Της Μαρίας Μαλανδράκη,
Συνεχίζουμε με τις υπόλοιπες κατηγορίες ατόμων που μπορούμε να βρούμε στην περίοδο της καραντίνας. Όποιος επιθυμεί να διαβάσει το πρώτο μέρος, μπορεί να το βρει εδώ. Είναι εύλογο να αναφερθεί ξανά ότι ενώ το κείμενο διέπεται από ένα κράμα κωμικού και σκωπτικού χαρακτήρα, δε στοχεύει στη μείωση της σοβαρότητας της κατάστασης, αλλά στη διακωμώδηση και κυρίως, την κριτική των διαφορετικών στάσεων που βλέπουμε από τους συμπολίτες μας το τελευταίο διάστημα, από τους πιο υπεύθυνους μέχρι τους πιο ανεύθυνους.
Ο «παιδιά είναι σοβαρά τα πράγματα»
Η συγκεκριμένη κατηγορία αφορά όλους εκείνους που ενώ λαμβάνουν πολύ σοβαρά την κατάσταση και ακολουθούν όλα τα μέτρα προστασίας, περνούν τη μέρα τους λογομαχώντας στα social media σχετικά με το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και το πως όλοι πρέπει να σοβαρευτούμε, αγανακτώντας με όσους ανεβάζουν κάτι αστείο ή με εκείνους οι οποίοι φαίνεται να μην πανικοβάλλονται αρκετά, που στη συγκεκριμένη περίπτωση το αρκετά σημαίνει πάρα πολύ. Τα άτομα της συγκεκριμένης κατηγορίας φαίνεται σχεδόν να απολαμβάνουν αυτή την κατάσταση, καθώς βρίσκουν ευκαιρία να ποστάρουν πράγματα που συγκλίνουν με την άποψη της κοινής γνώμης σχετικά με τη σοβαρότητα της κατάστασης, μαζεύοντας likes και νιώθοντας έτσι αποδεκτοί από το υπόλοιπο σύνολο. Τολμάει κανείς να πει πως παριστάνουν τους σοβαρά σκεπτόμενους πολίτες, όταν στην πραγματικότητα απλά δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Είναι καλό να αναγνωρίζει κανείς τη σοβαρότητα της υπάρχουσας κατάστασης και να αναλαμβάνει την αντίστοιχη ευθύνη, αλλά όπως λέμε και στο χωριό μου “calm your horses”, η κυβέρνηση πρότεινε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σχετικά με τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνουμε για την προστασία μας και όχι να είμαστε σε κατάσταση πανικού καθόλη τη διάρκεια της καραντίνας.
Ο εργαζόμενος
Η κατηγορία που αφορά τα άτομα των οποίων η καθημερινότητα δεν άλλαξε όσον αφορά το κομμάτι της δουλειάς και των εξόδων απ’ το σπίτι και το μόνο που άλλαξε δραματικά είναι τα ωράρια εργασίας, ο κίνδυνος να κολλήσουν και το γεγονός ότι έχουν να εξυπηρετούν άτομα τα οποία έχουν δέκα φορές χειρότερη συμπεριφορά από εκείνη που είχαν πριν. Όλοι οι πελάτες φοβούνται μην κολλήσουν και τους φταίει ο εργαζόμενος, ενώ στη σπάνια περίπτωση που δεν τους φταίει είναι γιατί δεν έχουν χρόνο να τσακωθούν μαζί του, καθώς τους διακατέχει η εντύπωση πως όσο πιο γρήγορα φύγουν απ’ το market τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να κολλήσουν. Ο εργαζόμενος είναι ένας ακόμη αφανής ήρωας των ημερών που συμβάλλει στο να μην παγώσουν τα πάντα, να μη λείψει τίποτα σε εμάς που καθόμαστε σπίτι και στο να μη βγουν οι καπνιστές στον δρόμο με τα καλάσνικοφ, για να «καθαρίσουν» κόσμο εξαιτίας της έλλειψης νικοτίνης. Βασικά του χαρακτηριστικά, η εσωτερική – σιωπηλή αγανάκτηση και η υπομονή, πάντα έχει δει και χειρότερα.
Ο γιατρός
Ο άνθρωπος του οποίου η γνώμη μετράει περισσότερο όλων. Μετράει σε αρκετό βαθμό για να τον χειροκροτούν στα μπαλκόνια όχι όμως, τόσο για να τους πείσει να μην κοινωνήσουν, να μην πάνε βόλτα στην παραλία και να φοράνε μάσκα και γάντια αποστειρώνοντας ταυτόχρονα συχνά τα χέρια τους. Έχει συνηθίσει να τον θαυμάζουν για το έργο του και ταυτόχρονα να τον μισούν για την αδυναμία του να εξυπηρετήσει όλους του νοσούντες ταυτόχρονα, όπως έχει συνηθίσει να αποκαλούν θαύμα και θέλημα θεού την επιτυχία του και απόλυτη αχρηστία την αποτυχία του. Με βασικό χαρακτηριστικό την ψυχραιμία που απαιτεί το κύρος του επαγγέλματος κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τις γνώσεις που διαθέτει – σε κάτι τόσο πρωτοφανές – και με τη βοήθεια που του παρέχει η υπευθυνότητα των πολιτών που μένουν σπίτια τους χωρίς να χειροτερεύουν την ήδη δύσκολη κατάσταση.
Ο πιστός
Ο πιστός ήταν, είναι και θα είναι πιστός και η πιστή του δεν κλονίζεται ούτε όταν νοσούν χιλιάδες άνθρωποι από μια πανδημία, ούτε όταν η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα προστασίας σχετικά με αυτήν, που αποβλέπουν κυρίως στη μείωση της μετάδοσής της. Τι και αν χιλιάδες άνθρωποι μένουν κλεισμένοι σπίτι, αποστειρώνοντας συνεχώς τα χέρια τους και αντικείμενα που φέρνουν μέσα στο σπίτι και κυκλοφορούν με μάσκες και με γάντια, η προσωπική πίστη αυτού του ατόμου είναι πάνω από όλους και όλα· και όχι μόνο αυτό αλλά – κατά την γνώμη του – είμαστε αναγκασμένοι οι υπόλοιποι να ανεχτούμε αυτή τη λογική, δείχνοντας έτσι σεβασμό στην προσωπική θρησκευτική πεποίθηση του πιστού η οποία – κατά τον ίδιο – είναι πολύ σημαντικότερη απ’ την υγεία όλων μας. Μόνο που ο πιστός είναι και λίγο πονηρούλης και λιγουλάκι αντιφατικός, καθώς την ίδια στιγμή που προβάλλει επιχειρήματα όπως «αν είναι θέλημα θεού θα γίνει», «μην πηγαίνουμε ενάντια στη βούληση του Κυρίου» και «η σωτηρία της ψυχής είναι σημαντικότερη απ’ την σωτηρία της ζωής που είναι μια προσωρινή κατάσταση», τα οποία εκτός από την θρησκευτική του πεποίθηση καταδεικνύουν και το πνευματικό του ανάστημα, πηγαίνει στο γιατρό και παίρνει φάρμακα. Προς όλους αυτούς του «πιστούς» που «πιστεύουν» με όποιον τρόπο τούς συμφέρει ανάλογα με την περίσταση, την επόμενη φορά που θα νοσήσετε κάντε μια χάρη και στον Κύριο και στους υπολοίπους και αφεθείτε στο Αυτού θέλημα· η θεωρία του Δαρβίνου περί φυσικής επιλογής θα κάνει όλα τα υπόλοιπα. Τέλος, επειδή πολλοί από εσάς – τους πιστούς που ενδεχομένως θα διαβάσετε αυτό το κείμενο – πάσχετε και από ένα σύνδρομο καταδίωξης, κυρίως γιατί η εξέλιξη των κοινωνιών σάς αποβάλει από μόνη της, να ξεκαθαρίσουμε πως είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει όπου θέλει, αλλά υπάρχουν όρια στον τρόπο που επιλέγει να εκφράσει την πίστη του, τα οποία τίθενται όχι μόνο από τον νόμο και την κυβέρνηση αλλά και από τον ορθό λόγο.
