Της Άννας Κανελλοπούλου,
Πολύ θα θέλαμε η πραγματική ζωή να μοιάζει με ταινία, όπου δύο άνθρωποι ερωτεύονται, αγαπιούνται, παντρεύονται και στο τέλος έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η πραγματικότητα όμως κάποιες φορές δεν θυμίζει σε τίποτα ρομαντική κομεντί και αυτό γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στο χρόνο, φθείρονται ή γίνονται πιο δυνατές. Οι παλαιότερες γενιές πίστευαν ακράδαντα ότι ο γάμος και κατά συνέπεια η δημιουργία οικογένειας ήταν αυτοσκοπός του ανθρώπου, ο μόνος τρόπος για να ολοκληρωθεί συναισθηματικά. Στο πέρασμα των χρόνων οι κοινωνίες εξελίχθηκαν, ο γάμος θεωρείται πλέον «επιλογή», όπως και η λύση του. Φτάνουμε έτσι στο σημείο να παρατηρείται μια ραγδαία αύξηση των διαζυγίων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Θα αναρωτιόταν λοιπόν κανείς γιατί πλέον ολοένα και περισσότερα παντρεμένα ζευγάρια αποφασίζουν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους; Μήπως οι νέες γενιές επενδύουν περισσότερο στο «εγώ» τους από το «μαζί» ή μήπως πλέον δεν «φοβούνται» το κοινωνικό στίγμα του διαζυγίου;
Καλώς ή κακώς όλα γύρω μας αλλάζουν, οι καιροί, οι αντιλήψεις, οι συνθήκες, ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Είναι γεγονός πως η χειραφέτηση της γυναίκας αποτέλεσε τομή για την εξέλιξη της κοινωνίας. Έρευνες, άλλωστε, δείχνουν πως οι γυναίκες συνήθως είναι εκείνες που παίρνουν την πρωτοβουλία ενός διαζυγίου και αυτό γιατί δεν έχουν λόγο πια να υπομένουν έναν ατυχή γάμο. Αντιθέτως, ποια γυναίκα θα τολμούσε να «διαλύσει το σπίτι της» ενώ εξαρτάται οικονομικά από το σύζυγο της και ταυτόχρονα θα αντιμετωπιζόταν επικριτικά από τον περίγυρό της; Η γυναίκα σήμερα είναι ανεξάρτητη, δυναμική, δεν αυτοπροσδιορίζεται μέσα από τον άντρα της, ούτε διστάζει να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά της. Βλέποντας την γυναίκα να απελευθερώνεται, μια τόσο συντηρητική κοινωνία σαν την ελληνική αναγκάστηκε να εκσυγχρονιστεί, να αποβάλλει τις αντιλήψεις του παρελθόντος και να γίνει περισσότερο ανεκτική. Αδυνατώ να πιστέψω, άλλωστε, πως παλιότερα οι γάμοι ήταν τόσο επιτυχημένοι και τα ζευγάρια τόσο αγαπημένα που κατέληγαν να γερνάνε μαζί. Πιο ρεαλιστική φαίνεται η εκδοχή ότι σύννεφα υπήρχαν ανέκαθεν στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά ποιος θα μπορούσε να αντέξει τη ρετσινιά του χωρισμένου; Ποιος θα είχε το θάρρος να υποστεί τη ντροπή του διαζυγίου και να υπομείνει το «τι θα πει ο κόσμος»;
Αλλάξαμε όμως και εμείς. Απορροφημένοι από την καθημερινότητα, τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, τα απαιτητικά ωράρια εργασίας ξεχνάμε, μάλλον, να αφιερώνουμε χρόνο στον άνθρωπό μας, να συζητάμε και να επενδύουμε στη σχέση μας. Προσπαθούμε με μανία να συντηρήσουμε το «εγώ» μας, δύσκολα πλέον συμβιβαζόμαστε μιας και όλα φαντάζουν τόσο εύκολα, καθώς ο γάμος λύνεται με δύο υπογραφές σε ένα χαρτί. Ένα τέλος δεν είναι πάντοτε εύκολο ούτε ευχάριστο, σίγουρα χρειάζεται σκέψη και πολύ περισσότερο αν υπάρχουν παιδιά. Ο σοφός λαός συνηθίζει να λέει τη φράση «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», εννοώντας φυσικά ότι τα παιδιά είναι εκείνα που έρχονται πολλές φορές αντιμέτωπα με τις επιπτώσεις των αποφάσεων των «μεγάλων». Το να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι οι γονείς του θα ζουν χωριστά ή ακόμα χειρότερα ότι θα πρέπει να επιλέξει με ποιον θέλει να μένει απαιτεί λεπτό χειρισμό και υπευθυνότητα. Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν συνοδεύεται από εντάσεις, τσακωμούς και δικαστικές διαμάχες. Μπορεί να ζούμε στην εποχή που όλα επιτρέπονται, που ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κάθε μας απόφαση έχει αντίκτυπο στους γύρω μας και αυτό ακριβώς το «βάρος» καλείται να φέρει κάθε γονέας.
Ίσως τελικά οι νέες γενιές δεν είναι κατάλληλα «εξοπλισμένες» ώστε να διαχειριστούν τον γάμο. Ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να παραμερίσει τον ναρκισσισμό του, να κάνει υποχωρήσεις, να δεχτεί ότι η πραγματική συμβίωση δεν θυμίζει την τελειότητα που προβάλλεται στο σινεμά. Όταν η φαντασίωση του «ένα και μοναδικού έρωτα» καταρρεύσει, προτιμά την εύκολη λύση και δυσκολεύεται να κάνει υπομονή. Πράγματι, η είδηση ενός διαζυγίου δεν σοκάρει πλέον, αυτό όμως που θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις είναι ο ίδιος ο θεσμός του γάμου. Θα αντέξει στο χρόνο;
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1999 με καταγωγή από την Τρίπολη. Το 2017 αποφοίτησε από το Αρσάκειο Τοσίτσειο Εκάλης και έκτοτε είναι φοιτήτρια στην Νομική Σχολή Αθηνών. Στο πλαίσιο αυτό έχει συμμετάσχει σε προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (M.U.N) και συχνά παρακολουθεί νομικά συνέδρια. Παράλληλα δραστηριοποιείται ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Νέων Νομικών (ELSA). Λατρεύει τα ταξίδια, την διασκέδαση και το θέατρο.
