Της Μαριέτας Μουγιάντση,
Δεδομένης της αναγκαστικής καραντίνας που έχει επιβληθεί όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ο πλανήτης μας βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να «ξεκουραστεί» και να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Με τον κατ’ οίκον περιορισμό, όχι μόνο προστατευόμαστε από τον ιό αλλά προστατεύουμε και το περιβάλλον μας. Μένοντας στο σπίτι μας με τους οικείους μας, όμως είμαστε προστατευμένοι από κάθε κίνδυνο ή μόνο από τον ιό;
Προ ολίγων ημερών έγινε γνωστός ο τραγικός θάνατος μιας φοιτήτριας, την οποία ο σύντροφος της στραγγάλισε επικαλούμενος την καραντίνα ως βασική αιτία της πράξης του. Παρόλο που τα ΜΜΕ έσπευσαν να εκθειάσουν την εκπαιδευτική κατάρτισή του φοιτητή της ιατρικής, αφήνοντας να εννοηθεί πως η ενδοοικογενειακή βία αφορά κυρίως άτομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, στην πραγματικότητα αυτή δεν παίζει κανέναν ρόλο.
Πολύ συχνά ταυτίζουμε την εικόνα ενός βίαιου ανθρώπου με την έλλειψη εκπαίδευσης, την αποκρουστική εμφάνιση, την αυστηρή φιγούρα. Εντούτοις, δεν είναι σπάνια τα περιστατικά βίας με πρωταγωνιστές άτομα εξαιρετικά μορφωμένα και με ευγενές παρουσιαστικό. Η ενδοοικογενειακή βία είναι ίσως η χειρότερη πηγή βίας, αφού τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές ο θύτης και το θύμα είναι ζευγάρι ή γονιός και παιδί, έχουν δηλαδή άμεση σχέση μεταξύ τους.
Η ενδοοικογενειακή βία –και κυρίως απέναντι στις γυναίκες–, αν και ανέκαθεν υπήρχε, στην προκειμένη χρονική περίοδο που διανύουμε εμφανίζει ραγδαία αύξηση. Τα κρούσματα και οι εκκλήσεις για βοήθεια συνεχώς πληθαίνουν. Πριν επιβληθεί ο κατ’ οίκον περιορισμός, πολλές γυναίκες, εφόσον εργάζονταν, απουσίαζαν πολλές ώρες από το σπίτι, είχαν χόμπι και έκαναν δραστηριότητες. Παρ’ όλα αυτά, ο εγκλεισμός στο σπίτι σε συνδυασμό με τους επικείμενους καβγάδες και την αδυναμία αποφυγής αυτών δε μπορεί παρά να αυξήσει τα κρούσματα βίας. Τα κρούσματα αυτά αφορούν όχι μόνο γυναίκες που δεν εργάζονταν προ καραντίνας αλλά και τις γυναίκες που εργάζονταν, οι οποίες μέσω της εργασίας απέφευγαν συστηματικά την παραμονή στο σπίτι, γυναίκες με παιδιά και χωρίς παιδιά, γυναίκες που δεν έχουν την δυνατότητα να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, γυναίκες που εκβιάζονται, που υπομένουν, που συγχωρούν. Η βία ασφαλώς δεν αφήνει απ’ έξω τα παιδιά, τα οποία εφόσον δεν πηγαίνουν στο σχολείο, δεν εκτονώνονται και συχνά γίνονται «σάκος του μποξ» για να αποφορτιστούν οι γονείς.
Η καραντίνα δεν αποτελεί όμως σε καμία περίπτωση δικαιολογία για την άσκηση βίας. Δεν είναι η καραντίνα η αιτία αλλά η αφορμή. Η αφορμή να διεισδύσουν στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα ψυχολογικά προβλήματα, οι διαταραχές, τα συμπλέγματα κατωτερότητας. Σαφώς η συμβίωση είναι δύσκολη, πόσο μάλλον σε εποχές κοινωνικής, οικονομικής και ηθικής κρίσης, όμως η βία δεν είναι αποδεκτή και δεν πρέπει να είναι ανεκτή από κανέναν. Σίγουρα για να λειτουργήσει σωστά μια σχέση και τελικά μια συμβίωση είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις καθώς και να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Πάνω από όλα όμως είναι αναγκαίο να υπάρχει σεβασμός από όλες τις πλευρές και ουδέποτε να δικαιολογείται η άσκηση βίας, είτε σωματικής είτε λεκτικής.
