία εκπρόσωποι μιας μισάνθρωπης ιδεολογίας.
Χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ψάχνουμε απλώς να βρούμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Χωρίς να κατανοούμε ότι στρεφόμαστε εναντίον μας.
Χωρίς τελικά να μπαίνουμε στη θέση του άλλου.
Χάνοντας το μόνο που τελικά μένει.
Την ανθρωπιά μας.
Εκφράζουμε πολλές φορές απόψεις προκατειλημμένες, ξενοφοβικές, εχθρικές χωρίς να διερωτόμαστε «γιατί». Ίσως αυτή η στάση μας να πηγάζει από την αμυντική μας στάση απέναντι στη διαφορετικότητα και το άγνωστο. Ποιος ξέρει;
Αφήνουμε τις παρωπίδες μας να μας απομακρύνουν από την αλήθεια, να μας καθησυχάζουν ότι όλα βαίνουν καλώς εφόσον εμείς είμαστε καλά, να αγνοούμε τον κατατρεγμένο, το θύμα ενός άπληστου κόσμου που αψηφά ανθρώπινες ζωές θυσιάζοντάς τες στον βωμό του κέρδους. Αγνοούμε τους πραγματικά υπεύθυνους και ξεσπάμε με όλο το μένος σε ένα εξιλαστήριο θύμα. Διερωτηθήκαμε ποτέ γιατί είμαστε τόσο εχθρικοί; Γιατί δεν είμαστε κι εμείς σαν αυτούς που άνοιξαν τα σπίτια τους στους πρόσφυγες, που προσπάθησαν να σώσουν όσα οι κυβερνήσεις παγκοσμίως ηθελημένα αγνοούν; 
Ίσως αυτή η ανθρωπιστική στάση, που φαντάζει τόσο ουτοπική, δεν είναι τόσο δύσκολο να εδραιωθεί. Ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να είσαι άνθρωπος.
Αναλογιστήκαμε ποτέ τί θα κάναμε αν έφτανε η στιγμή που ο κόσμος που έχουμε χτίσει στο μυαλό μας βυθιζόταν μεμιάς στο χάος των περιστάσεων; Τί θα γινόταν αν όλη η ασφάλεια και η σιγουριά μας για το αύριο γκρεμιζόταν σε μια στιγμή;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι κανένας πατέρας και καμία μάνα δε θα στοίβαζε το παιδί του σε μια βάρκα προς το άγνωστο. Παρά μόνο αν ήταν η μόνη του ελπίδα να το σώσει.
Αλλά εμείς δε χρειάζεται να ανησυχούμε. Δεν κινδυνεύει το παιδί μας. Ακόμα.
Παραθέτω το εξαιρετικό ποίημα του Sergio Guttilla:
Αν ήταν ο γιος σου
θα γέμιζες την θάλασσα με πλοία
από οποιαδήποτε σημαία.
Κι όλοι μαζί θα γινόσασταν γέφυρα,
ποτέ δεν θα τον αφήνατε μόνο του
θα σκιάζατε το πρόσωπό του
για να μην το κάψει ο ήλιος,
για να μην βραχεί από το αλμυρό νερό.
Αν ήταν ο γιος σου θα έπεφτες στην θάλασσα
θα σκότωνες τον ψαρά που δεν δάνειζε το σκάφος,
θα φώναζες για βοήθεια,
θα χτυπούσες τις πόρτες της κυβέρνησης
για να διεκδικήσεις τη ζωή του.
Αν ήταν ο γιος σου θα πενθούσες,
θα μισούσες τον κόσμο, θα μισούσες τα λιμάνια
αυτούς που σας κρατούν μακριά .
Αν ήταν ο γιος σου,
θα τους έλεγες απάνθρωπους, δειλούς, θα τους έφτυνες,
θα τους έσπαζες τα μούτρα
θα ήθελες να τους πνίξεις όλους στην ίδια θάλασσα.
Αλλά μην ανησυχείς…
Δεν είναι ο γιος σου…
Μπορείς να κοιμηθείς ειρηνικά και πάνω από όλα ασφαλής. Δεν είναι ο γιος σου.
Είναι απλά το παιδί της χαμένης ανθρωπότητας
της βρόμικης ανθρωπότητας, που δεν κάνει θόρυβο.
Δεν είναι ο γιος σου.
κοιμήσου ειρηνικά δεν είναι δικός σου.
Όχι ακόμα…
Γεννήθηκε το 2001 στο Μαρούσι και κατάγεται από τη Ναύπακτο. Είναι πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Νομικής του ΕΚΠΑ, ενώ παράλληλα έχει συμμετάσχει σε πανευρωπαϊκές ημερίδες, όπως το Euroscola μέσα από διαγωνισμούς έκθεσης. Κατέχει την αγγλική και γερμανική γλώσσα, ενώ παρακολουθεί διαρκώς επιστημονικά συνέδρια και σεμινάρια. Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με τον εθελοντισμό, τη μουσική, το debate και τα ταξίδια. Η αρθρογραφία αποτελεί αναπόδραστη συνέπεια της αγάπης της για το λόγο και ιδιαίτερα το γραπτό λόγο.
